Μια παρέλαση που ξυπνά συνειδήσεις…

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Πάντοτε ονειρευόμουν να δω στις παρελάσεις των Εθνικών επετείων, μετά από τους αναπήρους πολέμου και πριν από τα μηχανοκίνητα και πεζοπόρα τμήματα, να παρελαύνουν ομάδες μαθητών που να κρατούν πινακίδες με τα ονόματα σχολείων  από κάθε αλύτρωτο κομμάτι του Ελληνισμού.

Να λέει ο εκφωνητής πως, οι θυσίες των γενναίων που παρέλασαν, δεν στάθηκαν αρκετές για να ελευθερώσουν τα σχολειά όπου μάθαιναν γράμματα και αξίες τα ελληνόπουλα που γεννήθηκαν εκεί, στον ίδιο τόπο όπως και οι παππούδες των παππούδων τους. Πως την ελεύθερη διδασκαλία της γλώσσας, της ιστορίας και των αξιών μας την εμπόδισαν “φίλιες” ξένες δυνάμεις ή λάθη πολιτικών. Πως δεν είναι χαμένες οι πατρίδες, ούτε καν σκλάβες, πως είναι αλύτρωτες και προσδοκούν με ελπίδα και Πίστη.

Να λέει ο εκφωνητής, καθώς θα περνούν οι ομάδες των μαθητών κρατώντας ψηλά τις πινακίδες με τα ονόματα των σιωπηλών σχολείων, πως δεν είναι απλά ονόματα γραμμένα σε χαρτόνια. Πως είναι σύνδεσμοι για μνήμες ανθρώπων, γεγονότων και τόπων, με το συλλογικό ιστορικό υποσυνείδητο του Έθνους. Πως είναι μια υπενθύμιση ότι, χρωστάμε να μειώσουμε τον αριθμό αυτών των πινακίδων. Όχι γιατί συμβιβαστήκαμε ή ξεχάσαμε αλλά γιατί τους ξαναδώσαμε φωνή και πάλι, σε κάποια από αυτά. Πως το ποτάμι του Ελληνισμού επιστρέφει, κυλά και πάλι δυνατό… ορμητικό!

Να λέει ο εκφωνητής, καθώς τα πεζοπόρα και τα μηχανοκίνητα θα κλείνουν την παρέλαση πως …«Δεν ξεχνάμε …Ετοιμαζόμαστε»!

Και οι δάσκαλοι να λένε στα παιδιά ότι, για να φτιαχτεί το κολοβό κρατίδιο της Ρούμελης, του Μωριά και του Σαρωνικού, που σιγά σιγά ένωσε μαζί του την Θεσσαλία, κομμάτια της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης, τα Επτάννησα και τη Δωδεκάννησο χρειάσθηκαν ποταμοί αίματος, χιλιάδες άταφοι Ήρωες και 150 χρόνια πίστης στο σκοπό. Πως για να γίνουν όλα αυτά πολέμησαν και μάτωσαν (δυσανάλογα πολύ) και τα αλύτρωτα κομμάτια του Ελληνισμού της Κύπρου, της Μικράς Ασίας, της Κωνσταντινούπολης της Αιγύπτου, της Οδησσού κ.α.

Είναι ένα όνειρο που είδα στην Λεμεσό να ζωντανεύει ένα μικρό κομμάτι του. Στην Λεμεσό της Κύπρου. Του νησιού που γέννησε την Αφροδίτη και το Διγενή. Τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τον Τάσο Παπαδόπουλο. Τον Τάσο Ισαάκ και του Σολωμό Σολωμού!

Είμαι βέβαιος πως θα το δω, εγώ ή τα παιδιά μου ή τα εγγόνια μου να ζωντανεύει μπροστά απ’ το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη!