γράφει ο Παναγιώτης Δούμας
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κυρία Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, επισκεπτόμενη την Διεθνή Έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη και μιλώντας σε μαθητές της Γ’ Δημοτικού, ζήτησε από τα παιδιά να της ονομάσουν το αγαπημένο τους βιβλίο. Εν συνεχεία ανέφερε, ότι το αγαπημένο της βιβλίο είναι ο Γουΐνι, ο Που. Περιφραστικά δε, χαρακτήρισε το αρκουδάκι αυτό ως… άφυλο, προκαλώντας μάλλον την απορία στους μικρούς μαθητές.
Κατ’ αρχάς, πρόκειται για ψεύδος. Ο «Winnie the Pooh» είναι ο ήρωας μίας συλλογής ιστοριών του Άλαν Αλεξάντερ Μιλν, ο οποίος αφιέρωσε αυτές τις ιστορίες στο γιο του, Κρίστοφερ Ρόμπιν, λόγω της αγάπης που ο τελευταίος έτρεφε για το αρκουδάκι του. Τα βιβλία αυτά ξεκίνησαν να γράφονται τη δεκαετία του ’20 και θα ήταν μάλλον αφελής ως οκτάχρονο παιδί να πιστέψει κανείς ότι στη μεσοπολεμική Αγγλία, όπου οι γυναίκες διεκδικούσαν ακόμη την ψήφο τους, θα εκόπτετο ένας συγγραφέας παιδικών βιβλίων για τις ανησυχίες των «non-binary» ατόμων, τα οποία δεν είχαν ακόμη κατασκευασθεί ως έννοια.
Η ιστορία έχει ως εξής: Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον Αύγουστο του 1914, ο Καναδός στρατιωτικός κτηνίατρος, υπολοχαγός Χάρι Κόλμπορν, κατευθυνόμενος από τον Καναδά προς την Αγγλία για να περιθάλψει στρατιωτικά άλογα, που είχαν τραυματιστεί στον πόλεμο, αποβιβάστηκε από το τρένο στο Οντάριο. Εκεί, στην αποβάθρα είδε έναν κυνηγό, ο οποίος πουλούσε ένα μικρό μαύρο θηλυκό αρκουδάκι για είκοσι καναδικά δολάρια. Είχε μόλις σκοτώσει τη μητέρα του.
Ο Κόλμπορν αποφάσισε να το αγοράσει και να το πάρει μαζί του στην Αγγλία. Το ονόμασε Γουΐνι, από το όνομα του τόπου καταγωγής του, το Γουΐνιπεγκ. Η Γουΐνι «κατετάγη» μαζί με τον Χάρι Κόλμπορν στη μονάδα του τελευταίου, τη Δευτέρα Καναδική Ταξιαρχία Πεζικού και σύντομα έγινε η μασκότ της. Όταν όμως η μονάδα χρειάστηκε να μεταφερθεί στη Γαλλία, ο Κόλμπορν αναγκάστηκε να δώσει προσωρινά την Γουΐνι στο Ζωολογικό Κήπο του Λονδίνου, όπου και την επισκεπτόταν στις άδειές του.
Στο μεταξύ, η μικρή αρκουδίτσα έγινε πολύ δημοφιλής στους επισκέπτες του Ζωολογικού Κήπου κι έτσι ο Κόλμπορν αποφάσισε να την παραχωρήσει. Ανάμεσα στους φανατικούς θαυμαστές της Γουΐνι ήταν και ο γιος του Μιλν, Κρίστοφερ Ρόμπιν, ο οποίος μετονόμασε μάλιστα το δικό του αρκουδάκι, από Έντουαρντ σε Γουΐνι. Η λατρεία αυτή του μικρού, τόσο για την πραγματική αρκούδα όσο και για το συνονόματο κουκλάκι, ενέπνευσε τον Άλαν Αλεξάντερ Μιλν να γράψει τις γνωστές ιστορίες. Το γεγονός ότι το ψεύτικο αρσενικό αρκουδάκι πήρε το όνομά του από μία θηλυκή αρκούδα, είναι μάλλον αυτό που προκάλεσε «σύγχυση» στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Πίσω βέβαια από τη διαστρέβλωση αυτής της ιστορίας από την κυρία Σακελλαροπούλου, κρύβεται και ένα άλλο γεγονός, που συνέτεινε σε αυτήν.
