Γεύμα στο Τραπέζι του Τσοπάνη

του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*

Ο Μελέτης Μελετόπουλος έγραψε ένα συγκλονιστικό άρθρο στην «Ναυτεμπορική» υπό τον τίτλο «Ο ήρωας της ελληνικής οικονομίας». Σε αυτό το άρθρο καταδεικνύει, κάνοντας μία μικρή αναδρομή στην σύγχρονη ελληνική οικονομική ιστορία, το πως η αποβιομηχάνιση, η κατάργηση της στοχευμένης δασμολογικής προστασίας στα εγχώρια προϊόντα και εν τέλει η πορεία της χώρας σε μία ανάπτυξη βασισμένη σε εξωτερικό δανεισμό οδήγησε εν τέλει στην χρεοκοπία. Το δε πιο ενδιαφέρον στο άρθρο είναι η απογύμνωση της πλάνης που επιχειρεί για τις δήθεν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα μας έφερναν οι ξένες επενδύσεις. Η πρότασή του είναι η ολική επαναφορά της ελληνικής μικρομεσαίας επιχείρησης η οποία ελέω γνώσης του τοπικού συγκριτικού πλεονεκτήματος έχει την δυνατότητα να γίνει ξανά η ραχοκοκαλιά μας αλλά φυσικά και με την κατάλληλη στήριξη να καταστεί και εξαγωγική.

Η παρούσα κυβέρνηση δείχνει να έχει αλλεργία στην μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Οι αναπτυξιακοί της νόμοι μάλιστα, εάν τους εξετάσει κανείς με προσοχή, παρατηρεί ότι δεν απευθύνονται στα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα από την στιγμή μάλιστα που οι συστημικές τράπεζες δίνουν επιχειρηματικά δάνεια με το σταγονόμετρο. Και είναι να απορεί κανείς. Πού το πάει η κυβέρνηση; Η ανεργία δεν έχει μειωθεί σημαντικά. Τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Ο πληθωρισμός καλπάζει. Η ενεργειακή στρατηγική της δε είναι εξόχως αποτυχημένη. Έκλεισε τα εργοστάσια λιγνίτη παρασυρόμενη από τα  ESG (Environmental, Socia, and  Governance) funds νόμισε ότι θα προβεί σε πράσινη μετάβαση το 2023. Ο Νίκος Δένδιας δεν ήθελε να πέσει τρυπάνι στην θάλασσα για να εξορύξουμε υδρογονάνθρακες ούτως ώστε να μην κάνουμε την Ελλάδα Κόλπο του Μεξικού. Αυτή η στρατηγική βέβαια, εν συνδυασμώ με την ενεργειακή κρίση εξαιτίας του ρωσοουκρανικού πολέμου είχε ως απόρροια μία σύγχυση με αποτέλεσμα να ξανανοίξουν κάποια εργοστάσια λιγνίτη άρον άρον ενώ είχαμε φτάσει προηγουμένως στο σημείο να εισάγουμε ρεύμα από Βαλκανικές χώρες. Η αύξηση λοιπόν του κόστους του ρεύματος δεν οφείλεται μόνον στον πόλεμο αλλά και στις κάκιστες επιλογές του κ. Μητσοτάκη ο οποίος έχει μία άκρως ελιτίστικη άποψη για το πως πρέπει να πορευτεί η Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες. Διότι δεν είναι δυνατόν η Γερμανία να συνεχίζει να διαθέτει λιγνιτικά εργοστάσια χρησιμοποιώντας μία πατέντα με την βοήθεια της οποίας το αποτύπωμα άνθρακα είναι ελάχιστο και εμείς που διαθέτουμε λιγνίτη για να κάνουμε και εξαγωγή να κλείνουμε εργοστάσια. Με λίγα λόγια δηλαδή η Γερμανία μαζί με τα ESG funds στηρίζει για να μην πούμε επιβάλλει εντός ΕΕ την απολιγνιτοποίηση αλλά η ίδια συνεχίζει να έχει εργοστάσια λιγνίτη ενώ από την άλλη εξάγει ανεμογεννήτριες στην Ελλάδα.

Πολύ φοβάμαι ότι η στρατηγική στόχευση της παρούσας κυβέρνησης βασίζεται στην πολλαπλή αντικατάσταση πληθυσμών. Από την μία παρουσία εκατομμυρίων μεταναστών που θα αποτελούν το κατώτερο εργατικό στρώμα της ελληνικής κοινωνίας και που θα συμπιέζουν τους μισθούς προς τα κάτω. Από την άλλη η εξάλειψη κάθε δυνατότητας των γηγενών να δημιουργήσουν επιχειρήσεις συμπιεσμένοι ανάμεσα στις συμπληγάδες των μεταναστών και των ελίτ. Δημιουργείται δηλαδή μία μικρομεσαία τάξη ιθαγενών οι οποίοι θα ζουν ως υπάλληλοι/δουλοπάροικοι των εγχώριων και διεθνών ελίτ που θα συμπληρώνει τους πενιχρούς μισθούς της με κρατικά επιδόματα όπως καλή ώρα αυτά που έλαβαν μετά τον εγκλεισμό εξαιτίας του κορωνοϊού και της ενεργειακής κρίσης. Θυμίζει λίγο η παρούσα οικονομική κατάσταση μετατροπή της Ελλάδας σε Χονγκ Κονγκ. Πολυεθνικό προτεκτοράτο δηλαδή.

Στην εξωτερική πολιτική τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ. Ο Τσίπρας ως «κακός μπάτσος» εξουδετερώνει την αντισυστημικότητα εντός της ελληνικής κοινωνίας ικανοποιώντας το κοινό που θέλει ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ για να παράσχει βοήθεια στην Ουκρανία. Ο Μητσοτάκης από την άλλη σαν «καλός μπάτσος» παίρνει όλο το κοινό που είναι δυτικόφιλο χωρίς επιφυλάξεις. Το ΚΚΕ δε είναι ο τέλειος μπαλαντέρ που αντί να ασχολείται με την ακρίβεια ως προνομιακό του υποτίθεται πεδίο αποπροσανατολίζει την συζήτηση για την παράδοση F16 στην Τουρκία βεβηλώνοντας την Ακρόπολη.

Συμπέρασμα: Πρόκειται για τοποτηρητές/τσοπάνηδες που κρατούν τα πρόβατα μέσα στο μεταπολιτευτικό μαντρί. Έλεγε ο Αβέρωφ ότι τα πρόβατα (στελέχη & ψηφοφόροι) που φεύγουν από το μαντρί (ΝΔ) τα τρώει ο λύκος (μηχανισμός). Σε αυτήν την φράση βέβαια κανείς δεν του απήντησε ότι όσο παραμένει κάνεις πρόβατο στο τέλος θα σερβιριστεί ως γεύμα στο τραπέζι του τσοπάνη.

*Ο Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης (Raphael    Kaliviotis <rkaliviotis@gmail.com>) είναι Υπ. Δρ. Γεωπολιτικής

και Πρόεδρος Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών