«Ελπίδα» για αναθεώρηση

του Δημήτρη Η. Κρανιά

Η πρόσφατη κακοκαιρία αποδόμησε σε μεγάλο βαθμό τη λογική της τεχνοκρατικής αντίληψης, όταν αυτή δεν καθοδηγείται από την πολιτική σκέψη και πρακτική. Η κακοκαιρία, το μέγεθός της και φυσικά οι επαπειλούμενες συνέπειες ήταν γνωστές τουλάχιστον μια εβδομάδα νωρίτερα. Οι συσκέψεις προετοιμασίας είχαν καθημερινή προβολή στα μέσα ενημέρωσης και φυσικά δημιουργούσαν την αίσθηση ασφάλειας στην αντιμετώπιση των επερχόμενων φαινομένων.

Η κριτική εκ των υστέρων είναι πάντα εύκολη υπόθεση αφού τα καταστροφικά αποτελέσματα αναδεικνύουν αβίαστα τα λάθη που έχουν γίνει. Η έλλειψη συντονισμού προφανώς και δεν είναι χωροταξικό πρόβλημα μόνο. Η αδυναμία των   ασκήσεων επί χάρτου είναι προφανής, όταν βρεθούν αντιμέτωπες με την πραγματικότητα. Στην πρόσφατη κακοκαιρία το φαινόμενο εξελισσόταν σα να υπήρχε νοηματικό κενό μεταξύ σχεδιασμού και εκτέλεσης. Οι δρόμοι του χιονιού ήταν όλοι κλειστοί και μπορεί το «θέαμα» να ήταν η Αττική οδός, το πραγματικό όμως πρόβλημα ήταν όλοι οι κεντρικοί δρόμοι. Είναι η τρίτη φυσική καταστροφή την τελευταία διετία, που αποδεικνύει ότι τα κενά που ζήσαμε από άλλα παρόμοια πρόσφατα γεγονότα πέρασαν, ξεχάστηκαν και μόνον όσοι έχασαν  ανθρώπους, υγεία και περιουσίες έχουν βαθιά χαραγμένες τις πληγές μέσα τους.

Εξίσου θλιβερή με την κατάσταση που βιώσαμε και συνεχίζουν να βιώνουν αρκετοί πολίτες (χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς να μπορούν να βγουν από τα σπίτια τους ούτε για στοιχειώδεις ανάγκες) είναι η στάση αυτών που κυβέρνησαν έως το 2019 τον τόπο και χωρίς ντροπή τη Δευτέρα είχαν ως αντικείμενο κριτικής τα sms του Φουρθιώτη ενώ από την επόμενη μέρα η κριτική τους είχε το ύφος, σα να μην κυβέρνησε ποτέ, σα να μην ξέρουμε, σα να έχουμε ξεχάσει.

Η ατυχής επιλογή του ονόματος (ΕΛΠΙΣ) μπορεί να γίνει αφορμή για αναθεώρηση, τόσο στην αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών όσο και στην ποιότητα  και τα  κριτήρια στελέχωσης των τομέων που απαιτείται πολιτική ευθύνη και απόφαση. Όσοι υπηρετούν σε θέσεις ευθύνης οφείλουν να είναι αποφασισμένοι να λύνουν τα προβλήματα και μετά μπορούν να ασχολούνται με τους KPI (Key Performance Indicators) μέσα από τη θαλπωρή του γραφείου τους. Πρέπει να νιώθουν την ανάγκη να είναι δίπλα στον πολίτη και τα προβλήματα που τον απασχολούν διότι δεν  κρίνονται μόνον αυτοί αλλά και αυτοί που τους επέλεξαν.

Η αντίληψη τιμαριοποίησης των θέσεων πολιτικής ευθύνης δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί. Όταν μια προσπάθεια ολοκληρώνεται, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, πρώτιστα κρίνεται η ομάδα και μετά τα πρόσωπα. Οι κυβερνήσεις δεν είναι ανώνυμες εταιρείες. Τα κυβερνητικά στελέχη πρέπει να πονάνε και την φανέλα. Ένας άλλος μύθος που γκρεμίστηκε είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας τα κάνει όλα καλά και θα μπορούσε να υποκαταστήσει μεγάλο μέρος λειτουργιών του δημοσίου. Το μάθημα της πανδημίας δεν το πέρασαν όλοι με καλό βαθμό ώστε να εκτιμήσουν σωστά τα πράγματα. Η έντιμη και διαφανής συνεργασία των δύο είναι αυτή που μπορεί να δίνει λύσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει στη ζωή.

Το ιδεολογικό στίγμα κάθε κυβέρνησης (όχι κατ’ ανάγκην του κυβερνώντος κόμματος) αντανακλά ευθέως στις επιλογές και την αποτελεσματικότητά της. Και από εκεί εν τέλει κρίνονται και οι προτεραιότητες όλων μας.