Γράφει ο Χάρης Μιχαλακόπουλος….
Το Κατάρ έριξε σωσίβιο στην Τουρκική Οικονομία και απέδειξε ότι παραμένει πιστός σύμμαχος του Σουλτάνου Ερντογάν. Την πιο κρίσιμη (μέχρι την επόμενη) ίσως πολιτική στιγμή για τον Ερντογάν, πήραμε ένα μάθημα και εμείς, το πόσο χρήσιμες είναι οι Διεθνείς Σχέσεις και κυρίως οι Διμερείς Διακρατικές Συμφωνίες. Δεν έχει καμιά σημασία με ποια βάση χτίζονται αυτές. Δούναι και λαβείν- Θρησκευτική ταύτιση- Γεωπολιτικά παιχνίδια, τα πάντα είναι θεμιτά στη Διεθνή διπλωματία, κυρίως όταν εξαργυρώνονται την κατάλληλη στιγμή.
Ποιος αμφιβάλλει ότι τώρα το Κατάρ έσωσε τον Ερντογάν ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΣΤΙΓΜΗ;
Ο Ερντογάν είχε επενδύσει τόσα χρόνια (και μάτωναν έτσι τα Τούρκικα ταμεία), στο να στρέφει το ενδιαφέρον του λαού στην εξωτερική πολιτική. Έκανε πολεμικές εκστρατείες και παρεμβάσεις στη Συρία, στη Λιβύη, στην Αρμενία, στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Αλβανία, στα Σκόπια, στο Κόσοβο και οπουδήποτε θεωρούσε αυτός ότι περνούσε το μήνυμα, στο συνεχόμενα φτωχοποιημένο Τουρκικό λαό, περί Μεγάλης Τουρκίας- Περί «Γαλάζιας Πατρίδας» και οποιοδήποτε άλλο αφήγημα ξεσήκωνε το Λαό. Ουσιαστικά τον έκανε (προσωρινά) να ξεχνάει το «καλάθι της νοικοκυράς» και το άδειο ψυγείο του, έτσι αυτός προχωρούσε στα όποια ματαιόδοξα σχέδιά του.
Στο πλευρό του έχει πάντα ως σύμμαχους τους Τούρκους Εθνικιστές (γκρίζοι λύκοι), οι οποίοι τέτοια θέματα είναι βούτυρο στο ψωμί τους για να διεισδύσουν πιο πολύ στην Τουρκική κοινωνία.
Όμως το ζωνάρι του λαού δεν είχε άλλες τρύπες. Η πείνα είναι κακός σύμβουλος. Φωνή λαού-Οργή Θεού. Η είδηση της παραίτησης(;) του γαμπρού -Ερντογάν από την διεύθυνση του ΥΠ.ΟΙΚ. της Τουρκίας παράλληλα με την κατρακύλα της Τουρκικής λίρας, έκαναν σύσσωμη την αντιπολίτευση να ανέβει στα κάγκελα. Πράγματι η στιγμή ήταν κρίσιμη για τον Σουλτάνο, που έβλεπε ότι μπροστά στη πείνα καμία πολεμική επιτυχία στο Ναγκόρνο -Καραμπάχ δεν συγκινούσε το λαό. Οι επενδύσεις «δόξας» στο πρόσωπο του, που με τόσο χρήμα και αίμα έχτιζε δεκαετίες με κόπο, κατέρρεαν με ρυθμό φωτός.
Η εικόνα του Σουλτάνου είχε ξεθωριάσει απότομα και αυτό φρόντισε γρήγορα να προσπαθήσει να το αλλάξει, ενεργοποιώντας τις συμμαχίες του (Κατάρ) και να ασχοληθεί με το εσωτερικό της χώρας.
Μας αρέσει ή όχι, ήταν μια κίνηση ισχυρής διπλωματίας και ουσίας, που απέδειξε ότι είναι ένας ηγέτης που θέλει και μπορεί να αντιδρά τάχιστα για το καλό του.
Εάν είναι αρκετή η οικονομική ένεση των 2 δις. του Κατάρ θα φανεί στην πορεία. Εάν συνεχιστούν οι οικονομικές ενέσεις επίσης θα το δούμε. Το ζήτημα και το μάθημα δεν είναι αυτό.
Το μάθημα είναι ότι:
Σε αυτή τη Παγκόσμια συγκυρία, η πολιτική και οι πολιτικοί πρέπει να «παίζουν μπάλα» σε πολύ υψηλό επίπεδο και να μην αρκούνται σε δημόσιες σχέσεις και ταξιδάκια χωρίς αντίκρισμα (οι εξαγγελίες μελλοντικών επενδύσεων είναι τόσο παλιό παραμύθι για τη κοντή μνήμη του λαού που πλέον δεν είναι αρκετό, όσα ΜΜΕ και να πριμοδοτείς για να σου ευλογούν τα γένια).
Φωτογραφίες σε πολυελαίους, δείχνουν εικόνα Ιθαγενή Τουρίστα που περιμένει να του δώσουν χάντρες, δεν δίνουν έξωθεν εικόνα Κυβερνητικής αντιπροσωπείας πολιτισμένου Δυτικού Κράτους, αλλά εικόνα αντιπροσωπείας φυλής-μπανανίας του Ειρηνικού Ωκεανού, που επισκέφθηκε με το κανό της κάποιο αφεντικό της αποικίας, για να φωτογραφηθεί μαζί του και να γεμίσει το σακί του χαμόγελα για εσωτερική κατανάλωση στη Μπανανία.
Όταν η αντιπροσωπεία της φυλής γυρίσει πίσω στη πατρίδα, τα παλαμάκια από κλακαδόρους και οι ύμνοι από έμμισθους κονδυλοφόρους, δεν θα γεμίσουν το στομάχι των ιθαγενών. Τότε νομοτελειακά θα πέσουν οι μάσκες, θα αρχίσει η πείνα και η συνέχεια ίσως είναι κάτι που δεν θα ελέγχεται με χρυσοπληρωμένες πένες ούτε με σανό στους ιθαγενείς….
Η σοβαρή πολιτική γίνεται από σοβαρούς πολιτικούς.
