γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Δεν ήταν πάντοτε έτσι ο Δημήτρης Κωστούρος. Είχε βέβαια ένα εγωισμό και μια αυξημένη τάση «να παίρνει το παιχνίδι επάνω του» αλλά, παλαιότερα καταλάβαινε την ανάγκη να γίνεται ομαδικά το δημοτικό παιχνίδι. Καταλάβαινε επίσης την ανάγκη, να κινείται εντός του πεδίου των κανόνων της νομιμότητας και της ηθικής και όχι στα όρια του πεδίου ή και λίγο πιο έξω από αυτά.
Ίσως το γεγονός ότι πήρε τη δημαρχία χωρίς εκλογές, κερδίζοντας την ψήφο (στο δεύτερο γύρο) των 11 από τους συμβούλους του Αναγνωσταρά (ας μην ξεχνάμε ήταν αντιδήμαρχός του), και στη συνέχεια τις πρώτες εκλογές, με ευκολία, να τον έκανε να υπερτιμήσει τον εαυτό του.
Ίσως το γεγονός ότι δεν συνάντησε ουσιαστική αντιπολίτευση κατά την διάρκεια της πρώτης του θητείας και συγχρόνως βρήκε όλα (σχεδόν) τα έργα έτοιμα προς υλοποίηση, όπως τα είχε προετοιμάσει ο Αναγνωσταράς πριν επιχειρήσει να γίνει βουλευτής (καθ’ υπόδειξη Σαμαρά), να τον έκανε να πιστεύει πως ήταν υπεράνω κριτικής.
Ίσως το γεγονός ότι διαχειρίσθηκε εκατομμύρια κάνοντας εκατοντάδες αναθέσεις και δημιουργώντας στρατιά εξαρτημένων οικονομικά συμπολιτών του, τον έκανε να πιστεύει πως αυτός ήταν ο τρόπος να κυριαρχεί.
Ίσως το γεγονός ότι η πολιτική αντιμετώπισης του Κορωναϊού, που προώθησε η κυβέρνηση, και η οποία ευνοούσε την αδιαφάνεια και την έλλειψη ελέγχου ενώ συγχρόνως νομιμοποιούσε την αυθαιρεσία και την αρχή του ενός ανδρός, τον έκανε να ξεφύγει και να θεωρεί πως όλοι είναι “υγροί”. (Δηλαδή, με μια αναθεσούλα ή μια πίεση, επιστρέφουν στο λόχο των προθύμων υπηκόων).
Πολλά τα ίσως… Μία όμως η πραγματικότητα!
Τέσσερις Ναυπλιώτες, διακεκριμένες προσωπικότητες, πλαισιωμένοι από δεκάδες ξεχωριστούς συμπολίτες και με την ίδια αφετηρία, είπαν ο καθένας το δικό του ΩΣ ΕΔΩ!
Στο σημείο αυτό ο σημερινός Δήμαρχος έχασε το παιχνίδι.
Η απόλυτη κυριαρχία του, που χαρακτήριζε το δημοτικό τοπίο, κατέρρευσε. Και κατέρρευσε γιατί χιλιάδες Ναυπλιείς που είχαν καταπιεσθεί από τη συμπεριφορά του, τις αυθαιρεσίες του, τις ανασφάλειές του και την νοοτροπία του μονάρχη, η οποία χαρακτήριζε τις πράξεις και τις αποφάσεις του, είπαν με τη σειρά τους …ΚΩΣΤΟΥΡΟΣ ΤΕΛΟΣ!.
Τέσσερις Δημοτικές Παρατάξεις συγκροτήθηκαν σε χρόνο μηδέν. Εκατοντάδες υποψήφιοι τις έχουν ήδη πλαισιώσει. Δεκάδες από αυτούς τους υποψήφιους είναι απογοητευμένοι πρώην συνεργάτες, υποστηρικτές και υποψήφιοί του. Το σύστημα Κωστούρου, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά σε ένα Μέτωπο της Κοινωνίας που είχε σαν Κοινό Παρανομαστή μια κινητήριο δύναμη που εκφράζεται με πέντε λέξεις: «Ως εδώ! Να φύγουν Τώρα»!
Η δυσκολία του να περάσει τον προϋπολογισμό, η αδυναμία του να επιβάλλει το καταστροφικό σχέδιο για το Πάρκο Κολοκοτρώνη, το φιάσκο των έργων στο Τολό, η ντροπιαστική ήττα στην Δημοτική Κοινότητα Ναυπλίου (όπου έχασε την Προεδρία και η υποψηφία του από 4 ψήφους της παράταξης έλαβε μόνο δύο) και το γεγονός ότι συμπεριφέρεται πλέον ως ουρά του Κυρ. Μητσοτάκη, είναι στοιχεία που φανερώνουν την αδυναμία και τα αδιέξοδά του. Αδυναμία που τον οδηγεί σε Ηθικές υποχωρήσεις του τύπου ξαναβάζω στον συνδυασμό τους υβριστές μου και υβριστές της παράταξης και των στελεχών της.
Ο Δημήτρης Κωστούρος έχει την ευφυΐα να κατανοήσει ότι είναι απερχόμενος δήμαρχος και είναι βέβαιο ότι -εκ χαρακτήρος- θα παλέψει με νύχια και με δόντια για να το αποτρέψει. Θα χρησιμοποιήσει όλα τα γνωστά τερτίπια (εξαγορές, πιέσεις, υποσχέσεις, απειλές, δυναμική της εξουσίας κ.α), άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο. Όμως, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Η Κοινωνία, πλέον, δεν τον θέλει. Δεν τον αγκαλιάζει και το αντιλαμβάνεται.
Αντί όμως να εργασθεί τους επόμενους λίγους μήνες για την υστεροφημία του, λειτουργεί όπως ο Τσαουσέσκου της Ρουμανίας πριν από την εξέγερση της Τιμισοάρα. Είναι η Αλαζονεία που δεν τον αφήνει και που τον οδηγεί σε μια ταπείνωση που κανένας δεν θα πίστευε πριν από δύο χρόνια.
Η κλεψύδρα έχει πια γυρίσει. Οι Αυτοδιοικητικές εκλογές είναι κοντά. Τώρα, οι ελπίδες του εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνον από τα λάθη των αντιπάλων του.
