Ό Τάκης Λαζαρίδης στο «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι», έθεσε καταλυτικά για την Αριστερά, όλων των αποχρώσεων, ερωτήματα. Η Αριστερά κάνει πως δεν τα ακούει. Θα έρθει όμως η στιγμή να τα ακούσει.
«Την 19ην Ιουλίου 2020, Κυριακή των Αγίων Πατέρων, και ώρα 10 π.μ. θα τελεστεί στην Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Φενεού Κορινθίας το καθιερωμένο, και κατ’ έτος τελούμενο μνημόσυνο, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των αδίκως σφαγιασθέντων πατέρων και αδελφών μας υπό των στυγερών φορέων της κόκκινης τρομοκρατίας.
Καλείστε να τιμήσετε την μνήμη των αθώων θυμάτων και την υπέρτατη θυσία τους, προσευχόμενοι, μαζί με τους οικείους των θυμάτων, στον Ύψιστο, για την ανάπαυση των ψυχών των προσφιλών μας νεκρών.
Ομιλητής: Λιάκος Παναγιώτης, δημοσιογράφος.
Οι συγγενείς των Θυμάτων»
Διαβάστε την περσινή ομιλία του Καθηγητή Ιωάννη Μπουγά που εξιστορεί με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τη συνεχόμενη σφαγή (επί μήνες) νηπίων, γυναικών, αμάχων, ένστολων, ιερωμένων, από τους χασάπηδες του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, στη «Τρύπα» στο Κακοβούνι Κορινθίας. Ένα φρικιαστικό έγκλημα διαρκείας που μπήκε έντεχνα αμέσως στη λήθη, από τις Κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, αλλά και την ίδια την Εκκλησία αν και σφαγιάστηκαν και οι Ιερωμένοι του Μοναστηριού.
«14/7/2019 Μνημόσυνο Θυμάτων Φενεού Κορινθίας!
Οι συγγενείς μου έκαναν την τιμή να είμαι ο ομιλητής μετά το μνημόσυνο.
Σεβαστοί Πατέρες, αγαπητοί συγγενείς θυμάτων και επισκέπτες,
Ο τόπος στον οποίον στεκόμαστε σήμερα είναι ιερός. Έχει καθαγιαστεί από την αγωνία, τον πόνο, τις προσευχές αθώων συνανθρώπων μας που έζησαν εδώ τις τελευταίες τους στιγμές, πριν δολοφονηθούν με βάναυσο τρόπο από απάνθρωπους εκτελεστές των πιό βίαιων εγκληματικών οργανώσεων που γνώρισε αυτός ο τόπος στα μαύρα χρόνια της Κατοχής.
Έτσι ακριβώς λειτούργησαν εδώ το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, όχι ως Εθνικές, ούτε απελευθερωτικές όπως έλεγαν οι τίτλοι τους, σχεδιασμένοι ακριβώς για να εξαπατήσουν τον Ελληνικό λαό. Κομματικές οργανώσεις του ΚΚΕ ήταν, με σκοπό την υποδούλωση της Ελλάδος στο κομμουνιστικό σύστημα των Σλάβων της Σοβιετικής Ένωσης, της πραγματικής τους πατρίδας, και αλοίμονο σε όποιον βρισκόταν στο δρόμο τους ή εμπόδιο στο στόχο τους.
Να υπενθυμίσω όμως τι έγινε σ΄αυτόν τον ιερό τόπο, όσο γίνεται πιό συνοπτικά, για να μην σας κουράσω. Τον Αύγουστο του 1943 εγκαταστάθηκε εδώ, στο ιστορικό αυτό μοναστήρι, το πρώτο Αρχηγείο του 6ου συντάγματος Κορινθίας του ΕΛΑΣ στο οποίον όλα τα ηγετικά πόστα τα κατείχαν τότε 60 περίπου αντάρτες της Ρούμελης τους οποίους είχε στείλει από απέναντι ο Άρης Βελουχιώτης. Ταυτόχρονα άρχισε να λειτουργεί εδώ Λαϊκό Δικαστήριο και να γίνονται οι πρώτες ατομικές εκτελέσεις.
