γράφει ο Παναγιώτης Δούμας
Τα τελευταία χρόνια η προώθηση διλημμάτων και ψευδοδιλημμάτων στην κοινή γνώμη αποτελεί όλο και πιο συχνό φαινόμενο. Μνημόνιο -Αντιμνημόνιο, εμβολιαστές -αντιεμβολιαστές και τώρα Ρωσία-Ουκρανία.
Πότε συμβαίνει κάτι τέτοιο; Όταν για μία καίρια κατά κάποιους πολιτική επιδιώκεται ευρύτερη συναίνεση. Πώς εφαρμόζεται; Μα φυσικά μέσω των ΜΜΕ, τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Τα ψευδο-διλήμματα αποτελούν την αιχμή του δόρατος για το δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Συνοδεύονται από επί μέρους, εξίσου ψευδεπίγραφα αφηγήματα, τα οποία ριζοσπαστικοποιούν, τόσο τους υπερασπιστές όσο και τους πολεμίους του κυρίαρχου αφηγήματος.
H έννοια του Μνημονίου ταυτίστηκε τότε με την παραμονή στη Νομισματική Ένωση και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ αυτή του Αντιμνημονίου με την διεθνή απομόνωση και με τη… Βόρειο Κορέα. Ο εμβολιασμός πάλι, ταυτίστηκε με την ελευθερία και την επιστημονική τεκμηρίωση, ενώ όσοι εναντιώθηκαν σε αυτόν, μη εξαιρουμένων όσων προέβαλαν επιστημονική τεκμηρίωση, «τσουβαλιάστηκαν» ως γραφικοί, θρησκόληπτοι, φασίστες, παρανοϊκοί και αντικοινωνικοί.
Σήμερα, βιώνουμε σε διεθνή κλίμακα την ισοπεδωτική εφαρμογή αυτής της πολιτικής σε σχέση με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Από τη μία πλευρά η Δύση ηθικολογεί υπό το δόγμα «ο επιτιθέμενος έχει de–facto άδικο». Η δε Ρωσία βασίζει την επιχειρηματολογία της, αφενός σε μία εκτίμηση ότι απειλείτο από την διεύρυνση του ΝΑΤΟ και δοκιμάζετο ο ρωσόφωνος πληθυσμός στην Ουκρανία και αφετέρου από το εξίσου ηθικολογικό επιχείρημα «κοίτα ποιος μιλάει». Οι λόγοι γνωστοί. Και φυσικά, κατά την προσφιλή τακτική, όποιος καταδεικνύει τα λάθη και τα ψέμματα της Δύσεως… είναι με τη Ρωσία. Είναι ρωσόπληκτος και… φασίστας.
Συγχρόνως, η Δύση, συνοδεύοντας το αφήγημά της με μπόλικη εικόνα και ανθρώπινα δράματα, επιδίδεται στο λεγόμενο «virtue signaling», την επίδειξη και σηματοδότηση αρετής δηλαδή, αναδεικνύοντας τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα των πράξεών της. Βέβαια, όπως έχει γράψει ο James Bartholomew στο γνωστό βρετανικό συντηρητικό περιοδικό Spectator, η επίδειξη αρετής είναι απλά κενή καυχησιολογία. «Υπήρξε μια εποχή στο μακρινό παρελθόν που οι άνθρωποι πίστευαν ότι μπορούσες να είσαι ενάρετος μόνο κάνοντας πράγματα που περιλαμβάνουν προσπάθεια και αυτοθυσία», είχε γράψει. Δεν είδα πουθενά κάτι τέτοιο, συμπληρώνω εγώ.
