Το τρίτο και τελευταίο μέρος της συνέντευξης του Ιωάννη Μπουγά…
Ο ΤΟΤΕ «ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΚΚΕ
5.Τελικά, καθώς μελετάτε διάφορες τραγικές φάσεις της περιόδου 1941-1949, τι συμπεράσματα μπορείτε να εξαγάγετε για το ποιόν του αστικού πολιτικού κόσμου της Ελλάδος τότε; Κατανόησαν οι τότε Πολιτικοί το μέγεθος του κινδύνου που συνεπαγόταν η επικράτηση του Κομμουνισμού στην Ελλάδα ή άργησαν να το αντιληφθούν ή κάποιοι υπήρξαν καιροσκόποι;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μεταξύ των Ελλήνων αστών πολιτικών της περιόδου μπορούμε να διακρίνουμε δύο χαρακτηριστικά προφίλ. Υπήρχαν κάποιοι, οι σταθερά και απαράβατα πατριώτες, που έθεταν πάντα πρώτα τα συμφέροντα της Ελλάδος, στις δηλώσεις και τις ενέργειές τους. Κλασσικά παραδείγματα ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης και ο Εμμανουήλ Τσουδερός. Μετά υπήρχαν άλλοι, οι οποίοι, με στόχο την προσωπική τους προβολή και προσωρινό συμφέρον, έπαιζαν με τη φωτιά αδιαφορούντες για τον κίνδυνο του κομμουνισμού. Αυτή η συμπεριφορά, ιδιαίτερα στα χρόνια της Κατοχής, το 1941-44, ήταν χαρακτηριστικό πολιτικών από την άκρα δεξιά μέχρι και την αριστερά του κέντρου, βενιζελικών όσο και βασιλοφρόνων. Παραδείγματα τέτοιων συμπεριφορών κατά την περίοδο 1941-46 παρουσιάζονται παρά πολλές στην Ελληνική «Βανδέα», και με ονόματα. Εδώ θα περιοριστώ σε δύο ονόματα που μπορεί να παραξενέψουν πολλούς, του Σοφοκλή Βενιζέλου και του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Στη Μέση Ανατολή, και οι δύο αυτοί, ο Κανελλόπουλος και αργότερα στην Πελοπόννησο, είχαν συμπεριφορές που προώθησαν τα αντεθνικά σχέδια των κομμουνιστών. Αυτό όμως που μπορώ, και πρέπει να πω, είναι ότι όποτε οι κομμουνιστές έγιναν ιδιαίτερα επικίνδυνοι, οι περισσότεροι αστοί πολιτικοί ενώθηκαν και έδρασαν πατριωτικά. Δυστυχώς, όταν ο κίνδυνος φαινόταν να υποχωρεί έστω και προσωρινά, πολλοί εξ αυτών επανέρχονταν σε επαμφοτερίζουσες συμπεριφορές, θέτοντας πρώτα τα προσωπικά τους συμφέροντα. Κάτι που επίσης ενδιαφέρει να τονιστεί, είναι το εξής. Ο πόλεμος του 1940-41 βρήκε τους βενιζελικούς και την συντριπτική πλειοψηφία των βασιλοφρόνων πολιτικών ενωμένους μόνο στην αντίθεσή τους στο καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά και τον Βασιλιά Γεώργιο Β΄ που το ανεχόταν και το στήριζε. Οι βενιζελικοί βρίσκονταν πολύ πλησιέστερα στους κομμουνιστές και τους ανέχονταν, γεγονός που επιβεβαιώνεται από την προσχώρηση πολλών βενιζελικώναξιωματικών στον ΕΛΑΣ. Όμως, όταν το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ άρχισε να γίνεται επικίνδυνο, το 1943-44, οι πολιτικοί και οι αξιωματικοί, πρώτα εντός της Ελλάδος και στη συνέχεια στη Μέση Ανατολή, ενώθηκαν για να τον αντιμετωπίσουν, θέτοντας στο περιθώριο τον Διχασμό του παρελθόντος.