Κάποια στιγμή, το 1930, ο Μιλν, αποφάσισε να φτιάξει ένα ημερολόγιο γενεθλίων για να δωρίζεται σε παιδιά, βασισμένο στο γιο του και στο δημοφιλή ήρωά του, τον Γουΐνι (The Christopher Robin Birthday Book). Εκεί λοιπόν, σε κάθε ημερομηνία περιελάμβανε και ένα λογοπαίγνιο, γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο, που υποτίθεται ότι αφορούσε τον δέκτη του δώρου, ο οποίος θα μπορούσε να είναι είτε αγόρι είτε κορίτσι. Δεδομένου και του «σουφραζετικού» κλίματος της εποχής – μόλις είχε εκχωρηθεί το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες – κατά την παρουσίαση του ημερολογίου, ο Μιλν απολογήθηκε για τη γενική (generic) χρήση αρσενικών προσωπικών αντωνυμιών στο πόνημά του, υπερασπιζόμενος την άποψη ότι «σ’ έναν τέλειο κόσμο θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται αντωνυμίες που καλύπτουν και τα δύο φύλα». Αναφέρθηκε έτσι σε αντωνυμίες που είχαν εφευρεθεί στο γραπτό λόγο και στον Τύπο και η καθιέρωση της χρήσεως των οποίων διεκδικείται σήμερα από την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Σε κάποιες χώρες μάλιστα, όπως ο Καναδάς, έχουν ήδη επιβληθεί.
Όσο κι αν ψάξει λοιπόν κανείς, δε θα βρει το «παραμύθι» που διηγήθηκε η κυρία Σακελλαροπούλου σε παιδάκια οκτώ ετών. Θα βρει μόνο τη σύγχυση από το γεγονός ότι το «Γουΐνι» είθισται να χρησιμοποιείται ως θηλυκό όνομα και το Που αρσενικό. Η δε σύγχυση αυτή υπήρχε κυρίως στις αγγλοσαξονικές χώρες, καθώς η αγγλική γλώσσα έχει μόνον ένα άρθρο, το «The», χωρίς γένη και χωρίς αριθμούς.
Η κυρία Πρόεδρος ως εκ τούτου, μόνον ως κακοπροαίρετη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί για αυτήν της την έμπνευση. Το να διαστρεβλώσει δηλαδή ένα παραμύθι, διηγούμενη ένα άλλο παραμύθι, το οποίο μόνο σε μια νοσηρή φαντασία θα ταίριαζε, με σκοπό να δηλητηριάσει τη σκέψη και τις ψυχές μικρών παιδιών με τα νεωτερικά αφηγήματα περί εμφύλων ταυτοτήτων και φύλων – «κοινωνικών κατασκευασμάτων».
Εύλογα, θα με μεμφθούν κάποιοι ως προς την «κακή» προαίρεση. «Άποψή της» θα πουν και το αν είναι κακή είναι υποκειμενικό. Καλό θα ήταν ωστόσο, να αντιληφθούν όλοι αυτοί, όπως και η κυρία Σακελλαροπούλου, ότι ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας υφίσταται, όχι για να συμμετέχει στη διενεργούμενη πολυδιάσπαση της ελληνικής κοινωνίας σε εκατοντάδες μικροομάδες, υιοθετώντας κάθε είδους διαστροφική φαντασίωση του ενός εκατομμυριοστού αυτού του λαού, αλλά για να την συσπειρώνει γύρω απ’ όλα αυτά που μας ενώνουν. Και σίγουρα αυτά δε βρίσκονται μέσα στο παντελόνι ή τη φούστα κανενός ούτε στη σκοτεινή κάμαρα του μυαλού του, όπου κρύβει τις διαστροφές και τα βίτσια του.
