Ένας Νεοδημοκράτης (Μάκαρης) απέναντι σε 4 μη Νεοδημοκράτες (Κωστούρος, Ορφανός, Παπαδημόπουλος και Γκόνης)

Γράφει ο Νικηφόρος Λυκίδης

Οι φάκελοι πολιτικών φρονημάτων και τα χωριστά καφενεία  έχουν καταργηθεί (επισήμως) εδώ και πολλά χρόνια. Ιδιαίτερα, στον χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, η πολιτική προτίμηση των υποψηφίων δεν έχει τη σημασία που είχε άλλες εποχές.

Ειδικότερα στο Ναύπλιο, η πολιτική προέλευση του υποψήφιου δημάρχου, αποτελούσε μέχρι πριν λίγα χρόνια το σοβαρότερο ατού για την εκλογή του.

Η ΠΑΣΟΚική ταυτότητα του Μιχελάκη και του Γκάτζιου τους κόστισε τη δημαρχία στις αναμετρήσεις τους με τον Γιώργο Τσούρνο. Η κομματική εμμονή του Τσιώδρα στην Πασοκική ορθότητα, στέρησε το Ναύπλιο από μια καλή δημαρχία.

Αυτά όμως, όπως όλα δείχνουν τα τελευταία χρόνια, αποτελούν πια παρελθόν. Σε πρώτη φάση, οι κεντροαριστεροί, εφαρμόζοντας “τροτσκιστικό εισοδισμό” τέθηκαν υπό την ομπρέλλα δεξιών υποψηφίων και μπόρεσαν να καταλάβουν σημαντικές θέσεις άσκησης εξουσίας, στο Δήμο Ναυπλιέων.

Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα του Νεοδημοκράτη Κώστα Χαραμή που αξιοποίησε ανθρώπους σαν τον Τάκη Γεωργή ή το Μάνο Περράκη (κρατώντας όμως, πάντοτε, στον κλειστό κύκλο γύρω του δεξιούς συμβούλους). Ο Αναγνωσταράς, επίσης Νεοδημοκράτης, είτε ως επικεφαλής συνδυασμού είτε ως Δήμαρχος χρησιμοποίησε στελέχη μη Νεοδημοκρατικής πολιτικής ταυτότητας. Από τη μήτρα Αναγνωσταρά, ξεπήδησε ο σημερινός Δήμαρχος Δημήτρης Κωστούρος που αν και δεν έχει Νεοδημοκρατική ταυτότητα, στηρίχθηκε από (και σε) κορυφαίους Νεοδημοκρατικούς παράγοντες π.χ. Χελιώτης, Λυκομήτρος, Δήμας, Τζιαρίμας κ.α. Στις θέσεις όμως των κορυφαίων εμπίστων συνεργατών του χρησιμοποίησε και αυτός μη κομματικούς Νεοδημοκράτες (Ράλλη, Καλκούνου, Λέντζος, κ.α).

Έτσι, τα τελευταία 10 χρόνια, η Νέα Δημοκρατία έχασε τη δημοτική πρωτοκαθεδρία στο Ναύπλιο, και οι εκλεκτοί της πέρασαν σε θέσεις αντιπολίτευσης και σύγκρουσης με τέως κομματικούς συναγωνιστές τους.

Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες ενός ακόμη πιο προχωρημένου βήματος, πιθανής κυριαρχίας της κεντροαριστεράς..

Την δημοτική αρχή Ναυπλίου, με τη βοήθεια Νεοδημοκρατικών στελεχών την διεκδικούν 4+1 υποψήφιοι. Δύο μη Νεοδημοκράτες (Κωστούρος και Ορφανός). Με υψηλή κομματική συσπείρωση ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ένας προερχόμενος από την αριστερά (Παπαδημόπουλος). Ένας Κομμουνιστής (Γκόνης) και… ένας Νεοδημοκράτης (Κώστας Μάκαρης).

Στο Ναύπλιο, πάλαι ποτέ “καμάρι της Νέας Δημοκρατίας”, η παρακμή του κομματικού μηχανισμού, οι προσωπικές πολιτικές του κυβερνητικού βουλευτή και τα συμφέροντα κάποιων Δημοτικών Συμβούλων, οδήγησαν το κυβερνητικό κόμμα να δυσκολεύεται στην εύρεση υποψηφίου με προοπτική νίκης.

Το γεγονός ότι ο Κώστας Μάκαρης έσωσε την παρτίδα και διεκδικεί με αξιώσεις νίκης την δημαρχία του Ναυπλίου οφείλεται αποκλειστικά στο προσωπικό του πάθος για την πόλη και στην μεγάλη εκτίμηση που τρέφουν προς το πρόσωπό του κορυφαίοι μικροί και μεσαίοι επαγγελματίες και εργαζόμενοι, ανεξαρτήτως κομματικών τοποθετήσεων.

Ένα κομματικό στέλεχος ή ένας οπαδός της Νέας Δημοκρατίας έχει πια τη δυνατότητα άξιας επιλογής με την οποία –επιπλέον- έχει και πολιτική συνταύτιση. Μπορεί να στηρίξει τον ομοϊδεάτη του υποψήφιο και να μη γίνει κουβαλητής στο μήλο των κεντροαριστερών υποψηφίων.

Επ’ αυτών έχουν αντιρρήσεις οι κ.κ. Ανδριανός, Λαμπρόπουλος, Τζιαρίμας, και κάποια στελέχη της Τ.Ο. Ναυπλίου; Θυμούνται ότι εκλέγονται από Νεοδημοκράτες ψηφοφόρους και υποστηρικτές τους;