Η Ελλάδα έχει καταστεί η χώρα του εύκολου πειραματισμού. Σκέψεις για την επιβολή της μάσκας

Όπως στην περίπτωση της οικονομικής κρίσης, έτσι και σ’ αυτή την κρίση την υγειονομική, διαφαίνεται πως η Ελλάδα έχει καταστεί η χώρα του εύκολου πειραματισμού. Τα μέτρα που είχαν παρθεί τότε ήταν «για το καλό μας». Σήμερα, ένα αντίστοιχο πείραμα φαίνεται να είναι η χρήση της μάσκας. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη της προστασίας από τον κορωνοϊό. Αλλά η επιβολή της μάσκας στο σύνολο του πληθυσμού χωρίς εξαιρέσεις και με 40 βαθμούς Κελσίου (κι απίστευτη, κατά τόπους, υγρασία) μοιάζει να ακολουθεί τη λογική «πονάει χέρι, κόψει χέρι».

Είναι πιο σημαντικό ως μέτρο η χρήση μάσκας από την τήρηση αποστάσεων μέσα στα ΜΜΜ, που δεν υφίσταται, διότι απλούστατα, λόγω θερινού ωραρίου, τα δρομολόγια έχουν αραιώσει και γίνεται το αδιαχώρητο; Είναι πιο σημαντικό ως μέτρο η χρήση μάσκας από την ανεξήγητα αδιάφορη στάση των ιθυνόντων απέναντι στην υγειονομική βόμβα που συνιστούν οι παράνομοι μετανάστες που μετακινούνται ανεξέλεγκτα – ακόμα – εντός της χώρας και καταλαμβάνουν κεντρικές πλατείες, συγχρωτίζονται σε δομές φιλοξενίας ή διαμερίσματα ο ένας πάνω στον άλλο; Είναι πιο σημαντικό ως μέτρο η χρήση μάσκας από την εφαρμογή καθολικών ελέγχων σε όλους τους χώρους εργασίας; Είναι πιο σημαντικό ως μέτρο η χρήση μάσκας από την αθρόα πρόσληψη γιατρών και νοσηλευτών που θα μπορούν να στελεχώσουν τις μονάδες υγείας σε αστικές και, το κυριότερο, σε μη αστικές περιοχές;

Εξ όσων έχω διαβάσει σε επιστημονικά άρθρα, η χρήση μάσκας δεν έχει αποδειχτεί ξεκάθαρα. Όπως και σε πολλά άλλα ζητήματα που αφορούν τον κορωνοϊό, η χρήση μάσκας είναι ακόμα υπό διερεύνηση. Προς τι λοιπόν αυτή η υπερβολή; Επιπλέον, προς τι η διγλωσσία και η υποκριτική στάση που επιδεικνύουν οι κατεξοχήν αρμόδιοι, όταν εμφανίζονται σε εκδηλώσεις με μεγάλη πολυκοσμία ΧΩΡΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΝΑ ΦΟΡΟΥΝ ΜΑΣΚΑ;

Όσοι αντιδρούμε δεν το κάνουμε κατ’ ανάγκη επειδή υποβιβάζουμε τον κίνδυνο του κορωνοϊού, αλλά επειδή δίνεται η εντύπωση ότι κάποιοι μας συμπεριφέρονται σα να είμαστε πειραματόζωα. Είμαστε οι ίδιοι που είχαμε την ίδια αίσθηση όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση, μια κρίση που ούτε στους «τεμπέληδες» Έλληνες οφειλόταν, ούτε στους πολίτες που χρωστούσαν στις τράπεζες οφειλόταν, ούτε, βέβαια οφειλόταν στο ότι «όλοι μαζί τα τρώγαμε». Τα μέτρα που πάρθηκαν τότε – μέτρα πρωτόγνωρα, καθαρά πειραματικά – «τσάκισαν» ολόκληρες ομάδες πληθυσμού, κατέστρεψαν μικρομεσαίες και οικογενειακές, κατά κύριο λόγο, επιχειρήσεις, διέρρηξαν την κοινωνική συνοχή και στο τέλος η χώρα γονάτισε – χωρίς να συνέλθει και χωρίς να καταφέρει να επιστρέψει έκτοτε σε μια σχετική «κανονικότητα».