γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουν προσαρμόσει τις πολιτικές τους στις γεωπολιτικές επιλογές που επέβαλαν οι νικητές, στην Γιάλτα. Έκτοτε, επί απειλή ροπάλου «ανοίκομεν εις την δύσιν» και απαγορεύεται κάθε σκέψη μετακίνησης. Κλασσικό παράδειγμα η προσπάθεια του ΚΚΕ επί Ζαχαριάδη για ένοπλη κατάληψη της εξουσίας, η οποία συνάντησε την “ψυχρότητα” του Στάλιν. (Ο Νίκος Μέρτζος είναι πολύ αποκαλυπτικός και τεκμηριωμένος στο βιβλίο του με τίτλο «ΣΒΑΡΝΟΥΤ» όπου περιγράφει την άρνηση του Στάλιν να στηρίξει την ένοπλη ανατροπή των συμφωνιών διανομής και τον καθορισμό ζωνών επιρροής στην “απελευθερωμένη” Ευρώπη).
Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι υποχρεωτική και η ταύτιση με τις πολιτικοοικονομικές επιλογές του Ευρωπαϊκού παρακολουθήματος (Ευρωπαϊκής Ένωσης) επίσης αναγκαστική. Λογικά λοιπόν, σε περιόδους εμπόλεμων καταστάσεων, όπως αυτή που βιώνουμε μετά την επικράτηση των δυνάμεων που έφεραν τον Τζων Μπάιντεν και τις πολιτικές του στην ηγεσία της Δύσης, το πολιτικό σύστημα των Αθηνών δεν έχει σχεδόν κανένα περιθώριο διαφοροποίησης
Από το σχεδόν κανένα περιθώριο, όμως, μέχρι το γίνομαι βασιλικότερος του βασιλέως παραβλέποντας τα ιστορικά εθνικά συμφέροντα του Ελληνισμού, έχει μεγάλη διαφορά. Και γι’ αυτό η κυβέρνηση Μητσοτάκη δικαίως αντιμετωπίζει την κατηγορία της δουλικότητας και της συνειδητής εξυπηρέτησης ξένων συμφερόντων, εις βάρος των συμφερόντων του Ελληνισμού.
Η περίπτωση της Ουκρανίας θα μπορούσε να αποτελέσει μια πολύ καλή ευκαιρία επαναοριοθέτησης των ορίων των εθνικών πολιτικών μας. Δεν αναφέρομαι σε άρνηση υπακοής, δεν έχουν τέτοια κότσια ούτε και τέτοιες δυνατότητες αλλά στην δέσμευση κάποιων διασφαλίσεων ή και ωφελημάτων.
Σαν παράδειγμα αναφέρω πέντε εξ αυτών:
ΠΡΩΤΟΝ: Οι ΗΠΑ, η Γερμανία και άλλες χώρες του ΝΑΤΟ οι οποίες προμηθεύουν την έχουσα επεκτατικές (εις βάρος μας) βλέψεις Τουρκία, να εγγυηθούν την μη χρήση αυτών των οπλικών συστημάτων εις βάρος μας.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Η Ευρωπαϊκή Ένωση, κάθε φορά που αποφασίζει την υποχρέωσή μας για συμμετοχή σε δράσεις οικονομικών κυρώσεων, να επωμίζεται το προκαλούμενο βάρος αναγνωρίζοντας ότι η οικονομίας μας είναι εύθραυστη και όχι ικανή να ανταπεξέλθει σε τέτοιου είδους βίαιες μεταβολές.
ΤΡΙΤΟΝ: Οι χώρες της Δύσης, να αποκαταστήσουν την Ηθική και Γεωπολιτική ισορροπία, εφαρμόζοντας -άμεσα- σχεδιασμό απομάκρυνσης των Τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο και στηρίζοντας διεθνώς κάθε ανάλογη δική μας πρωτοβουλία, όπως απαιτούν (και επιβάλουν) να κάνουμε εμείς στηρίζοντας τα δικά τους εθνικά, οικονομικά και Γεωπολιτικά συμφέροντα.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Να θέσουν ως όρο παροχής βοήθειας στην Ουκρανία, την δέσμευση αναγνώρισης της ύπαρξης Ελληνικής Μειονότητας και την άρση απαγόρευσης της επίσημης διδασκαλίας της Ελληνικής γλώσσας που έχει επιβάλλει η κυβέρνηση Ζελένσκι.
ΠΕΜΠΤΟΝ: Να ληφθεί πρόνοια ώστε, οι Ελληνικές εταιρείες να έχουν μερίδιο συμμετοχής στα έργα ανοικοδόμησης της μεταπολεμικής Ουκρανίας για τα οποία όπως φημολογείται θα ακολουθηθεί το μοντέλο του ΙΡΑΚ, δηλαδή Αμερικάνικες εταιρείες με Τούρκους υπεργολάβους και μετανάστες εργαζόμενους.
Είναι κατανοητό ότι, η Ευρώπη εξακολουθεί να φέρεται ως “απελευθερωμένη χώρα”. Όμως, ο χρόνος και οι μεταβαλλόμενες συνθήκες επιτρέπουν σε μια Εθνική Κυβέρνηση να βελτιώνει και να παγιώνει του νέους συσχετισμούς.
Έτσι, το ερώτημα που τίθεται είναι: «Η Ελλάδα κυβερνάται από Εθνική κυβέρνηση»;
