Από το fb του Γιώργος Πραχαλιάς
Την 25η Απριλίου 1821 ο Κεχαγιάμπεης του Χουρσίτ Πασά έχει ολοκληρώσει το καταστροφικό του έργο σε Πάτρα, Βοστίτσα, Κόρινθο και βρίσκεται έξω από το Άργος, έτοιμος να ισοπεδώσει τους Έλληνες επαναστάτες.
Στο άκουσμα και μόνο του Κεχαγιάμπεη οι περισσότεροι Έλληνες σκορπίζουν. Ελάχιστοι μένουν να υπερασπιστούν το Άργος και φτιάχνουν ταμπούρια στην κοίτη του Χάραδρου ή Ξεριά, ενός ξεροπόταμου έξω από την πόλη. Ανάμεσα στους υπερασπιστές είναι και ο Γιάννος Γιάννουζας με τους Σπετσιώτες του, ο γενναίος πρωτότοκος γιος της Μπουμπουλίνας, που μαζί με τη μητέρα του πολιορκούσαν το γειτονικό Ναύπλιο.
Οι λιγοστοί και άμαθοι στο χερσαίο πόλεμο όμως υπερασπιστές του Άργους διαλύονται από τους επίλεκτους και αιμοσταγείς τουρκαλβανούς ιππείς του Κεχαγιάμπεη. Τελευταίος μένει ο Γιάννος Γιάννουζας με τους Σπετσιώτες του, που δίνουν έναν επικό αγώνα μαχόμενοι σώμα με σώμα. Ο Γιάννουζας ορμά πεζός πάνω στον έφιππο Μπάλη Μπέη, τον αγέρωχο και φημισμένο τουρκαλβανό, και τον ρίχνει καταγής. Ο Γιάννουζας όρθιος αρπάζει το γονατισμένο Μπάλη Μπέη από το σαρίκι και είναι έτοιμος να του πάρει το λαιμό, αλλά ένας τουρκαλβανός τον πυροβολεί πισώπλατα και τον ρίχνει νεκρό. Ο Μπάλη Μπέη σηκώνεται και αποκεφαλίζει το νεκρό Γιάννο Γιάννουζα. Οι τουρκαλβανοί αλαλάζουν…
Η Μπουμπουλίνα μαθαίνει το νέο και μετά τη μάχη πηγαίνει με τη σωματοφυλακή της να ψάξει το Γιάννο. Περπατώντας ανάμεσα στους νεκρούς και τους τραυματίες, αναγνωρίζει το ακέφαλο σώμα του παιδιού της. Βγάζει το μαντήλι που φορούσε στα μαλλιά της, σκεπάζει το ακέφαλο σώμα, το αγκαλιάζει και το φιλά. Προσπαθεί να μη λυγίσει. Τη συνεφέρνουν τα βογγητά ενός παρακείμενου τουρκαλβανού τραυματία, που παρακαλά για λίγο νερό. Η Μπουμπουλίνα σηκώνεται όρθια, τραβάει αγέρωχα την πιστόλα που είχε πάντα στη ζώνη της και εκτελεί επί τόπου τον τουρκαλβανό…
Διατάζει τους στρατιώτες της να φορτώσουν στο άλογο το άψυχο σώμα του παιδιού της. Και γυρνώντας στο γραμματικό της τον διατάζει να γράψει επιστολή στις πολιτικές αρχές των Σπετσών με το λιτό μήνυμα:
«Ο γιός μου είναι νεκρός, αλλά το Άργος είναι στα χέρια μας»…
Κείμενo: Γιώργος Θ. Πραχαλιάς