Τον χειμώνα του 1943, το Αρχηγείο του 6ου συντάγματος μετακινήθηκε στη Γκούρα και εδώ πιά λειτουργούσε ένα από τα φριχτότερα Στρατόπεδα Κρατουμένων του ΕΑΜ στην Πελοπόννησο, στο οποίο φυλακίζονταν άνθρωποι της περιοχής που θεωρούνταν αντιδραστικοί προς το ΚΚΕ. Μέχρι το τέλος Απριλίου του 1944, οι φυλακίσεις και οι δολοφονίες εδώ ήταν σε μικρούς σχετικά αριθμούς και οι μοναχοί της Μονής μπορούσαν να προσφέρουν ανακούφιση στους κρατουμένους και στα θύματα στις τελευταίες τους στιγμές.
Τα πράγματα έγιναν άγρια μετά τον Απρίλιο του 1944, γιατί στην Πελοπόννησο κυριάρχησε νέα εντολή βίας και τρομοκρατίας από το ΕΑΜ/ΚΚΕ και τον ηγέτη του Αχιλλέα Μπλάνα. Η προηγουμένη εντολή του που ήταν «Να Ξεπατωθεί η Αντίδραση» μετετράπει σε «Λεπίδι-Λεπίδι στην Αντίδραση». Εδώ, στην Κορινθία και την Αργολίδα, αυτή η εντολή του ΕΑΜ/ΚΚΕ Πελοποννήσου εφαρμόστηκε στην πράξη από τον υπεύθυνο Θεόδωρο Ζέγκο ή Στάθη, ο οποίος ζήτησε από κάθε χωριό τα ονόματα 5-10% των κατοίκων για να τα σφάξει ώστε να τρομοκρατηθούν οι υπόλοιποι.
Για δύο περίπου μήνες από τα μέσα Μαίου μέχρι τα μέσα Ιουλίου του 1944 όλο και περισσότεροι άνθρωποι από τα χωριά της Αργολιδοκορινθίας, της ορεινής Αχαίας και της Αρκαδίας με δεμένα τα χέρια έφθαναν στο Μοναστήρι συνοδευόμενοι από ένοπλους φρουρούς της ΟΠΛΑ και του ΕΛΑΣ. Μερικές κουστωδίες υποψηφίων θυμάτων ήταν πολυάριθμες. Παράδειγμα, η κουστωδία που ήρθε από τη Νεμέα αποτελείτο από 55 άτομα, ενώ από το ιστορικό Βαλτέτσι ήρθαν 19, μεταξύ των οποίων 8 ήταν γυναίκες και νεαρά κορίτσια.
Τι αντιμετώπιζαν εδώ? Τα πιό απλά βάσανά τους ήταν οι ύβρεις των υπανθρώπων φρουρών και σφαγέων, η πείνα, η δίψα και η αϋπνία. Τα χειρότερα ήταν οι βιασμοί των γυναικών και οι βασανισμοί των ανδρών, συχνά σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιοι ή να περπατήσουν. Κάθε λίγες ημέρες, λίγο πριν ξημερώσει, κουστωδίες 30 έως 50 ατόμων έφευγαν από εδώ ξυπόλητοι και ημίγυμνοι, με τα χέρια τους δεμένα πίσω αλλά και δεμένοι ανα δύο από τα χέρια για την Τρύπα στο Κακοβούνι της Ντουρντουβάνας, 5-6 χιλιόμετρα μακριά. Εκεί σφάζονταν και ρίχνονταν στο βάραθρο.
Για να μην φέρνουν αντίσταση, όταν τους έδεναν και στο δρόμο που τους πήγαιναν, τους έλεγαν τα συνηθισμένα ψεύδη, «σας πηγαίνουμε σε άλλο Στρατόπεδο», «σας πηγαίνουμε στην Ταξιαρχία, και εκεί θα βρείτε το δίκιο σας, θα σας ελευθερώσουν, γιατί εμείς δεν μπορούμε». Όταν τους σταματούσαν κοντά στην Τρύπα και έπαιρναν δύο-δύο για σφαγή, τους έλεγαν ότι εδώ είναι η ταξιαρχία και σας πάμε για ανάκριση, παρότι οι προηγούμενοι δεν επέστρεφαν! Μονίμως το ψέμμα μαζί με το έγκλημα!