«ΑΠΟΚΡΥΠΤΕΤΑΙ ΕΠΙΜΕΛΩΣ Η ΑΝΤΕΘΝΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΤΩΝ ΕΤΩΝ 1940-1949»
6.Πόσο ικανοποιημένος είστε, μετά από την έρευνα και την συγγραφή τόσων ετών, για τον βαθμό της πρόσληψης της Ιστορικής αλήθειας που προβάλλεται από τα βιβλία σας; Τι σας λένε οι αναγνώστες των βιβλίων σας, και ιδιαίτερα οι πιο νέοι που δεν έζησαν τα γεγονότα;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μέχρι σήμερα για τα προηγούμενα τέσσερα βιβλία μου – «Η Φωνή της Ειρήνης», «Ματωμένες Μνήμες 1940-45», «Αθώων Αίμα, «Ελεύθερος Μωριάς» 1943-44» και «Το Παιδομάζωμα του 1948-49 και τα «Κάτεργα» της Φρειδερίκης»- έχω λάβει μόνο θετικά μηνύματα από τους αναγνώστες. Ιδιαίτερα με έχει χαροποιήσει τα πολλά αιτήματα από μεταπτυχιακούς φοιτητές Ελληνικών πανεπιστημίων, για πληροφορίες και βοήθεια στην έρευνά τους. Δυστυχώς όμως δεν έχει πραγματοποιηθεί ούτε ένα ντοκυμανταίρ, συνέντευξη ή άλλη τηλεοπτική εκπομπή από την Εθνική Τηλεόραση (ΕΡΤ) γι’ αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα που λεπτομερώς περιγράφω στα βιβλία μου. Μία συζήτηση που έγινε με τους παραγωγούς μιας εκπομπής της ΕΡΤ, για να παρουσιαστούν γεγονότα του Παιδομαζώματος που περιγράφει η ηρωΐδα του βιβλίου «Η Φωνή της Ειρήνης» δεν καρποφόρησε. Αντιθέτως, συνεχίζεται να προβάλλεται ως Εθνική Αντίσταση η εγκληματική δράση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, με ενέδρες εναντίον μεμονωμένων Γερμανών πλησίον χωριών, οι οποίες προκαλούσαν φριχτά αντίποινα. Αγνοείται εντελώς ο κατοχικός εμφύλιος του ΕΛΑΣ εναντίον των πατριωτικών οργανώσεων και η φονική Κόκκινη Τρομοκρατία του 1943-44. Το θεωρώ «εθνική τραγωδία», ότι αυτά τα γεγονότα δεν έχουν γίνει κτήμα ευρύτερου τμήματος του Ελληνικού λαού, ενώ αποκρύπτεται επιμελώς η αντεθνική συμπεριφορά του ΚΚΕ ολόκληρη την δεκαετία του 1940-49.
ΓΙΑΤΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΑΝΔΕΑ; ΠΟΣΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ;
7.Γιατί επιλέχτηκε αυτός ο τίτλος, το «Ελληνική Βανδέα»; Πόση ομοιότητα εντοπίζετε με τα όσα έγιναν εντός Γαλλίας προ 2 και πλέον αιώνες;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ στην Κατοχή, από το 1942, είχε θέσει ως στόχο του την κατάληψη της εξουσίας στην Αθήνα μετά την αποχώρηση των Γερμανών. Αυτό επέβαλε σε αυτό την ανάγκη μονοπώλησης των ενόπλων ιδιαίτερα στον «περίγυρο» της Αθήνας, την Πελοπόννησο, την Ανατολική Στερεά Ελλάδα και την Εύβοια. Γι’ αυτό σε αυτές τις περιοχές διέλυσε με τα όπλα τις πατριωτικές αντιστασιακές οργανώσεις που είχαν σχηματισθεί από αξιωματικούς και άνδρες κατά συντριπτική πλειοψηφία βασιλόφρονες, ιδίως στην Πελοπόννησο, την περιοχή που ήταν κορυφαίος στόχος του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ.
