Το Κατάκωλο είναι “Κατάντημα”.

Από τον Δημήτρης Καπράνος (Aρθρογράφος-συγγραφέας στην εταιρεία ΕΣΤΙΑ, Δημοκρατία, SHIPPING)

Το «χομ πορτ» μας εμάρανε…

Ιούλιος με βαθμούς σαράντα αλλά κάποια στιγμή πρέπει ν αποφασίσεις να ξεφύγεις, έστω για ένα τριήμερο, από την χύτρα ταχύτητας της Αθήνας.

Και παίρνεις έναν φίλο σου και του λες «πάμε Κατάκωλο, που μας περιμένει ο Διονύσης να κάνουμε κάνα μπάνιο». Και φεύγεις από Αθήνα με το αιρ κοντίσιον στο φουλ και μέχρι να φτάσεις στην κατ’ ευφημισμόν εθνική οδό Πατρών-Πύργου όλα καλά. Από εκεί και πέρα αρχίζει η δοκιμασία! Ντροπή για την χώρα αυτός ο δρόμος. Ευτυχώς έχουν τοποθετηθεί τα «κολωνάκια» και μπορεί να μειωθούν τα τροχαία, καθώς η εν λόγω «εθνική καρμανιόλα» έχει μεταβληθεί με τα χρόνια σε κρεατομηχανή, που αλέθει οδηγούς, συνοδηγούς και πεζούς!

Μια απόσταση που σε μια νορμάλ χώρα, μεταξύ δυο πόλεων πρωτευουσών Νομών, δεν θα ήταν περισσότερο από μισή ώρα! Μια ώρα γεμάτη, να μην σας πω περισσότερο και …μετά φόβου Θεού, καθώς ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να παραμονεύει ο απίθανος γεωργικός ελκυστήρας!

Και φθάνεις στον Πύργο (ο ίδιος όπως όταν πρωτοπήγα στη δεκαετία του 60) και τραγουδάς «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» και αφού πιείς ένα καφεδάκι, σε πιάνει το δημοσιογραφικό-ναυτιλιακό σου και ζητάς «να πάμε στο Κατάκολο, να δούμε το λιμάνι της κρουαζιέρας».

Και οδηγείς, ο δρόμος μια χαρά, και βλέπεις από μακριά ένα σουπερ βαπόρι της «Σελέμπριτι», με το «Χ» των Χανδρήδων στην τσιμινιέρα και ένα πλουμιστό της NCL, που έχουν αποβιβάσει πριν κάνα δίωρο τουλάχιστον πέντε χιλιάδες κόσμο!

Και προχωράς και βρίσκεσαι σε ένα μέρος που θυμίζει το Τολό όταν άρχισε να καταστρέφεται από το τσιμέντο, αλλά στο πιο κοντινό προς τα «τουριστικά» της Πανδρόσου του 60, τότε που ο Μελισσηνός ήταν ακόμη το «μπραντ νέιμ» της περιξ του Μοναστηρακίου περιοχής και περιχώρων

Και λες «δεν πειράζει, εμείς έχουμε το λιμάνι που μπορεί και να το κάνουνε «χομ πορτ» οι πολυεθνικές που λατρεύουν Ελλάδα και ορκίζονται πλέον στον Ολύμπιο Δία!

Και καθώς ζυγώνεις στο λιμάνι, σου φεύγουν τα κλαπέτα, καθώς βρίσκεσαι –με σαρανταπέντε υπό σκιάν, σε…κρανίου τόπο!

Πρώτη εικόνα, ένας κάδο σκουπιδιών ξέχειλος και γύρω του η απαραίτητη «γαρνιτούρα». Σηκώνεις τα μάτια και θωρείς εμπρός σου ένα κτίριο-φάντασμα, προφανώς θα ήταν κάποια δημόσια παράλια υπηρεσία, αλλά τώρα είναι ένα ξεχαρβαλωμένο τσιμεντένιο απολίθωμα, με σκουριασμένα ξέφτια δώθε-κείθε. Και παραδίπλα, άλλο κτίριο, ακόμη χειρότερο!

Φωτογραφίζεις την ασχήμια και λες «ρε για δες την εικόνα που θα πάρουνε μαζί τους οι τουρίστες» και τρέχεις για ένα καφεδάκι στην πλαζ δίπλα στο λιμάνι. Ο Θεός να την κάνει πλάζ, αλλά είναι φίσκα στον κόσμο, καθώς όσοι δεν πηγαίνουν στην Ολυμπία με τα πούλμαν έχουν ονειρευτεί τα καταγάλανα νερά του Ιονίου! Κούνια που μας κούναγε!

Πήραμε χαμπάρι ότι ο κόσμος πλέον παίρνει μαζί του την αρνητική εικόνα και δεν ξανάρχεται;

Μας δίδαξε κάτι η Μύκονος και η Σαντορίνη;

Το Κατάκωλο είναι “Κατάντημα”. Κρίμα για μια χώρα που ονειρεύεται μεγαλεία και δεν βλέπει την μύτη της. Αν δεν συνέλθουμε, μπάι-μπάι κρουαζιέρα…