Το παλαιό ψυχορραγεί και πεθαίνει. Το νέο κυοφορείται αλλά…

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Είναι η πολιτική και ιδεολογική πραγματικότητα του σήμερα της Ελλάδος. Το παλαιό ψυχορραγεί και πεθαίνει ενώ το νέο κυοφορείται αλλά …δεν έχει δει ακόμα το φως.

Βρισκόμαστε στο ενδιάμεσο διάστημα όπου η γηραλέα και ανίκανη για δημιουργία πολιτική και πνευματική τάξη της χώρας, προσπαθεί να πείσει το Λαό των Ελλήνων πως είναι ακμαία και ικανή να προσφέρει κάτι νέο.

Βρισκόμαστε στο ενδιάμεσο διάστημα όπου, κάτι το νέο που κυοφορείται δείχνει να είναι υγειές και ικανό να εκφράσει τους πόθους μιας ικανής διαδοχής, μιας διαδοχής που θα ξαναδώσει λάμψη στον Έλληνα Άνθρωπο.

Είναι η εποχή του φόβου και των τυραννικών συμπεριφορών του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί το απερχόμενο σύστημα. Ένα σύστημα δουλικά αφοσιωμένο στην γνωστή πλουτοκρατική ηγεσία της παγκόσμιας τοκογλυφικής συμμορίας.

Είναι η εποχή της ελπίδας και των ηρωικών συμπεριφορών όλων εκείνων που προορίζονται να οικοδομήσουν τον κόσμο που έρχεται. Ένα κόσμο του φωτός που θα υπηρετεί το «άνω θρώσκω» και την αποστολή των Ελλήνων.

Είναι μια μεγαλειώδης εποχή. Μια εποχή που οι δράκοι της πολιτικής αφανίζονται και η νέα ηγεσία του Λαού θα ξεπροβάλλει. Είναι η ώρα του βαθύτερου σκότους, λίγο πριν το ξημέρωμα. Η ώρα των τεράτων και του φόβου για τερατογέννηση.

Δεν θα υποκύψω στον πειρασμό να πω ότι «ο Εθνικιστικός χώρος έχει εκπροσώπηση κατώτερη των περιστάσεων». Ούτε πιστεύω πως «οι διεργασίες του Πατριωτικού χώρου θα φέρουν τη λύση». Θα ισχυρισθώ όμως με βαθειά πίστη πως, «είναι θέμα χρόνου, αυτή η γη και αυτή η ράτσα να γεννήσει το πρέπον».

Όλοι εμείς, οι παλαιότεροι, ανεξαρτήτως κομματικού εγκλωβισμού, που ξεκινήσαμε την αγωνιστική ζωή μας πιστεύοντας στην ιστορία μας, στο Λαό μας και στην αποστολή του Γένους των Ελλήνων, οφείλουμε να ετοιμαζόμαστε.

Να ετοιμαζόμαστε για συμμετοχή, για στήριξη ή και για θυσία ακόμη, προς χάρις του σκοπού και του μέλλοντος.

Να ετοιμαζόμαστε, ακολουθώντας ως δόγμα της προετοιμασίας την γνώση πως «αφού από το χθες πήραμε μόνον ότι μας χωρίζει, ας αναζητήσουμε στο αύριο αυτό που μας ενώνει».

Υ.Γ. Για εμάς τους Βουλησιοκράτες, στην διαδρομή του χρόνου, κάθε στιγμή ορίζει το χθες από το αύριο. Κάθε στιγμή είναι αφετηρία μιας νέας πορείας. Κάθε αφετηρία πρέπει να μας δεσμεύει ως προς τον τελικό τερματισμό που δεν μπορεί να είναι άλλος από «τα αχάρακτα όρια του Ελληνισμού».

Το άρθρο αυτό, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 30 Μαρτίου 2018, ΕΔΩ