γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Θα θυμάστε, ίσως, το βρώμικο ερώτημα που έθεταν οι συστημικοί δημοσιογράφοι στους υποψήφιους για την προεδρία του ΚΙΝΑΛ –ΠΑΣΟΚ: «Με ποιον θα πάτε μετά τις κοινοβουλευτικές εκλογές; Με το ΣΥΡΙΖΑ ή τη Νέα Δημοκρατία» καθορίζοντας έτσι ως μοναδικό ρόλο για το τέως κραταιό κόμμα, αυτόν της πολιτικής τσόντας.
Έκαναν μάλιστα προσωπικές αναφορές προβάλλοντας ως βέβαιους νικητές τον Γιώργο Παπανδρέου ή τον Ανδρέα Λοβέρδο. «Ο Παπανδρέου έχει συμφωνήσει να κάνει κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ, με αντάλλαγμα την Προεδρία της Δημοκρατίας» έλεγαν οι μεν. «Ο Λοβέρδος έχει συμφωνήσει να πάει με τη ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, με αντάλλαγμα την ασυλία στο σκάνδαλο Νοβάρτις» έλεγαν οι δε.
Ο κόσμος, με την ψήφο του υπέρ του Νίκου Ανδρουλάκη, επανέφερε στην πολιτική πραγματικότητα το σωστό -αληθές πολιτικό ερώτημα: «Πόσοι θα φύγουν από το ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία επιστρέφοντας στην πολιτική τους μήτρα»; Και ακόμη, «Πόσοι θα βγουν από την κατάσταση αδράνειας, στην οποία είχαν περιέλθει απογοητευμένοι από το μικρό πολιτικό ανάστημα του Κυρ. Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα και θα επιστρέψουν για να στηρίξουν το εγχείρημα ανάταξης του ΠΑΣΟΚ»;
Αυτά τα ερωτήματα, για όσους πιστεύουν στην ανάγκη απομάκρυνσης από το προσκήνιο όλων των πολιτικών που στήριξαν τα δουλωτικά μνημόνια, οδηγούν και στον πυρήνα της πολιτικής στρατηγικής που δείχνει ότι θα ακολουθήσει ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Επανίδρυση του κόμματος, αναγνωρίζοντας στην βάση το δικαίωμα να διαμορφώνει τις πολιτικές στρατηγικές που καλείται να υπηρετήσει. Με πιο απλά λόγια, θετικό επαναπροσδιορισμό του ρόλου και της αποστολής των κομματικών οργάνων και οργανώσεων. Έναν επαναπροσδιορισμό που θα επιφέρει μοιραία και περιθωριοποίηση των προσωπικών στρατηγικών, διαφόρων προβεβλημένων προσώπων, με ταυτόχρονη μείωση των δυνατοτήτων σχηματισμού και επιρροής “ομάδων περιβάλλοντος”.
Η επανεμφάνιση των Τοπικών Οργανώσεων και των Νομαρχιακών Επιτροπών θα είναι, σίγουρα, το πρώτο μέλημα μετά την σταθεροποίηση της νέας ηγετικής ομάδος. Η δραστηριοποίηση των οργανώσεων και η σύνδεση με την κοινωνία, από τα σπλάχνα της οποίας θα επιδιωχθεί να αναδειχτούν τα νεοεμφανιζόμενα στελέχη, μπορεί να επιφέρει την μεγάλη ανατροπή. Μπορεί να δικαιώσει το μεγάλο ζητούμενο της γενιάς των σαραντάρηδων που ανέδειξε τον Ανδρουλάκη σε Ηγέτη με αποστολή και προοπτική. Την επαναφορά της πολιτικής στο προσκήνιο. Την συνειδητοποίηση ότι «η πολιτική ασκείται υπέρ του Λαού και μέσω του Λαού».
Όλα αυτά, βεβαίως, υπό την προϋπόθεση ότι… ο Νίκος Ανδρουλάκης θα βάλει την Ελλάδα πάνω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι οι συντελεστές της ανάταξης του ΠΑΣΟΚ δεν θα υποκύψουν (όπως και οι προηγούμενοί τους) στις σειρήνες της εξουσίας.