Μετά την διάλυση των πατριωτικών οργανώσεων και την διόγκωση της Κόκκινης Τρομοκρατίας και των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, οι αξιωματικοί και οι κυνηγημένοι από τους κομμουνιστές κατέφυγαν στη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας για να πολεμήσουν τους κομμουνιστές. Η αντίδραση των κομμουνιστών ήταν βίαιη και με την ανοχή πολιτικών και των Βρετανών τα νίκησαν και τα διέλυσαν στην Πελοπόννησο. Όμως, στο τέλος τα μέλη των ταγμάτων Ασφαλείας που επέζησαν και οι υποστηρικτές τους είχαν τον τελευταίο λόγο,ήσαν στο πλευρό των νικητών επί των κομμουνιστών.
Αυτή η διαδοχή των γεγονότων στον «περίγυρο» της Αθήνας, πλησιάζουν πολύ εκείνα στη Βανδέα της Γαλλίας και τη διαμάχη τους με την Γαλλική Επανάσταση. Μια σύντομη περιγραφή των γεγονότων της Βανδέας υπάρχει στο βιβλίο μου.
8.Η εργασία σας ίσως είναι η πιο πλήρης περιγραφή ως σήμερα για την εμφάνιση και την δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας, ενός θέματος «ταμπού» για την ιστορία της Κατοχικής Ελλάδος. Μπορούμε να τα μελετάμε σαν «δοσιλογικές» μονάδες, όπως συνέβη με συνεργάτες των Γερμανών στην υπόλοιπη Κατεχόμενη Ευρώπη, ή αποτελούσαν Ελληνική ιδιαιτερότητα, αν σκεφτούμε και το πώς αντιμετωπίστηκαν από μερίδα του Πολιτικού Κόσμου μεταπολεμικά;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Καταρχήν, όταν ομιλούμε για τα Τάγματα Ασφαλείας (ΤΑ), πρέπει να είμεθα ακριβείς και να περιοριστούμε σε αυτά που συγκροτήθηκαν με νόμους της κατοχικής κυβέρνησης του Ιωάννη Ράλλη, τα οποία ακριβώς ήταν μιαιδιαιτερότητα της κατεχομένης Ευρώπης. Δεν συγκροτήθηκαν από τους Γερμανούς, ούτε για να εξυπηρετήσουν τους Γερμανούς. Ήσαν κατά βάση αστυνομικές δυνάμεις με στόχο την προστασία του λαού από την κομμουνιστική τρομοκρατία στη διάρκεια της Κατοχής και για να αποτρέψουν την εγκαθίδρυση κομμουνιστικής δικτατορίας μετά την απελευθέρωση. Οι μονάδες αυτές συγκροτήθηκαν μόνο στην Αττική, την Πελοπόννησο, τη Δυτική Ελλάδα (Αγρίνιο, Μεσολόγγι και Ναύπακτο) και την Εύβοια, και σε κανένα άλλο μέρος της Ελλάδος. Δεν ήσανδοσιλογικές, αφού δεν συγκροτήθηκαν από αυτούς, και ούτε οι επικεφαλής αξιωματικοί, ούτε οι οπλίτες τους ήσαν συνεργάτες ή φίλοι των Γερμανών, με εξαίρεση πάντα ειδικών περιπτώσεων.
Όπως περιγράφω στην Ελληνική Βανδέα, στην αρχή μετά την απελευθέρωση, στα Δεκεμβριανά, η συμμετοχή των πρώην μελών των ΤΑ στον αγώνα εναντίον των κομμουνιστών απεκρύβετο από την κυβέρνηση Παπανδρέου και τους περισσοτέρους πολιτικούς. Στη συνέχεια όμως, το 1946-49 η συμμετοχή τους δημοσιοποιήθηκε και επιβραβεύθηκε σε ένα βαθμό με την προαγωγή αξιωματικών προερχομένων από τις τάξεις τους έως τον ανώτατο βαθμό του στρατηγού.
