Γράφει ο Νικηφόρος Λυκίδης
Με αφορμή την στάση (και την αιτιολόγησή της) του Νίκου Ανδρουλάκη, τοποθετήθηκε, ενυπογράφως, κατακρίνοντάς τον για «κοντόφθαλμη και μικροπολιτική που υποκρύπτει μια γενικότερη στάση της νέας ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ».
Η γνωστή καρδιολόγος και υποψηφία βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, δεν ασχολήθηκε (και πολύ σωστά) με τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί αυτός έλαβε τις απαντήσεις που του άξιζαν. Έκανε όμως κάτι καλύτερο. Ασχολήθηκε με το ΚΙΝΑΛ που ενώ δεν έχει ουσιαστική πολιτική, τα διάφορα ΜΜΕ το εμφανίζουν να επιστρέφει «σαν σωτήρας».
Ήταν μια θαρραλέα πολιτική παρέμβαση που ήρθε να καλύψει το κενό του Γιάννη Ανδριανού στα θέματα αντιπαράθεσης με τους κομματικούς αντιπάλους της Νέας Δημοκρατίας. Μια παρέμβαση που επικροτήθηκε από την εκλογική βάση του κυβερνώντος κόμματος.
Γράφει, μεταξύ άλλων, στην δήλωσή της η Ελένη Παναγιωτοπούλου:
«Η υπερψήφιση της πρότασης μομφής, στην οποία προχώρησε το ΚΙΝΑΛ στη Βουλή, σημαίνει ρίχνω την κυβέρνηση, που σημαίνει ζητάω άλλη κυβέρνηση, όμως τότε γιατί λέω όχι σε πρόωρες εκλογές; Ήταν μια αστοχία του κ. Ανδρουλάκη, σκοπιμότης ή απλή ελαφρότης; Διότι με βάση τη λογική είναι ο ορισμός της αντίφασης!»
Στην ίδια δήλωση όπου υπερασπίζεται με σαφήνεια και πληρότητα τις θέσεις της κυβέρνησης καταλήγει:
«Η Ελλάδα θα κληθεί να ανταπεξέλθει σε δυσμενείς διεθνείς συνθήκες. Ακρίβεια, πληθωρισμός, κοινωνικές συνέπειες της πανδημίας, γεωπολιτικές εντάσεις και δημόσιο χρέος, χωρίς να σταματήσει την μεταρρυθμιστική της προσπάθεια. Χρειάζεται στιβαρή κυβέρνηση με καθαρή λαϊκή εντολή.
Οι πολιτικοί μπαλαντέρ αμφιβόλων χαρακτηριστικών ας μείνουν στο περιθώριο. Όπως εύστοχα παρατήρησε Πρωθυπουργός στη Βουλή, ας παραμείνουν στην ασφάλεια του εξώστη και των τηλεοπτικών συνεντεύξεων επιτηδευμένης ασάφειας.»
