Τα λεφτόδεντρα δεν φύτρωσαν…

Γράφει ο Γιώργος Μαραγκός. Πρόεδρος του Επιχειρηματικού Συλλόγου Ηλείας.

Θαύμα πήγαμε στις εξετάσεις με τους οίκους για νέα δανεικά. Καλά τα νέα και με τα κουπόνια βενζίνης. Να πιάσουμε τον χορό ή να βάλουμε τα κλάματα;

Τον χορό δεν τον έχουμε σε τίποτε. Βαράνε τα νταούλια οι κυβερνήσεις με τα νέα (κατά πώς θέλουνε να τα βλέπουμε) και εμείς σπάνια το σκεφτόμαστε. Χέρι-χέρι και χοροί στο Σύνταγμα. Έτσι το γλεντήσαμε και με την έξοδο από τα μνημόνια. Γιατί έτσι μας είπαν το 2018. Ότι βγήκαμε. Ότι έφυγε και η κρίση. Και εμείς; Απλά πιαστήκαμε στο συρτό…

Αυτά τότε. Τα ίδια όμως και τώρα.

Τα καλύτερα λόγια μας λένε οι δανειστές. Πολύ καλά τα πάτε και περάστε αν θέλετε για νέα δανεικά.

Πρώτο θέμα εμείς στην οικονομική επικαιρότητα. Τα καλά λόγια των ξένων οίκων. Οι καλές κουβέντες για νέα δανεικά. Περάστε από το Ταμείο…

Δανεικά και πάλι γιατί τα κουπόνια στη βενζίνη, τα κρατικά χαρτζιλίκια για το ηλεκτρικό και τα καύσιμα, ή το χάρισμα ρευστού με τη μορφή επιστρεπτέας δεν θα συνεχιστεί χωρίς καινούργια δανεικά.

Για τα λεφτόδεντρα ξεχάστε το… Το κατάλαβαν οι πάντες. Ούτε υπάρχουν, ούτε καρπίζουν αν τα φυτέψουμε…

Τι μένουν; Φόροι και δανεικά. Και στο βάθος τα μνημόνια. Θα δούμε βέβαια σε τι βάθος και τι μούτρα θα έχουν, αν συνεχίσουμε έτσι όπως τώρα.

Τι κάνουμε όμως και τι πρέπει να κάνουμε ως τότε; Θα γλεντάμε τα τελευταία του κορβανά που πάνε για τα δελτία βενζίνης και ηλεκτρικού γιατί έτσι έμαθε η ελληνική σοβιετία τους ιθαγενείς της ή να αρχίσουμε να ανησυχούμε το συντομότερο;

Και το γιατί να ανησυχούμε είναι εύλογο ως ερώτημα. Η δε απάντηση δεν είναι καθόλου δύσκολη. Γιατί δεν έχουμε να περιμένουμε από κάπου αλλού να καλύψουμε τις ανάγκες μας, εκτός από τις δικές μας τσέπες.

Και όταν λέμε τις τσέπες μας (κατά τη δική μας άποψη) πρέπει να εννοούμε τα σημερινά μας εισοδήματα. Άλλα δεν υπάρχουν. Και πολύ δύσκολα θα υπάρξουν.

Εκείνοι που θέλουν να περιμένουν τις τσέπες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης, (με την απαίτηση να αναλάβει -ως Ένωση- τη ζημιά από τον δικό της κορβανά και να μοιράσει βοήθειες -όπως με το Ταμείο Ανάκαμψης-) απλά θα βαρεθούνε να περιμένουν…

Σημειώστε μόνο τούτο. Πριν από ένα μήνα (στην καρδιά του πολέμου στην Ουκρανία) έγινε έκτακτη σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες για να συζητήσουν προτάσεις άμυνας στη νέα ενεργειακή κρίση και στον πληθωρισμό για να μη γίνει στάσιμος. Άκουσαν τότε και τη δική μας, την ελληνική, πρόταση για κοινό Ταμείο αντιμετώπισης του ενεργειακού που είχε ήδη αρχίσει να κλιμακώνεται.

Τι απέγινε. Το μελετούν ακόμη στην κορυφή της Ε.Ε. Το μελετούν γιατί και ο Βορράς της Ένωσης δεν συμφωνεί με τις συμφορές και τα προβλήματα του Νότου Και δεν δέχεται να επιμεριστούν και να περάσουν σε ένα γενικό Ταμείο.

Και ποια είναι η συνέχεια;

Νέα έκτακτη σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. Που θα γίνει στο τέλος Μαΐου, λες και υπάρχει πιθανότητα (έστω και μία) να περιορισθούν οι ζημιές στις οικονομίες της Ευρώπης από το ενεργειακό. Ούτε μια.

Το ξέρουν αυτό πολύ καλά και στην Κομισιόν και στο Βερολίνο (που ετοιμάζεται για το δικό του κουμάντο -αλλάζοντας στάση και προς τον Πούτιν-) και στη δική μας κυβέρνηση, που δεν κρύβει τον πανικό της για το πώς θα αλλάξει δρόμο στον σημερινό ενεργειακό μας μονόδρομο.

Μη χαιρόμαστε λοιπόν (τόσο όσο χαιρόμαστε) επειδή ανοίγει ο δρόμος με τα καλά λόγια των οίκων για νέα δανεικά. Ούτε να χτυπάμε παλαμάκια επειδή οι ιθαγενείς με τους φόρους τους, στο Ελλάδισταν, βαστάνε τον κορβανά για να μοιράζει το κράτος επιδόματα ή κουπόνια βενζίνης και ηλεκτρικού ρεύματος (και αυτά, μέχρι να τελειώσουν οι φόροι μας και να πάρουν την θέση τους τα νέα δανεικά).

Κατά τη δική μας άποψη ούτε για τον νέο κατώτατο χρειάζονται χοροί και γλέντια. Αυτό που έχουμε ανάγκη είναι δουλειές που να αντέχουν να πληρώνουν τους κατώτατους που φανταζόμαστε… Χρειάζονται εισοδήματα που να αντέχουν στον χρόνο και όχι δανεικά που δείχνουν μνημόνια. Και για να δοθούν αυτά επιβάλλεται πλέον μια πραγματικά ανοικτή, μεταρρυθμισμένη οικονομία, με τόλμη, ρεαλισμό και φορολογικές “επιταγές” για καλύτερο αύριο στα εισοδήματά μας. Εξασφαλίζονται αυτά; Αν ναι, ας πιάσουμε τους χορούς… Τότε όμως και μόνο τότε…