Αυτοδιοικητικές εκλογές και κομματική κηδεμονία

του Ηλία Στρατηγάκου*

 Από την ημέρα όπου ο ελληνικός λαός επέλεξε τον αντιπρόσωπό του για να τον εκπροσωπεί στη βουλή και ποιον επιθυμεί να κυβερνήσει τη χώρα του, ελάχιστος χρόνος παρήλθε.

Στις  8 Οκτωβρίου έχουμε εκλογές για περιφέρεια και δήμους και ερωτάται κάποιος. Γιατί να ξαναψηφίζουμε λοιπόν μετά από λίγο και να μην ορίζονται (διορίζονται) από τα κόμματα, την κυβέρνηση ή την αντιπολίτευση οι περιφερειάρχες, οι περιφερειακοί σύμβουλοι, οι δήμαρχοι και οι δημοτικοί σύμβουλοι, μιας και είναι νωπή η ετυμηγορία του, κατά τόπους και συνολικά; Γιατί να ταλαιπωρείται ο κόσμος πέρα δώθε άσκοπα και να γίνονται αντιπαραγωγικές δαπάνες και έξοδα;

Το απλοϊκό αυτό ερώτημα έρχεται στη σκέψη μας πληροφορούμενοι την υπόδειξη κομμάτων για τον εκλεκτό υποψήφιό τους για τις περιφέρειες και τους δήμους.

Μα πριν από κάποια χρόνια δεν ήταν διορισμένος ο νομάρχης και ο περιφερειάρχης από την εκάστοτε κυβέρνηση; Γιατί τους κάναμε αιρετούς, μήπως για να εκπροσωπούνται και κάποιοι από την αντιπολίτευση;

Κατηγορηματικά όχι. Ο σκοπός είναι άλλος.

Από τη δεκαετία του 1950, οι εκθέσεις για την οικονομία της χώρας υπογράμμιζαν τις διαρθρωτικές ανεπάρκειες του δημοσίου τομέα, ως βασικό ανασταλτικό παράγοντα για υψηλούς ρυθμούς οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Παρά την εισροή σημαντικών πόρων από την ΕΕ δείκτες όπως το ΑΕΠ, η ανεργία, το επίπεδο φτώχειας κλπ αναδείκνυαν σημαντικές και μόνιμες ανισορροπίες στις παραγωγικές δυνατότητές μας. Αυτό που αποκαλούμε συχνά επιτελικό κράτος ήταν η αιτία της υστέρησης, λόγω της συγκεντρωτικής δομής του, της συσσώρευσης τεράστιου όγκου σε Υπουργεία διεκπεραιωτικού χαρακτήρα λειτουργιών, αναποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων των πολιτών, κλπ. Σημαντικοί πόροι και ενέργεια πήγαινε “στο γάμο του Καραγκιόζη” και ο στρατηγικός σχεδιασμός και χάραξη πολιτικής  δυσχέραινε την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, ιδιαίτερα σε περιφέρεια και δήμους.

‘Έτσι με το Πρόγραμμα  “Καλλικράτης” και την αιρετή περιφέρεια που θεσπίστηκε και  τους ισχυρότερους δήμους η ανταπόκριση στις σύχρονες απαιτήσεις ικανοποιείται και τις καθιστά ικανές αυτές να εμπλέκονται στο σχεδιασμό, προγραμματισμό και εκτέλεση του αναπτυξιακού προγράμματός τους με βάση τις δικές τους ανάγκες και προτεραιότητες.

Κομβικός  ο αναπτυξιακός ρόλος της περιφέρειας. Η διεθνής και εγχώρια εμπειρία απαιτεί γνώση και ικανότητα συστηματικής ανάλυσης των περιφερειακών αναπτυξιακών δυνατοτήτων. Ο κοινωνικός ρόλος σημαντικότατος στον τομέα της απασχόλησης, όχι μόνο λόγω των επενδυτικών δράσεων, αλλά με προγράμματα και δράσεις προώθησης της απασχόλησης, κοινωνικής ενσωμάτωσης ανέργων στο πλαίσιο εθνικών και ευρωπαϊκών πολιτικών κλπ. Στον τομέα δια βίου μάθησης, τομέα υγείας. Και εδώ αν είχαν δοθεί στις περιφέρειες (όπως προβλέπεται) οι αρμοδιότητες των υγειονομικών περιφερειών (Δ.Υ.Π.Ε),που γνωρίζουν καλύτερα τα τοπικά θέματα , θα είχαμε τις τόσες δυσλειτουργίες τους στα νοσηλευτικά μας ιδρύματα;

Οι βουλευτές , τα κόμματα και οι αρχηγοί τους έχουν έργο λαμπρό να επιτελέσουν στη βουλή και στην κυβέρνηση, για να αντιμετωπίσουν τα κρίσιμα και ζωτικά συμφέροντα και προβλήματα της χώρας, που δεν είναι και λίγα και όλοι ευχόμαστε καλή επιτυχία.

Είναι βασικό θέμα δημοκρατίας να μην παρεμβαίνουν. Ο δεύτερος και ο πρώτος βαθμός Αυτοδιοίκησης είναι άλλη εξουσία, ας την αφήσουν να πορευτεί και να επιλεγεί από τους πολίτες της και να μη θολώνουν τα κριτήρια κάθε αξιολόγησης.

Η κοινή λογική απαιτεί ο περιφερειάρχης, ο δήμαρχος και οι σύμβουλοι τους να έχουν την γνώση, την πείρα, τη διάθεση προσφοράς και αγάπης, τη δοκιμασμένη διαχειριστική ικανότητα για να πάει μπροστά τόπος τους. Δεν είναι υπάλληλοι των κομματικών ηγεσιών, ούτε  απαιτείται να έχουν “μπάρμπα στην Κορώνη.”

*Ο Ηλίας Στρατηγάκος είναι υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος της «Νέας Πελοποννήσου» στην Π.Ε. Λακωνίας.