Όμως, οι περισσότεροι πολιτικοί, μετά την τελική νίκη ξέχασαν γρήγορα με τίνων τις θυσίες επετεύχθη. Έναν από τους πρώτους οργανισμούς, για τον οποίον επέλεξαν τη λήθη και την αδιαφορία, ήταν τα Τάγματα Ασφαλείας, των εθελοντών αυτών που πολέμησαν για την προστασία του αστικού καθεστώτος και την σωτηρία της δημοκρατίας στην Ελλάδα. Τα Τάγματα Ασφαλείας θυσιάστηκαν στον βωμό της μονόπλευρης λήθης, μαζί με τα δεκάδες χιλιάδες θύματα της Κόκκινης Τρομοκρατίας του 1943–44, τους στρατιώτες και τους χωροφύλακες που έπεσαν στον αγώνα καταστολής της κομμουνιστικής ανταρσίας του 1946–49, ακόμη και τα ελληνόπουλα που χάθηκαν με το Παιδομάζωμα του 1948–49.
ΤΟ 1821, Η ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΤΟΥ 1922 ΚΑΙ Η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ
9.Πέρσι, το 2021, τιμήθηκε (όπως τελικώς τιμήθηκε) το 1821 με την συμπλήρωση 200 ετών. Φέτος έχουμε την επέτειο των 100 ετών από το 1922 και την Μικρασιατική Καταστροφή. Ποια αξία έχει η προβολή της Ιστορικής Μνήμης για τον Ελληνισμό και πόσο μπορεί να διδαχθεί από τα καλά και τα κακά του παρελθόντος; Εσείς, ως Έλληνας του εξωτερικού, είστε ικανοποιημένος από την προβολή των ιστορικών γεγονότων και της ιστορικής αλήθειας σε επίπεδο Ελλαδικής εκπαίδευσης ή Ελληνικής Πολιτείας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Η τιμητική προβολή μεγάλων ιστορικών γεγονότων σε κομβικές χρονικές επετείους –πεντηκονταετιών ή εκατονταετηρίδων- έχει πολύ μεγάλη αξία για την καλλιέργεια της Ιστορικής Μνήμης στις νεώτερες γενεές, αλλά και για έναν εξ ίσου σοβαρό λόγο. Τότε μπορούν να επανεκτιμηθούν τα γεγονότα με μεγαλύτερη νηφαλιότητα και να διορθωθούν στρεβλώσεις της Ιστορίας.
Όσον αφορά την Ιστορία που διδάσκεται από την Ελληνική Πολιτεία, δυστυχώς η κατάσταση είναι ζοφερή για πολλές περιόδους της νεώτερης ιστορίας μας. Γεγονότα δεν διδάσκονται επαρκώς ή διδάσκονται ανεπαρκώς–Βαλκανικοί πόλεμοι- για να μην προβληθεί ο ρόλος των τότε Βασιλέων.
Για τη διδασκαλία των γεγονότων της δεκαετίας 1940-49, καλύτερα να μην γίνει λόγος. Προβάλλεται μια ψευδεπίγραφη γραφή της Ιστορίας, σαφώς Αριστερής προέλευσης, χωρίς ίχνος αντικειμενικότητος. Κλασσικά παραδείγματα είναι η προβολή του αντάρτικου του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ του 1942-44 ως Εθνική Αντίσταση και η απουσία αναφοράς στην Κόκκινη Τρομοκρατία του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ του 1943-44 ή στο Παιδομάζωμα του ΚΚΕ του 1948-49!
Επιμέλεια συνεντεύξεως
Γεώργιος Διον. Κουρκούτας
φιλόλογος-συγγραφέας
