Ο καλύτερος των Τούρκων ήταν Έλληνας…Η ελληνική του καταγωγή δεν στάθηκε εμπόδιο για να αγαπηθεί από τους Τούρκους και να γίνει ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της χώρας.
Το σύνθημα «Ver Leftere Yazsin Deftere» («Δώσε στον Λευτέρη, θα γράψει στο τεφτέρι») δονούσε την ατμόσφαιρα στο γήπεδο «Σουκρού Σαρφάτσογλου» της Φενερμπαχτσέ στην Κωνσταντινούπολη, την ώρα που ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, συνόδευε το φέρετρο με τον θρυλικό Ρωμιό ποδοσφαιριστή που δοξάστηκε όσο κανένας Τούρκος συνάδελφός του στη γειτονική χώρα και έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών. Περισσότεροι από 10.000 φίλαθλοι ήταν παρόντες και εκατομμύρια άλλοι παρακολουθούσαν από την τηλεόραση σε ζωντανή σύνδεση.
Ο Λεφτέρ Κιουτσούκ (μικρός) Αντωνιάδης έχει ακούσει χιλιάδες φορές αυτό το σύνθημα στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, όταν μεσουρανούσε στο ποδοσφαιρικό στερέωμα ως αρχηγός της εθνικής ομάδας της Τουρκίας, αλλά και αργότερα, μέχρι και τα βαθιά του γεράματα, όταν φίλαθλοι από όλη την Τουρκία, αλλά και μετανάστες από την Ευρώπη, τον επισκέπτονταν ομαδικά στο σπίτι του στην Πρίγκηπο για να του αποδώσουν φόρο τιμής.
Στο πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης τον Σεπτέμβριο του 1955, ήταν ήδη μέλος της εθνικής ομάδας της Τουρκίας, αλλά δεν εξαιρέθηκε από τους ταραξίες, που επιτέθηκαν με πέτρες στο σπίτι του στην Πρίγκηπο, κραυγάζοντας «Χτυπάτε τον γκιαούρη».
«Η καρδιά του ράγισε τότε, αλλά δεν ήθελε να μιλάει γι’ αυτό»
Ο Λεφτέρ είχε στην καρδιά του την Ελλάδα, όπως διαβεβαιώνουν οι συγγενείς και φίλοι του. Την επισκεπτόταν τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο, μέχρι που ο γιατρός του συνέστησε ξεκούραση μετά μια περιπέτεια με την καρδιά του. Μεταξύ άλλων, του απαγόρευσε το γήπεδο αλλά και την παρακολούθηση αγώνων από την τηλεόραση, κάτι που τον «έριξε» πολύ. Δεν του απαγόρευσε, όμως, να ενημερώνεται για την οικονομική κατάσταση στη χώρα καταγωγής του. «Διάβαζε, μάθαινε για την κρίση και στεναχωριόταν. Κάθε βράδυ στην προσευχή του έβαζε και την Ελλάδα. Προσευχόταν να περάσουν γρήγορα τα δύσκολα», λέει η σύζυγός του. Οπως αναφέρει, ήταν ιδιαίτερα θρήσκος, επισκεπτόταν την εκκλησία, ενώ άναβε καθημερινά το καντήλι στο σπίτι του, δίπλα στην εικόνα της Παναγίας.
Ο πατέρας του λεγόταν Χριστοφής Αντωνιάδης και ο Λευτέρης απέκτησε και το Κιουτσούκ (μικροκαμωμένος). Ισως για να τον ξεχωρίζουν από τον αδελφό του, Πάνο ή Πανανή, που ήταν πιο γεροδεμένος και έπαιξε ποδόσφαιρο στην Πέρα Κλουμπ.
Το θέμα της καταγωγής της μητέρας του τον βασάνιζε πολύ. Είχε ζητήσει από δικηγόρους αλλά και συγγενείς του, κυρίως στην Ελλάδα, να υποβάλουν μηνύσεις στην περίπτωση που διάφορα έντυπα ανέφεραν την κυρα-Αργυρώ ως Τουρκάλα. Μάλιστα, λέγεται ότι ο Λεφτέρ Αντωνιάδης συνέχιζε να φορά τον σταυρό στο στήθος του και μάλιστα κατά την ανάκρουση του Εθνικού ύμνου της Τουρκίας είχε το σθένος να βγάλει τον σταυρό του έξω από τη φανέλα…
Οι Τούρκοι φίλαθλοι, ιδιαίτερα της Φενερμπαχτσέ λάτρευαν τον Λευτέρη. Για να τον τιμήσουν, έστησαν ανδριάντα του στο Καντίκιοϊ της Πόλης, ενώ στην Πρίγκηπο, αλλά και στην Κωνσταντινούπολη ένας δρόμος φέρει το όνομά του.
Αν όμως καμιά φορά δεν έπαιζε καλά, για να τον πικάρουν, τον αποκαλούσαν «κεφερέ γιουνάν», δηλαδή, «άθρησκε Ελληνα»… Και αυτός με νεύρα ανταπέδιδε, χωρίς φόβο αλλά με πάθος, λέγοντας «σας γ… το σισιλέ (σόι) σας…
Όμως και στην Ελλάδα δεν είχε την πρέπουσα αντιμετώπιση. Στις 26/11/1955, η «Αθλητική Ηχώ» είχε τίτλο: «Ο γενίτσαρος Λευτέρης να φύγη από την Ελλάδα»!
Θρυλείται, δε, ότι το 1964, όταν ο Λεφτέρ Αντωνιάδης είχε έρθει στην Αθήνα, ο τότε πρόεδρος της ΑΕΚ, Αλέξανδρος Μακρίδης τού ζήτησε να υπογράψει ένα αυτόγραφο. Ωστόσο, όπως αποδείχθηκε, επρόκειτο για συμβόλαιο.
Διαβάστε περισσότερα http://constantinoupoli.com
