Tοῦ Παναγιώτη Λιάκου
«Ὅλους ὁ Άρης σκότωσε κι ἔμειναν τὰ ξελέχια οἱ ψεῦτες καὶ οἱ χορευτές, στὸ χοροπήδημ’ ἄριστοι, ποὺ ἁρπαχτῆρες εἶν’ ἀρνιῶν ντόπιοι καὶ ἐριφίων».«Ὁ θρίαμβος τοῦ Ἀχιλλέως». Πίνακας τοῦ αὐστριακοῦ ζωγράφου Franz Josef Karl Edler von Matsch (1861 – 1942).
Ὁμήρου Ἰλιάς, ραψωδία Ω, στ. 260-262, ἔμμετρη μετάφραση Κώστας Δούκας
Σ’ αὐτὸ τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ πρῶτο σωζόμενο ἑλληνικὸ ἔπος ὁ Πρίαμος θρηνεῖ τὸν χαμὸ τοῦ Ἕκτορα, μεμφόμενος τὴν ἀχρησία καὶ ἀχρηστία τῶν ἐννέα γιῶν του, ποὺ ἀπέμειναν στὴν ζωή. Στὴν Ἰλιάδα (ραψωδία Ω, στ.249-251) ἀναφέρονται ὀνομαστικὰ: «Κι αὐτὸς τοὺς γιοὺς καλοῦσε μαλώνοντας τὸν Ἔλενο, Πάρι, Ἀγάθωνα, Πάμμονα κι Ἀντίφωνο, Πολίτη δυνατόφωνο, Δηίφοβο καὶ Ιππόθοο καὶ τὸν ἐξαίσιο Δίο».
Οἱ ἴδιοι του οἱ γιοί, θεωροῦνται (μᾶλλον καθ’ ὑπερβολήν) ἀπὸ τὸν βασιλέα τοῦ Ἰλίου ἀχρεῖοι, ψεῦτες, κατάλληλοι μόνο χοροὺς καὶ διασκεδάσεις και… ζωοκλέφτες. Ὁ Ἕκτωρ ποὺ χάθηκε καὶ διασύρθηκε ἀπὸ τὴν μάνητα τοῦ Ἀχιλλέα, ποὺ ἤθελε νὰ ἐκδικηθεῖ γιὰ τὸν χαμὸ τοῦ Πατρόκλου, στὴ συνείδηση τοῦ Πριάμου ἀποτελοῦσε σύμβολο ἤθους, πολεμικῆς ἀρετῆς, σωφροσύνης, δικαιοσύνης καὶ αὐταπάρνησης.
Ἡ Τροία ἔπεσε παρὰ τὴν ὕπαρξη τοῦ Ἕκτορος. Τὸ δικὸ του ἠθικό, πνευματικὸ ἀλλὰ καὶ σωματικὸ – πολεμικὸ πλεόνασμα δὲν μπόρεσε νὰ ἰσοσκελίσει τὸν θεῖο ἰσολογισμὸ τῆς μοίρας. Οἱ Αχαιοὶ ἔπρεπε νὰ καταλύσουν τὸ βασίλειο τοῦ Πριάμου καὶ αὐτὸ ἔγινε τελικά. Ἡ μοῖρα θὰ εἶχε πάρει, ὡστόσο, πολὺ νωρίτερα τὸ μερτικὸ της ἀπὸ τὰ σπλάχνα τοῦ Ἰλίου καὶ δὲν θὰ εἶχε μείνει οὔτε ὁ ἡρωικὸς ἀπόηχος τῶν μαχῶν καὶ τοῦ προτύπου τοῦ Ἕκτορος ἂν κάποιος ἀπ’ ὅλους δὲν κατόρθωνε νὰ ξεχωρίσει τόσο πολύ. Ἀκόμα καὶ ἡ συντριβὴ, ἡ καταβολὴ ἀπὸ δυνάμεις ὑπέρτερες πρέπει νὰ γίνεται μὲ τρόπο ἀντάξιο ἐκείνου ποὺ χάνεται.
Κάπως σὰν τὸν Πρίαμο καὶ τὴν Ἑκάβη ἔχει ξεμείνει ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ ἐνάρετους μαχητές, ἀπὸ ἡγήτορες ἀνδρείους, τῶν ὁποίων ἡ ζωὴ θὰ ἀποτελοῦσε παράδειγμα. Ξεμείναμε κι ἐμεῖς μὲ τὰ ξελέχια, τοὺς ψεῦτες καὶ τοὺς χορευτές, ποὺ στὸ χοροπήδημα (και τὶς κυβιστήσεις) εἶναι ἄριστοι μὰ καὶ κατσικοκλέφτες. Σὲ μία πατρίδα ρημαγμένη ἀπὸ τὴν ἀναξιοκρατία, τὸ θεσμοθετημένο πλιάτσικο ἀπὸ φτωχοὺς καὶ πλούσιους ξένους καὶ τοὺς ντόπιους ἅρπαγες κι ἐνῶ μόνο γιὰ λίγο καιρὸ δὲν βλέπουμε τὰ σύννεφα τοῦ πολέμου νὰ μαυρίζουν τὸν ὁρίζοντὰ μας, κυβερνοῦν οἱ ἄριστοι τῆς ἀχρηστίας, οἱ κορυφὲς τοῦ βυθοῦ, ὁ ἀφρὸς τῆς ἀβύσσου.