Τα γνωρίζουμε αυτά, τι γινόταν εδώ και τη διαδικασία της σφαγής, από 2 υποψήφια θύματα που τους ξέφυγαν την τελευταία στιγμή και διηγήθηκαν μετά την περιπέτειά τους, τον Βασίλη Δωρή από το Δούκα Βρύση της Αργολίδος και τον Χαράλαμπο Φλέκκα από τη Σιβίστα, και από την κατάθεση ενός από τους σφαγείς εδώ, του Νικήτα Σαμαρτζή από τα Καλύβια.
Οι σφαγές έγιναν καθημερινές μεταξύ 13 και 18 Ιουλίου. Η 19η Ιουλίου ήταν η τελευταία ημέρα ομαδικής σφαγής στην Τρύπα, γιατί οι φρουροί έμαθαν ότι ανέβαιναν Γερμανοί από την Κόρινθο και ήθελαν να αδειάσουν το στρατόπεδο πριν φθάσουν εδώ και ελευθερώσουν τους κρατουμένους.
Στις 18 Ιουλίου το Στρατόπεδο άδειασε. 6 έως 10 κρατούμενοι που δεν μπορούσαν να βαδίσουν είτε λόγω ηλικίας ή βασανισμού, δολοφονήθηκαν και ετάφησαν πρόχειρα εδώ στο προαύλιο της Μονής, ενώ 35 περίπου τυχερούς που δεν πρόλαβαν να τους δολοφονήσουν στην Τρύπα οι φρουροί τους πήραν μαζί τους ψηλότερα και τους έφεραν πίσω όταν απομακρύνθηκαν οι Γερμανοί.
Ποια ήταν τα θύματά τους; Οι τότε θύτες τους, οι απλοί δολοφόνοι σφαγιάδες αλλά και τα αφεντικά τους στην τοπική ηγεσία του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΟΠΛΑ, ΚΚΕ –τα ονόματα 21 σφαγέων και την τύχη τους, ως και των υπευθύνων πάνω από αυτούς, μπορείτε να τα βρείτε στα βιβλία μου- όλους αυτούς που έσφαζαν τους βάφτιζαν γενικά «αντίδραση», δωσίλογους και προδότες. Φυσικά, ποτέ δεν μας εξήγησαν ούτε μας εξηγούν τι τέλος πάντων πρόδιδαν και σε ποιόν τα μικρά παιδιά που δολοφόνησαν. Τι και σε ποιόν πρόδωσαν οι άνθρωποι της σκληρής βιοπάλης, γυναίκες και άνδρες γεωργοί και κτηνοτρόφοι των ορεινών χωριών, που κατά πλειοψηφία δολοφονήθηκαν εδώ. Αν υπήρχαν και 5-10 θύματα από εκείνα που δολοφονήθηκαν στην αρχή των σφαγών, το 1943, που είχαν κάποια σχέση με τους Ιταλούς κατακτητές, από ποιόν βεβαιώθηκε η ενοχή τους και από ποιόν δικάστηκαν;
Ποιο τέλος πάντων ήταν το έγκλημα των 6 μοναχών της Μονής που σφαγιάστηκαν με φρικτό τρόπο, μερικοί εδώ στον περίβολο της Μονής και άλλοι στην Τρύπα? Και μιά και αναφέρομαι στους μοναχούς, έχει αναγνωρισθεί η προσφορά τους στους κρατουμένους και η θυσία τους;
Πόσο αντιδραστικοί ήταν ο γηρεός ιερέας Παναγιώτης Χαρλαύτης και τα 4 παιδιά του από το Στενό Κορινθίας, που σφαγιάστηκαν; Ποιους ενόχλησαν τα αδέλφια Καπέλλου, δάσκαλος, ιατρός και δικηγόρος, και έπρεπε να έχουν αυτήν την τύχη; Τίποτε, μα τίποτε δεν είχαν κάνει αυτοί οι συγκεκριμένοι, αλλά και όλα τα άλλα θύματα. Απλά δεν προσκύνησαν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ!
