Εννιά Σημεία για την Τρομοκρατία και την βία

Από το facebook του Nikos D. Kanellos

1. Η «Τρομοκρατία», σε μη απομονωμένα περιστατικά, ταυτίσθηκε με «τη συστηματική χρήση της ένοπλης βίας ως αναγκαίας πολιτική»

Οι περισσότερες ενέργειες έχουν ως εμφανείς δρώντες τους πολίτες και ως στόχους τα Κράτη αλλά δεν είναι πάντα έτσι

Η βία εξάλλου είναι μεν το αδιαμφισβήτητο αλλά όχι το μοναδικό όπλο της τρομοκρατίας.

2. Στην Ελλάδα η τρομοκρατία διεκδικεί να έχει, προφανώς ιδεολογικοπολιτικές ρίζες.

Οι αναφορές της ξεπηδούν από τις εμφύλιες διαμάχες και την άνιση ανάπτυξη του πολιτικού συστήματος που δεν άφηνε παρά, σπανιότατα, διεξόδους ανέλιξης και διαφυγής.

Είμαι πεπεισμένος ότι αν οι μηχανισμοί του Κράτους δεν «μπούκωναν» προς τα πάνω η «βία» θα ήταν πιο περιορισμένη και θα εύρισκε άλλους τρόπους να διαχυθεί και να εκτονωθεί.

3. Η ανάλυση της ψυχοτεχνοτροπίας των τρομοκρατών, χωρίς εθνικούς συνειρμούς, δεν φαίνεται να έχει μακροχρόνιους σχεδιασμούς.

Η σύσταση μιας πολιτικά συγκροτημένης κοινωνίας με ευαίσθητες και δίκαιες κοινωνικοοικονομικά κεραίες θα ακύρωνε ακόμα και τους πλέον βραχυχρόνιους στόχους τους.

4. Οι πρόσφατες σκηνές βίας που «ευαισθητοποιούν» το λίμπιντο των βεβαρημένων σε πολυμερή ασταθή ψυχισμό πολιτών στηρίζεται στη τραγική διαπίστωση ότι η «βία» είναι ίδια όταν εκφράζεται από ένα κρατικό όργανο που προσπαθεί να τα βγάλει πέρα χωρίς ειδική εκπαίδευση, με εξευτελιστικές αποδοχές και πενιχρά μέσα, και έναν ιδιώτη που «πνίγεται» από τα συναισθήματα μη κοινωνικής αποδοχής.

Αμφότεροι ουσιαστικά βρίσκονται σε εμφανή «αδυναμία».

5. Όσοι έβγαλαν τα απωθημένα τους στην εικόνα της Παναγίας, σε πρόσφατη πορεία, δεν αποτελούν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Φίλος μου είπε ότι, μέσα στα δυο, τελευταία, χρόνια, είχαμε πάνω από 400 επιθέσεις σε ορθόδοξους χριστιανικούς στόχους στην Ελλάδα. Και αυτό, εν καιρώ, και εν μέσω πολλαπλών κινδύνων, δυστυχώς, θα το πληρώσουμε.

Στοιχείο για ευρύτερο προβληματισμό αποτελεί η αμφισβήτηση των συμβόλων μας.

6. 6. Το σύνθημα “Ελλάδα να πεθάνεις να ζήσουμε εμείς” που ακούστηκε από νέους ηλικίας 20-30 δεν είναι απλά φαινόμενο παρακμής. Ούτε συνιστά από μόνο του τη «κατάντια της χώρας».

Είναι μια εικόνα της πλήρους σύγχυσης που επικρατεί, της αδράνειας του κοινωνικού κράτους δικαίου και της επιμελούς αποφυγής της πραγματικότητας που ζούμε.

7. Ως προς τα της απεργίας πείνας και προσπερνώντας τυχόν νομικά ζητήματα, είναι προφανές ότι το Κράτος οφείλει να προβεί σε συνειρμούς και αποφάσεις που θα αξιολογήσουν τις ευρύτερες ανάγκες και τα συμφέροντα μας.

Εάν ο σχεδιασμός το απαιτεί δεν δικαιολογείται καμμία υπαναχώρηση και ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.

Είναι δε εθνικά επιζήμιο να ανέχεται ο μηχανισμός που διοικεί να υποβάλλεται ο κάθε πολίτης την ανεξέλεγκτη καταστροφή των όσων έχει κατακτήσει με κόπο και αιματηρές θυσίες από ένα τσούρμο κακομαθημένων η έκνομων στοιχείων.

Η κοινή συνείδηση των απλών πολιτών προτιμά, προφανώς, τον αστυνομικό γιο ενός φτωχού και εντίμου Αγρότη από τον «μπαχαλάκη» που τα σπάει εκ του ασφαλούς και επιστρέφει, στην κατεστημένη αστική οικογένεια του, για να φάει τη μακαρονάδα που του ετοίμασε η «υπηρέτρια» της οικογένειας.

8. Στην Ελλάδα υπάρχει, τέλος, τεράστιο πρόβλημα μετακύλισης ευθυνών και μόνιμων αποδιοπομπαίων τράγων.

Οι πραγματικοί ένοχοι είναι οι συνήθεις ύποπτοι.. και τα εξιλαστήρια θύματα ο απροστάτευτος από την πολιτεία υπάλληλος ή αστυνομικός.. ο ίδιος δηλαδή ο απλός λαός..

Ανεύθυνα και υποκινούμενα ΜΜΕ υποθάλπουν αυτό το μίσος και την διχόνοια.. με σταθερή επιδίωξη να μένουν αλώβητοι κάποιοι «κοτζαμπάσηδες πολιτικοί»,

Χρησιμοποιούν έτσι τους «μπαχαλάκηδες» εναντίον των εύκολων στόχων, για να εκτονώνουν τη συσσωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια και να υποκινήσουν μια μορφή ελεγχόμενη βίας ακόμη και εν μέσω της επιδημίας.

Αργά η γρήγορα όλοι όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι η Δημοκρατία είναι ο πιο δύσκολος θεσμός να εφαρμοσθεί και ότι η εμβάθυνση της δεν εξασφαλίζεται με τη βία θα την εκθέσουν σε τεράστιους κινδύνους.

9. Σε όλα τα παραπάνω να προσθέσω το εξής αυτονόητο

Η μεγάλη ευθύνη των διοικούντων συμπολιτευόμενων ή αντιπολιτευόμενων και ας το αντιληφθούν, επιτέλους, δεν είναι τόσο απλή όσο η διεκδίκηση της λαϊκής ψήφου.

Βρίσκεται στην ριζοσπαστική εμβάθυνση της Δικαιοσύνης βασισμένης στην αξιοκρατία και στην ανάπτυξη ενός θεμελιώδους συστήματος αξιών των εθνικών και ατομικών δικαίων μας.