Ἡγεσία σημαίνει νὰ διδάσκεις μὲ τὸν τρόπο τῆς δικῆς σοῦ ζωῆς καὶ ὄχι νὰ ἀξιώνεις θυσίες ἀπὸ τοὺς πολλοὺς τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἀπολαμβάνεις προνόμια, ποὺ διαθέτουν ἐλάχιστοι. Οἱ πράξεις τῆς κατεστημένης πολιτικῆς καὶ πνευματικῆς «ἐλίτ», σημαδεμένες ἀπὸ τὴν ξέπνοη παραίτηση ἀπὸ τὴν προσπάθεια, τὴν ὀλιγοπιστία, τὴν ὑποταγὴ σὲ ὅποιους καὶ ό,τι θεωροῦν «ἰσχυρὸ» δίνουν τὸ στίγμα τῆς ἐποχῆς.
Οἱ δηλώσεις πόθεν ἔσχες τῶν «ἰδεαλιστῶν», βαρυφορτωμένες μὲ καταθέσεις, ἀρμαθιὲς κλειδιῶν ἀκινήτων στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικό, ὁμόλογα, τραπεζικὲς θυρίδες καὶ ὀχήματα πολυτελείας, λιμνάζουν στὶς συνειδήσεις τῶν Ἑλλήνων σὰν βουρκόνερα γεμᾶτα μὲ τὰ παράσιτα τῆς ἀμφισβήτησης κι ὕστερα τῆς ἀπόρριψης ὅλου τοῦ συστήματος– καὶ στὸ τέλος τῆς ἴδιας τῆς πατρίδας. Ὅταν βλέπει κάποιος τὸν θρίαμβο τῆς ἀθλιότητας σ’ ἕναν τόπο ταυτίζει ὅ,τι βλέπει μὲ τὸν φορέα του, τὸ ἅγιο χῶμα ποῦ κουβαλάει τὸ περιττὸ τὸ βάρος μὲ τὸ ἴδιο τὸ ἀνόσιο βάρος.
Τὸν τρόπο νὰ ζοῦμε καὶ νὰ πεθαίνουμε δὲν θὰ τὸν μάθουμε σὲ τηλεοπτικὴ ἐκπομπή, σὲ ιστοσελίδα ἤ ἀπὸ κούφια ρητορεία σὲ Βουλὴ καὶ τηλεόραση. Θὰ τὸν καταλάβουμε κοιτάζοντας γύρω μας. Ἄν τὸ βλέμμα ταξιδέψει στὸ τοπίο, στὶς ἀκτές, στὰ δάση, τὶς κρῆνες, τὰ ἄλση, τὶς πόλεις καὶ τοὺς ἀνθρώπους μας κι ὕστερα πάει πιὸ πέρα, ἐκεῖ ποῦ ζοῦν ὅσοι θέλουν νὰ μᾶς στερήσουν ὅλα τοῦτα θὰ καταλάβουμε τὸν τρόπο καὶ τὸ νόημα ζωῆς καὶ θανάτου, τὰ ὁποία ἁρμόζουν σὲ Ἕλληνες.
Ἄν ἡ ἐσωτερικὴ ὅραση ταξιδέψει πίσω στὸν χρόνο, ἀναλογιστεῖ ὅσα προηγήθηκαν καὶ ὑπολογίσει πόσα θὰ ἀκολουθήσουν, τότε γίνεται εὔκολα κατανοητὴ ἡ ἀποστολὴ κάθε Ἕλληνα, ποῦ μετέχει τῆς Παιδείας, τῆς Ἱστορίας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ μας.
Δίπλα μᾶς εἶναι ἡ μαύρη τρύπα ποὺ καταπίνει τὶς ἐλευθερίες, τους ἀνθρώπους και τοῦς πόρους της περιοχῆς. Ὀνομάζεται Τουρκία. Κι ἐμεῖς, ἀντὶ γιὰ Έκτορες, Αχιλλεὶς καὶ Οδυσσεὶς ἀναθέτουμε τῆς διαχείριση ὁσίων καὶ ἱερῶν σὲ ἀχρείους, ψεῦτες χορευτὲς καὶ σὲ Θερσίτες.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στις 27 Ιανουαρίου 2020, στο προσωπικό ιστολόγιο του Παναγιώτη Λιάκου με τίτλο «Ἐπιβλαβεῖς ψεῦτες, χορευτὲς καὶ ἁρπαχτῆρες»
