Έστω ότι, στο μικρό Ναύπλιο των 15.000 κατοίκων, αποφασίζουμε να κάνουμε τον Τουρισμό άξονα ανάπτυξης για το μέλλον.
Ποιο μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης θα επιλέξουμε; Το μοντέλο της αρπαχτής ή το μοντέλο της βιώσιμης τουριστικής ανάπτυξης; Το μοντέλο της τυρόπιττας, του σάντουιτς και της πίτσας ή το μοντέλο της προσφοράς εδεσμάτων με βάση τα τοπικά προϊόντα και την παράδοση; Τα ξενοδοχεία μεγαθήρια ή τις μικρομεσαίες Φωλιές φιλοξενίας που ξεχωρίζουν; Την γνωριμία των στενών της Παλαιάς Πόλης μέσα από τζιπάρες μεγαθήρια ή της βόλτας με τα πόδια, τα ποδήλατα ή τα ηλεκτρινά πατίνια; Την προσέγγιση στο γραφικό λιμάνι μας με ιστιόφορα και μέτρια σκάφη κρουαζιέρας πού και δένουν με την εικόνα της πόλης ή τον κατάπλου τεραστίων κρουαζιερόπλοιων που επισκιάζουν την πόλη και το Μπούρτζι ενώ συγχρόνως απαιτούν από τους μεταφερόμενους συνταξιούχους να τρώνε, να πίνουν και να ψωνίζουν εντός του πλοίου αλλά να φωτογραφίζονται στην πόλη και να κατουράνε στα μαγαζιά της;
Δεν θα συνεχίσω περισσότερο για να αφήσω χώρο για μια πιθανή συζήτηση. Θα θυμίσω μόνον ότι «Όταν η Δαϊλάκη προστάτευσε τη φυσιογνωμία της πόλης (από την οποία σήμερα ζει το 50% της Αργολίδας), έφαγε τις κατάρες της ζωής της». Σήμερα όλοι μιλούν για την ανάγκη να της στήσουμε άγαλμα.
Ας τα θυμηθούμε αυτά και ας σκεφτούμε αν «Για μια αρπαχτή του Σήμερα έχουμε το δικαίωμα της ανάλωσης ή της καταστροφής των πόρων του μέλλοντος»;.
Π.Ι.Δ.