Τι άραγε είχε κάνει η Παρασκευούλα Μπάρλα από τη Φρουσιάνα Αργολίδος με το αβάπτιστο μωρό της που θυσιάστηκαν εδώ; Ποια να ήταν η προδοσία της Χαρίκλειας Παπαχριστόπουλου με τα παιδιά της Αργύρη 5 ετών και Γιάννη 4 ετών από την Αιγείρα Αιγιαλείας, που δολοφόνησαν εδώ μετά τον έφεδρο λοχαγό σύζυγό της, πολεμιστή της Βορείου Ηπείρου; Ποιόν να πρόδωσε άραγε η Μάρθα Καμπέρου, 76 ετών, από τα Καλύβια, που την έσφαξαν εδώ στο προαύλιο της Μονής;
Τίποτε, μα τίποτε αγαπητοί μου δεν είχαν κάνει αυτές οι γυναίκες με τα αγγελούδια παιδιά τους! Γυναίκες της βιοπάλης ήταν, δουλεύτρες της γης, μάνες της στοργής, Ἑλληνίδες της υπαίθρου, ψυχές λευκές σάν τα χιόνια του Χελμού και της Ζήρειας. Παρά ταύτα, αυτές και τόσες άλλες υβρίσθηκαν, προσβλήθηκαν, κτυπήθηκαν, βιάσθηκαν εμπρός στά μάτια γονέων, συζύγων καί παιδιών, από ανθρώπινα μηδενικά. Ανθρώπους του τίποτε, πλιατσικολόγους, άξεστα όργανα του Κομμουνιστικού Κόμματος, πού γιά λίγη δοτή δύναμη συναγωνίζονταν ποιός θά προκαλέσει μεγαλύτερα πόνο στά ανυπεράσπιστα θύματά του.
Την ίδια ώρα, τα στελέχη του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ Αργολίδος και Κορινθίας, οι δικηγόροι, οι δάσκαλοι και οι γιατροί της Κορίνθου και του Άργους που είχαν τα μεγάλα πόστα και είχαν τη βάση τους εδώ στα γύρω χωριά, έστρεφαν αλλού τα μάτια και έκλειναν τα αυτιά τους! Γιατί ο Γιώργος Σιάντος, ο Αχιλλέας Μπλάνας, ο Θόδωρος Ζέγκος μπορεί να έδιναν τις υψηλές εντολές να ξεπατωθεί η «αντίδραση» ή να «πέσει λεπίδι», αλλά μέχρι να φθάσει η μάνα ή το νεαρό παιδάκι στην Τρύπα στό Κακο¬βούνι της Ντουρντουβάνας, πολλοί άλλοι συμφωνούσαν, υπέγραφαν, αδιαφορούσαν για την τύχη των αθώων ψυχών, εφάρμοζαν με κυνικότητα και σκληρότητα τις εντολές ή εκμεταλλεύονταν τα υποψήφια θύματα.
Όλες οι γυναίκες και τα παιδιά που μαρτύρησαν εδώ, αλλά και ένα μεγάλο ποσοστό των ανδρών ήταν θύματα της απαίσιας «Αρχής της Οικογενειακής Ευθύνης» που εφάρμοζε το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ και κήρυττε εκείνη την εποχή περιοδεύοντας την Πελοπόννησο ο άγιος της Αριστεράς Νίκος Μπελογιάννης. Όταν δεν μπορούσαν να βρουν και να συλλάβουν τον άνδρα της οικογενείας που αρνήθηκε κάποια εντολή του ΕΑΜ ή του ΕΛΑΣ, έπαιρναν τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Αν τους ξέφευγε ο γιός που είχε καταταγεί στην Πατριωτική Αντίσταση ή που πήγε στα Τάγματα Ασφαλείας να γλυτώσει, έσφαζαν τα αδέλφια του και τους γονείς του.