Έχουμε λοιπόν μία σύγκρουση των επικοινωνιακών οπλοστασίων με εντελώς αντικρουόμενα αφηγήματα. Κι όπως στην ανταλλαγή πραγματικών πυρών το ουσιώδες διακύβευμα είναι η ανθρώπινη ζωή, στην ανταλλαγή επικοινωνιακών πυρών, το διακύβευμα είναι η ίδια η αλήθεια και η ανθρώπινη συνείδηση. Στο επίπεδο αυτό ο πόλεμος είναι άνισος. Σε ελληνικά μεγέθη, η Δύση έχει τον ΣΚΑΪ και η Ρωσία τον ΚΟΝΤΡΑ. Αυτό εξηγεί κιόλας την τύχη που έχουν το RUSSIA TODAY και το SPUTNIK. Η επέλαση της δυτικής λογοκρισίας θα συνεχιστή και στα κοινωνικά δίκτυα, όπου κυριαρχούν οι «άτεγκτοι» και κατεχόντες τη μοναδική αλήθεια «factcheckers».
Στον υπαρκτό ρωσικό αυταρχισμό, που δε χάνει ευκαιρία να καταγγέλλει, η Δύση απαντά με… αυταρχισμό. Θυμίζει λίγο αυτό, το πώς η «Επιχείρηση Ελευθερία» του Μητσοτάκη, είναι ίσως η πιο αυταρχική και ανελεύθερη πολιτική που έχει ποτέ εφαρμοστεί. Το πιο μυθικό οξύμωρο που έχει ποτέ ακουστεί
Από την εποχή των Μνημονίων, πρώτοι οι Έλληνες εκπαιδεύτηκαν να ανέχονται. Πέρασαν ώρες μαζικά στους δρόμους, αντιδρώντας στη βία και τον αυταρχισμό των διπλών φορολογήσεων, των άδικων φόρων σαν τον ΕΝΦΙΑ και του τσεκουρώματος των συντάξεων. Όταν αυτά νομιμοποιήθηκαν και από τη Δικαιοσύνη, κατακρημνίζοντας ουσιαστικά το περί δικαίου αίσθημα και την πίστη τους στη διάκριση των εξουσιών, τότε οι Έλληνες γονάτισαν. Η σφαλιάρα του Σκοπιανού ήταν απλά το κερασάκι.
Τώρα, οι Έλληνες και όλος ο δυτικός κόσμος εκπαιδεύονται στο να ανέχονται τη λογοκρισία και τη μοναδική αλήθεια που τους υπαγορεύεται. Μια αλήθεια με κοντά ποδάρια, ασθενή, χωρίς παρελθόν και χωρίς μέλλον. Μια αλήθεια βασισμένη στην αμνησία και στον ακρωτηριασμό του μυαλού από την κριτική σκέψη.
Σαφέστατα η Ελλάδα ανήκει στη Δύση – είναι ο φάρος της – και από τη στιγμή που η κατάσταση, η θέση και οι ηγέτες της δεν της επιτρέπουν να παίζει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στα διεθνή πράγματα, πρέπει να συμμορφώνεται. Όμως το παρόν δεν εγράφη με σκοπό να προτείνει κάτι διαφορετικό. Εγράφη για να αναδείξει κάτι εξαιρετικά ανησυχητικό:
Με τη δική της ώθηση η Δύση έσπρωξε τη Ρωσία στην αγκαλιά της Κίνας, την ώρα που το ιδανικό θα ήταν, με βάση και την φυλετική και πολιτισμική εγγύτητα που υπάρχει, να την εντάξει στο στρατόπεδό της, ισχυροποιώντας ακόμη περισσότερο τη θέση της. Ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης το είχε πει αυτό κάποτε, πολύ σωστά. Τώρα η Ρωσία δωρίθηκε στην Κίνα και τη νεοκομμουνιστική κοσμοαντίληψή της και η Δύση για να μπορέσει να αντισταθεί σε αυτό που έρχεται, αντί να επιστρέψει στο αξιακό σύστημα που την ανέδειξε σε κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο, οδηγείται στο να μιμείται την Κίνα σ’ έναν ανταγωνισμό δίχως αύριο. Η αρχαία παροιμία «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις», το «κοίτα ποιος μιλάει» δηλαδή… ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ!
