Η συμμετοχή ενός δεύτερου ισχυρού υποψηφίου στο χώρο της ριζοσπαστικής και πατριωτικής δεξιάς απεδείχθη ένα εξαιρετικά επικίνδυνο ρίσκο, το οποίο θα μπορούσε να στοιχίσει στη Μαρίν Λεπέν το εισιτήριο για το δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών του 2022.
Μακρόν και Μελανσόν συγκέντρωσαν στο Παρίσι το 65% των ψήφων με τρίτο και καταϊδρωμένο τον Ερίκ Ζεμούρ, που πέτυχε ένα 8%. Η Μαρίν Λεπέν βρέθηκε στην έκτη θέση με μόλις 5,54%. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, ότι μέχρι να ενσωματωθούν στο εκλογικο αποτέλεσμα οι ψήφοι της γαλλικής πρωτευούσης στα γραφεία του Εθνικού Συναγερμού τα «εγκεφαλικά» έδιναν κι έπαιρναν.
Συμπερασματικά, η διεισδυτικότητα του Ζεμούρ στα αστικά στρώματα ήταν πολύ μεγαλύτερη αυτής της Λεπέν, παρά τον εξαιρετικά ριζοσπαστικό λόγο του. Αυτό μπορεί κανείς να το αποδώσει σε δύο παράγοντες. Αφενός στη φθορά της Λεπέν και τα «πήγαινε-έλα» στην ατζέντα της εις ό,τι αφορά την οικονομική και ευρωπαϊκή της ατζέντα και αφετέρου στον βαθιά ριζωμένο αντιλεπενισμό των Παρισίων, ο οποίος σε μεγάλο βαθμό οφείλεται και στα αντισημιτικά ξεσπάσματα που κατά καιρούς είχε – ή τουλάχιστον του αποδόθηκαν – ο πατέρας της προέδρου του Εθνικού Συναγερμού. Τι κι αν άλλαξε όνομα στο κόμμα, έχοντας πρώτα διαγράψει τον ίδιο τον Ζαν Μαρί Λεπέν από αυτό; Η εβραϊκή κοινότητα στο Παρίσι αριθμεί περί τις 277.000 Εβραίους, οι οποίοι στην αναζήτηση πολιτικής εκπροσώπησης, αν η έντονη σύγκρουσή τους με τους μουσουλμάνους είχε προτεραιότητα στις επιλογές τους, είχαν τον ιουδαϊκού θρησκεύματος Ερίκ Ζεμούρ.
Πρέπει λοιπόν να θεωρείται κάτι περισσότερο από βέβαιο το γεγονός ότι από τους 80.000 που ψήφισαν Ζεμούρ στο Παρίσι, ένα μεγάλο κομμάτι αποτελείτο από ομοθρήσκους του. Παρ’ ολίγον δε να προκαλέσει με αυτόν τον τρόπο ανεπανόρθωτη ζημιά στο εγχείρημα της Λεπέν και να την στείλει σπίτι της μια ώρα αρχύτερα.
Εφόσον αυτό δε συνέβη, η Μαρίν Λεπέν θα έχει δύο εβδομάδες καιρό να καλύψει ένα 4% που τη χωρίζει με βάση της πρώτες δημοσκοπήσεις από την Προεδρία της Γαλλίας (POLITICO 11/4).
Όποιο και να είναι ωστόσο το αποτέλεσμα η επόμενη ημέρα επιφυλάσσει για τη Γαλλία μία απόλυτη αναδιαμόρφωση του χάρτη της Δεξιάς. Η αποτυχία της Βαλερί Πεκρές, υποψηφίας των πάλαι ποτέ πανίσχυρων Ρεπουμπλικανών του Σαρκοζί και παλαιότερα του Σιράκ, με ένα απογοητευτικό 4,8% – ακόμη και στην περιφέρειά της, το Ιλ ντε Φρανς, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει το 7% – αποτελεί πιθανότατα το κύκνειο άσμα του «κεντροδεξιού» αφηγήματος, που, όπως και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες συνέκλινε ασφυκτικά προς το «ακραίο κέντρο» και κατά συνέπεια την κεντροαριστερά του Μακρόν, εκμηδενίζοντας κάθε λόγο υπάρξεως. Αποκορύφωμα αυτού ήταν η στήριξη που η Πεκρές ανακοίνωσε ανενδοίαστα αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στον Εμανουέλ Μακρόν.
Η Γαλλία σηματοδοτεί το ζοφερό μέλλον – αν όχι το θάνατο – των συστημικών κεντροδεξιών κομμάτων της Ευρώπης, τα οποία αποξενώνονται όλο και περισσότερο από τη βάση τους, προσφέροντας άπλετο πολιτικό χώρο σε μια ταυτοτική ριζοσπαστική δεξιά, που καλείται να πολεμήσει τις ανισότητες και το αίσθημα ανελευθερίας που γεννά ο ακρο-κεντρώος ελιτισμός και να επιβάλει μία νέα τάξη στα ευρωπαϊκά κράτη με εθνικό πρόσημο.
Το στοίχημα για την Μαρίν Λεπέν θα είναι να προσελκύσει μέρος τουλάχιστον αυτής της αποξενωμένης βάσεως, αλλά και τους ψηφοφόρους της αριστεράς. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τείνει να το πετύχει, καθώς από τους ψηφοφόρους της Πεκρές δείχνει να κερδίζει ένα 27%, ενώ από το Μελανσόν δύναται να λάβει μέχρι και το 31% (ELABE για το BFMTV). Δεν είναι τυχαίες άλλωστε οι μετρήσεις που την τοποθετούν με ένα 47,5% στα όρια του στατιστικού λάθους.
Ακόμη και αν η Μαρίν Λεπέν χάσει τις εκλογές, η αμεσότητα με την οποία έλαβε την στήριξη των ανταγωνιστών της στο χώρο της ριζοσπαστικής δεξιάς, Ζεμούρ και Ενιάν, μαρτυρά τη διάθεση για τη διαμόρφωση μίας νέας ευρύτερης συμμαχίας. Η ελκυστική παρουσία της συνεπώνυμης ανιψιάς της, Μαριόν Μαρεσάλ Λεπέν, η οποία αν και αποχωρήσασα από τον Εθνικό Συναγερμό την στηρίζει αναφανδόν, αλλά και το ιδεολογικό υπόβαθρο της τελευταίας, προβάλλουν ως ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα για το μέλλον.
Στους εγχώριους τιμητές της δημοκρατίας του αχρώμου, αόσμου αλλά και επικίνδυνου ακραίου κέντρου που θα σπεύσουν να μιλήσουν για νεποτισμό την απάντηση δίνει ο λαός με τις σοφές ρήσεις του: «Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί»!
Παναγιώτης Δούμας