Τελειώνοντας, θέλω να επαναλάβω την ιστορική αδικία που συνεχίζει να γίνεται στα θύματα. Το έγκλημα της φριχτής σφαγής τους έγινε τότε, αλλά τι γίνεται από τότε από τους απογόνους των εγκληματιών, φυσικούς και πολιτικούς, και τι δεν έχει γίνει από την πλευρά του κράτους και της Ιστορίας; Οι μεν αριστεροί αρνούνται το μέγεθος του εγκλήματος, τον φρικιαστικό τρόπο που γίνονταν οι δολοφονίες και την αθωότητα των θυμάτων. Αυτά τα υποστηρίζουν οι κομμουνιστές της Ελλάδος γιατί με την ανοχή της πλειοψηφίας έχουν κατορθώσει να επιβάλλουν το διήγημα ότι στην Κατοχή έκαναν αντίσταση, ή μόνο αντίσταση, και ότι αδίκως και άνευ λόγου άρχισαν οι διώξεις τους το 1945, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, από το κράτος και τις παραστρατιωτικές οργανώσεις. Αρνούμενοι τα εγκλήματα του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ του 1943-44 και την αθωότητα των θυμάτων, ουσιαστικά συνεχίζουν να τα δολοφονούν!
Το δε κράτος, η δημόσια διοίκηση γενικά, οι κυβερνήσεις, τα υπουργεία, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας, αδιαφορούν, αποσιωπούν, αποκρύπτουν το φοβερό έγκλημα! Πρωθυπουργοί, υπουργοί, αρχηγοί Κομμάτων, άλλοι επίσημοι έχουν επισκεφθεί την Μακρόνησο και τον Αι Στράτη, και καλώς έκαναν, δεν έχω καμιά αντίρρηση σ’αυτό. Το πρόβλημά μου είναι ότι, από ότι γνωρίζω, κανείς από αυτούς δεν έκανε ανάλογη επίσκεψη εδώ, στη Στιμάγκα, ή έστω στον Μελιγαλά ή το Κιλκίς!
Πρωθυπουργός εθεάθη στη Βουλή να κρατά βιβλίο που αγιοποιεί τον Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος ως επικεφαλής του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο, ήταν ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος των εδώ εγκλημάτων αλλά και όλων των χιλιάδων εγκλημάτων που έγιναν στην Πελοπόννησο μεταξύ Μαίου και Οκτωβρίου 1944. Άλλος πρωθυπουργός προλόγισε βιβλίο το οποίο κατηγορεί τη Μεγάλη Βρετανία και την τότε κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου για το Δεκεμβριανό Κίνημα, στο οποίο ας σημειωθεί ότι αιχμή του δόρατος του ΕΛΑΣ ήταν το 6ο σύνταγμα Κορινθίας. με όλους τους εδώ σφαγείς να έχουν μεταφέρει τις υπηρεσίες τους στην Αθήνα. Υπουργός Παιδείας αστικού Κόμματος δήλωσε ότι «Η αριστερά έχει δώσει σημαντικούς αγώνες στον τόπο». Που τους είδε; Εδώ στα κρατητήρια της Μονής ή στην Τρύπα στο Κακοβούνι;
Είναι πλέον καιρός, μετά από 75 χρόνια, κάποια από αυτά να αλλάξουν αν θέλουμε εθνική ομοψυχία και ομόνοια. Να πάψει το χάιδεμα ή ο φόβος της Αριστεράς και η απόκρυψη των εγκλημάτων της. Να σταματήσει η μονόπλευρη μνήμη της Αριστεράς και η λήθη των υπολοίπων. Δεν μπορεί να κτίζονται αδριάντες σε εγκληματίες και να αποκρύπτονται τα θύματά τους. Με δόρυ εσάς τους συγγενείς των θυμάτων και τη βοήθεια της Ιστορίας και των αληθινών γεγονότων, οι σφαγές του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ πρέπει να αναγνωρισθούν και η Βουλή των Ελλήνων να ορίσει «Ημέρα Μνήμης των θυμάτων της Κόκκινης Τρομοκρατίας του 1943-44». Ως τέτοια ημερομηνία, προτείνω την 19η Ιουλίου.
Αιωνία η Μνήμη των Αθώων Θυμάτων!
Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε.
Η Βουλή των Ελλήνων να ορίσει «Ημέρα Μνήμης των θυμάτων της Κόκκινης Τρομοκρατίας του 1943-44»!
