Από το fb της Σοφια Παππά
Μπαίνοντας ο εικοστός αιώνας, αισθάνομαι άστεγος και περιττός. Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία.
Όλα είναι κατειλημμένα. Ως και τ’ άστρα. Οι άνθρωποι έχουν απαλλαγεί από κάθε παιδεία, όπως στην εποχή του Τσέγκις Χαν, και δεν ερωτεύονται ούτε κατ’ ιδέαν. Το μυαλό κάνει μαιάνδρους απίθανους προκειμένου στο μέλλον να σταδιοδρομήσει στα εργαστήρια, στους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους, οπουδήποτε οσφραίνεται όφελος χειροπιαστό. Προκειμένου όμως να καταλήξει σε μια “συνειδητοποίηση του ”είναι” παραμένει στην πρώτη του Δημοτικού. Κι όλα γίνεται να τα λύσεις καί να τα επανασυνδέσεις, εκτός από εκείνο. Κάποια βίδα στο τέλος θα σε μπερδέψει. Μήτε που θα εφαρμόζει πουθενά, μήτε που χωρίς αυτήν θα λειτουργεί το μηχάνημα. Απορείς. Κι έτσι, τήν αδεξιότητά του δεν μπορεί παρά να τἠν δικαιολογήσεις με κάποιο ψέμα. Το μυστικό όμως στἠν ζωή αυτή δεν είναι αν είσαι δούλος ή όχι, είναι να οδηγείσαι με συνέπεια σε κάποιο ”άρα” καἰ να έχεις έτοιμη τἠν απάντηση. Οχι στο ”ἀρα” τἠς τεχνολογίας καἰ σε κάποια ”λυρικά μαθηματικά”, αλλἀ στο ”άρα” της ευαισθησίας που διπλασιάζει την ικανότητα σου να αντιλαμβάνεσαι τη ζωή καἰ ποὐ αποτελεί μία πρόσβαση στο πραγματικό νόημα τἠς ελευθερίας. Όλα και τίποτε.
Δεν επιτρέπεται να παραμένει ο άνθρωπος πάνω σ’ αυτή τη γη με τα τέσσερα. Τα υλικά του αγαθά που αέναα εκμηδενίζονται ”συν τη αναλώσει”, τον καταδικάζουν ουσιαστικά σε ισόβια: γραφείο-αυτοκίνητο-κρεβάτι-αποχωρητήριο-φέρετρο. Κι’ όμως, γι’ αυτά παθαίνεται καἰ σκοτώνεται σ’ όλη του τἠν ζωή. Ελευθερία λοιπόν δεν είναι να κινείσαι ανεμπόδιστα στο πεδίο που σου έχει δοθεί, αλλά να διευρύνεις αυτό το πεδίο διαθέτοντας καινούριες μονάδες για τἠν μέτρηση του κόσμου. Τότε μόνον προχωρείς κι αναπτύσσεις ένα πρίσμα διάφανο, ικανό να σε κάνει να βλέπεις όπως ακούς, ή ν’ ακούς όπως βλέπεις, και ούτω καθεξής, όπως μόνο η ψύχη γίνεται να το επιτρέψει. Ένα ρυάκι π.χ δεν είναι απλώς λίγο νερό που κατρακυλάει τον κατήφορο· είναι η λαλούσα κι εύχαρις υποδήλωση της παιδικής ηλικίας των πραγμάτων. Τα χάδια σου είναι η μετάθεση μιας απαλής μουσικής πάνω στην επιδερμίδα. Κι εκείνο το φυτό αντικρύ σου, που διαιρεί άνισα πλἠν σωστά το χώρο, είναι η αόρατη γεωμετρία που διέπει στο βάθος ολάκερη την οικουμένη. Να, αυτή είναι μιἀ ελευθερία πραγματική, που έχει τἠν δύναμη ν’ αναστέλλει όλες τις επιμέρους αναστολές σου και να σε κάνει, κάθε φορά που τρὠς μια συναγρίδα ψητή, να ”τρὠς” κι από λίγο Αιγαίο, με αντίς λεμόνι δυο τρεἰς οξείς στίχους ενός ποιητή.
Υπερβολές; Δε νομίζω. Ιδέστε πώς μια συκιά μαλώνει τον άνεμο με τα ροζιάρικα κλαδιά της· ακούστε, την ώρα που βραδιάζει, τα γαβγίσματα των σκύλων, πώς σχηματίζουν έναν ορίζοντα πέρα κει κατά την ακροποταμιά, καἰ θα το καταλάβετε. Κι αν δεν το καταλἀβετε τότε απλά ρεμβάσετε. Μείνετε πολλή ώρα, μέχρι απελπισίας, μόνος καἰ ρεμβάστε. Οχι αναμασώντας τα συναισθήματά σας·, απλώς, ανατοποθετώντας τα πράγματα γύρω σας. Μιἀ ανθρωπότητα που δεν βρίσκει τον τρόπο να ξαναφτιάξει τον κόσμο γύρω της βρίσκει μόνο τον τρόπο να γεράσει καἰ πολύ γρήγορα μάλιστα. Άρα, μήπως χρειάζεται ένα διαφορετικό ”άρα”;
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
ΚΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΚΑΙ ΚΑΛΟΝ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ ΑΚΟΜΑ