Πόσο θα αντέξει τελικά;

Γράφει ο Γιώργος Αργυρίου*

Τα προβλήματα αυξάνονται συνέχεια με γεωμετρική πρόοδο. Ο πρωτογενής τομέας οδηγείται σε μία πρωτοφανή συρρίκνωση λόγω της αδυναμίας των παραγωγών να ανταπεξέλθουν στα νέα δεδομένα και να βρουν λύσεις στα προβλήματα που γέννησε η εποχή: Ακριβό πότισμα, και πανάκριβα φυτοφάρμακα και λιπάσματα. Το μόνο που είναι σε χαμηλές τιμές είναι οι τιμές που πουλάνε.

Στο άμεσο μέλλον θα ξεπουλάμε αφού το κόστος φύλαξης των αγροτικών προϊόντων στα ψυγεία θα είναι απαγορευτικό. Ο βασικός χρηματοδότης που είναι ο καταναλωτής αδυνατεί να ανταποκριθεί σε αγορές προϊόντων με υψηλές τιμές. Πόσο θα αντέξει άραγε ο παραγωγός να απορροφά την αύξηση του κόστους καλλιέργειας για να μην την μεταφέρει στον εξαθλιωμένο καταναλωτή; Το δώσε μου τρία μήλα και δύο αχλάδια το θυμόσαστε;

Η τρελή αδιέξοδη πορεία συνεχίζεται και το τέλος θα είναι τραγικό αν κάποιος δεν πατήσει φρένο και δεν επαναπροσδιορίσει τα επόμενα βήματα. Αν δεν υπάρξει στρατηγική και αν δεν τεθούν νέοι στόχοι. Η Ελλάδα δεν μπορεί να εισάγει αγροτικά προϊόντα έχοντας εξολοθρέψει τον δικό της πρωτογενή τομέα γιατί τότε θα μιλάμε για Εθνικό έγκλημα. Ώρα να δούμε την αλήθεια κατάματα, να κοιτάξουμε τα νέα δεδομένα και να χαράξουμε νέα πολιτική για μία δεκαετία τουλάχιστον.

Εκτός και εάν έχουμε αποφασίσει για δώρο σε κάθε μετακλητό εργάτη να του δίνουμε και ένα κομμάτι γης.

Η αλήθεια είναι ότι τα προβλήματα συσσωρευτήκαν και έγιναν θηλεία που σφίγγει αργά αλλά σταθερά το μέλλον του αγροτικού κόσμου.

*Το άρθρο αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα ΑΡΓΟΛΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ (εκδότης Γιώργος Αργυρίου)