Μια ιστορία που έψαξα-ρώτησα-διάβασα και με σημάδεψε….και τη θεωρώ «οδηγό» επιτυχίας»….
Μια διδακτική ιστορία, για όσους μελετούν την πολιτική ιστορία και τα κινήματα στην Ευρώπη, η οποία έχει πολλά μηνύματα, πολύ τροφή για σκέψη και πολλές προεκτάσεις κοινωνικά-οικονομικά-πολιτικά και όχι μόνο. Το παράδειγμα του SIN FEIN (ανεπίσημα πολιτική πτέρυγα του I.R.A. Ιρλανδικού Επαναστατικού Στρατού) μπορεί να είναι οδηγός για πολλούς. Το ότι πολλοί εδώ στην Ελλάδα, επειδή το κόμμα αυτό-προσδιορίζεται ως «αριστερό», αρνούνται να διδαχτούν από επιτυχημένες συνταγές, δείχνει πόσο στενόμυαλοι είναι, πόσο ατομικιστές, πόσο δεν τους ενδιαφέρει πραγματικά η Πατρίδα μας αλλά να σώσουν τη «παρτίδα» για τους εαυτούς τους και μόνο.
Ας μιλήσουμε λοιπόν με ένα παράδειγμα. Είναι η περιβόητη «συμφωνία» του βακαλάου, που δεν είναι καθόλου γνωστή. Ο λόγος που αποκρύπτετε είναι προφανής. Είναι μια μέγιστη ηθική-πολιτική (και στρατιωτική θα έλεγα) ήττα για τους Άγγλους. Η περιβόητη «Αυτοκρατορία» του Ηνωμένου Βασίλειου αναγκάστηκε να βάλει το φλεγματισμό της κάτω από τα σκέλια και να ρίξει τη μύτη της, στους επαναστάτες της Ιρλανδίας, έναντι της ανάγκης να διασώσει την οικονομία της.
Στη Βόρεια Ιρλανδία το Σιν Φέιν ήδη συγκυβερνά μαζί με το «δεξιό» κόμμα DUP (στα πλαίσια μια ειρηνευτικής συμφωνίας και άτυπης εκεχειρίας της Αγγλίας με τον I.R.A ).
Στις εκλογές της Νότιας Ιρλανδίας το Σιν Φέιν έχει τα εξής αποτελέσματα : To 2007 είχε 7%, το 2011 είχε 10%, το 2016 είχε 14%, το 2020 είχε 25% και ήταν ΠΡΩΤΟ ΚΟΜΜΑ!
Όλα αυτά ένα κόμμα που προσδιορίζεται ως το πολιτικό σκέλος του I.R.A . Η μεγαλύτερη επιτυχία του δε ήταν ότι είναι πλέον πρώτη δύναμη στα συνδικάτα, κάτι που επί δεκαετίες ήταν το «κάστρο» των Εργατικών.
Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, που εκλέγονταν Βουλευτές στην Ιρλανδία άτομα του SIN FEIN (ειδικά στην αρχή ήταν άτομα μη πολιτικής έκφρασης και δηλωμένοι παλιοί πολεμιστές του I.R.A), απέδειξαν ότι είχαν όραμα και πίστη στον αγώνα τους και στο αίμα που είχαν χύσει οι συναγωνιστές τους για την ελευθερία-αυτονομία της Ιρλανδίας, από την περιβόητη «Αγγλική Αυτοκρατορία». Τα χρήματα-πόρους-ευκολίες που έπαιρναν από τη θέση τους ως Βουλευτές ή κρατικοί (πλέον) υπάλληλοι ΔΕΝ τα έκαναν λούσα, ούτε τα οικειοποιήθηκαν «Άγιες Οικογένειες», τσιράκια-κουμπάροι και αυλικοί τσανακογλύφτες τους. Τα έκαναν ΑΓΩΝΑ.
Για πολλά χρόνια όλα αυτά τα χρήματα, πήγαιναν απευθείας σε χήρες και ορφανά των νεκρών πολεμιστών του Ι.R.A, σε φυλακισμένους και τις οικογένειές τους για να αντιμετωπίσουν τη καθημερινότητα και τα δικαστικά έξοδα, καθώς επίσης και στην ενίσχυση των συνδικάτων των βοσκών, αγελαδοτρόφων, εργαζόμενων ναυπηγείων (δυνατό συνδικάτο με πολύ μεγάλη συμμετοχή και νεκρούς στον αγώνα) και αλιέων. Για πολλά χρόνια λοιπόν δυνάμωναν στη κοινωνία(κρατώντας τη ζωντανή) και περίμεναν τη κατάλληλη στιγμή να τιμήσουν έμπρακτα τους χιλιάδες νεκρούς που είχαν πέσει θύματα των Αγγλικών στρατευμάτων κατοχής της Ιρλανδίας.
