Γραμμένο με πραγματική αγάπη για τους Έλληνες που φορούν το Εθνόσημο

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Δεν είσαστε οι φύλακες του νόμου και της τάξης.

Είσαστε οι πραίτορες που υπακούουν γιατί έτσι τους διατάσσουν οι χρυσάστεροι που εντέλλονται απ’ τους πολιτικούς.

Δεν είσαστε μαχητές πρώτης γραμμής που αντιμετωπίζετε το πρώτο κύμα του εκάστοτε εχθρού.

Είσαστε δικαιολογημένες απώλειες, εν ώρα μάχης, και μάλιστα με απαρχαιωμένο και κακό εξοπλισμό.

Δεν είσαστε άξιοι τιμής ή έστω αποζημίωσης της όποιας προσφοράς σας.

Είσαστε σάκος του μποξ, για να εκτονώνεται η αριστερίλα και η κυβερνητίλα που εξουσιάζει την κοινωνία.

Στα τελευταία, δεν είστε, παιδιά δικά μας, άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας.

Είσαστε Μπάτσοι… Γουρούνια … Δολοφόνοι… όπως γράφουν τα συνθήματα στους τοίχους των Αθηνών που δεν τα έχει σβήσει ακόμη ο Δήμαρχος Μπακογιάννης.

Έτσι σας βλέπουν όλοι αυτοί οι συστημικοί που εξουσιάζουν την Πατρίδα και τον Λαό μας, υπηρετώντας κάθε τι πλην των συμφερόντων του Ελληνισμού.

Γι’ αυτό, δεν βρέθηκε κανένας που να πει, «παραχωρώ την θέση μου για εμβόλιο στην τάδε αστυφυλακίνα που έχει τρία παιδιά και κατάκοιτους γονείς».

Όχι… για όλους αυτούς, δεν είσαστε προτεραιότητα. Σας στέλνουν για εμβολιασμό, σύμφωνα με την ηλικία. Δηλαδή του Αγίου κάποτε, μιας και είστε όλοι (σχεδόν) κάτω των 55. Σας μετράνε για τέταρτη προτεραιότητα, και ας έρχεστε σε καθημερινή επαφή με εκατοντάδες ασυμπτωματικούς ή φορείς του SARS-COV-2. Είσαστε αναλώσιμοι!

Το ίδιο δεν κάνουν και με τα αλεξίσφαιρα που άργησαν 10 χρόνια να τα αγοράσουν και που τα μισά έχουν λήξει και τα φοράτε για το θεαθήναι; Το ίδιο δεν κάνουν και με τα αυτοκίνητα και τις μηχανές που έχουν ηλικία άνω της δεκαετίας και τα πληρώνετε με το αίμα σας; Το ίδιο δεν κάνουν και με τα όπλα σας που τα αγοράζετε μόνοι σας γιατί αυτά που σας δίνουν δεν κάνουν ούτε για σκοποβολή;

Με την ελπίδα πως είστε από άλλο μέταλλο φτιαγμένοι, σας εύχομαι… ΚΡΑΤΑΤΕ ΜΩΡΕ, ΚΡΑΤΑΤΕ! Και δεν πειράζει αν κάποιες φορές τα χαλασμένα φρούτα που έχετε στις τάξεις σας το παίζουν θυρωροί σε πολυκατοικία του 1970.

Υ.Γ. Ένα ανάλογο κείμενο θα μπορούσα να γραφτεί και για τους Λιμενικούς… τους Πυροσβέστες… τους Στρατιωτικούς. Νομίζω όμως πως οι σκέψεις μου είναι φανερές και ως εκ τούτου δεν χρειάζεται.