Η μεγάλη ευκαιρία ήρθε όταν η «Μεγάλη Βρετανία» ήταν υποχρεωμένη να κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με άλλες χώρες για το περιβόητο αλιευτικό στόλο του Ατλαντικού και το ψάρεμα του βακαλάου (κυρίως). Όσο απλό και εάν φαίνεται, αυτό ήταν ένα deal δισεκατομμυρίων λιρών. Προφανώς μια ήττα θα είχε επιπτώσεις στην οικονομία όλου του νησιωτικού συμπλέγματος που ονομάζεται «Μεγάλη Βρετανία». Απαραίτητη λοιπόν προϋπόθεση ήταν να εμπλακούν και να συμφωνήσουν για το «κοινό καλό» και τα συνδικάτα αλιέων της Ιρλανδίας, που είχαν το κυρίαρχο λόγο στον Ατλαντικό Ωκεανό.
Οι ψιλομύτηδες Άγγλοι ήταν πλέον με βαριά καρδιά υποχρεωμένοι να κάνουν «εταίρους» στις συνομιλίες και τη πολιτική πτέρυγα του SIN FEIN, που πλέον με τα χρόνια είχε στον έλεγχο της αυτά τα συνδικάτα, εάν ήθελαν να μην υποστούν οικονομική καταστροφή.
Τι νομίζετε λοιπόν ότι ζήτησαν ως αντάλλαγμα οι Ιρλανδοί ψαράδες(διαμέσω των πολιτικών τους αιρετών του SIN FEIN) για να κάνουν υποχωρήσεις σε διπλωματικό επίπεδο και να διασωθεί η οικονομία; Βάζοντας το Ελληνικό σκεπτικό οι περισσότεροι θα πουν ότι ζήτησαν προνόμια-θέσεις και άλλα τέτοια ταπεινά ανταποδοτικά. ΟΧΙ. Ζήτησαν να αποχωρήσει ΑΜΕΣΑ η Αγγλική Στρατιά Κατοχής από το Μπέλφαστ (το κέντρο του πολέμου και το μέρος που βρίσκονται οι περισσότεροι τάφοι Ιρλανδών εκτελεσθέντων και φονευθέντων από τους Βρετανούς). Μετά από διαπραγματεύσεις οι Εγγλέζοι κατάφεραν να διασώσουν λίγο από το κύρος τους (είπαμε και πιο πριν ότι η «μύτη» των Εγγλέζων-παραμένει «μύτη») και να παραμείνει εκεί μια Αγγλική διμοιρία σε ένα κλειστό φυλάκιο (στην άκρη της πόλης) για να φυλάει μια σημαία που θα συνεχίσει να κυματίζει. Έτσι ο Αγγλικός Στρατός αποχώρησε από το Μπέλφαστ εν μέσω αποδοκιμασιών, δακρύων χαράς, πανηγυρισμών και διάφορων ζαρζαβατικών που τους πετούσαν οι πολίτες, που είχαν βγει στους δρόμους και πανηγύριζαν την αποχώρηση των κατακτητών. Είναι βέβαιο ότι εκείνη την ημέρα, οι χιλιάδες τάφοι που είναι στο ειδικό νεκροταφείο του Μπέλφαστ (Τιτανικοί Τάφοι-όπως Τιτάνες από την Ελληνική Αρχαιότητα, έτσι ονομάζουν οι Ιρλανδοί αυτούς που έπεσαν στον αγώνα) θα χαμογελούσαν ή θα δάκρυζαν από συγκίνηση νιώθοντας και αυτοί δικαιωμένοι και περήφανοι για τους απογόνους τους.
Κάντε τώρα τις συγκρίσεις σας με την περιβόητη Ελληνική «Αριστερά» ή το Κ.Κ.Ε ή τα Εθνικιστικά και Πατριωτικά κόμματα στη χώρα μας μόνοι σας. Τι ήταν-τι είναι και πως εξαργύρωσε ο κάθε αρχηγούλης και κάθε στέλεχος κόμματος, τις ψήφους-τις παροχές και τις αμειβόμενες Κρατικές θέσεις για αυτόν και την «αυλή» του…..και τι έκανε για την Πατρίδα, την ιδέα και το κοσμάκη….πφφφ….
Χ.Β.Μ.
