Ο Κορονοϊός, το Δόγμα του Σοκ και η Ουτοπία της Επόμενης Μέρας

Γράφει ο Γιώργος Μαραγκός….

Έχω σοβαρές υποψίες, ότι η σημερινή μας πραγματικότητα υπερβαίνει και την πιο νοσηρή κατάσταση πραγμάτων που θα μπορούσε να διανοηθεί και ο πιο διεστραμμένος νους. Και πράγματι πρέπει να είναι διεστραμμένα τα μυαλά αυτών των άπληστων ψυχοπαθών και κοινωνιοπαθών ανθρωποειδών, των πραγματικών “αόρατων εχθρών” των λαών που χρόνια τώρα αργά και μεθοδικά απεργάζονται και εκτελούν – με την απαθή συναίνεσή μας δυστυχώς – ένα προς ένα τα δικά τους σχέδιά κυριαρχίας και πλουτισμού. Σχέδια που περιλαμβάνουν την ακραία εκμετάλλευση κάθε φυσικής ή τεχνητής καταστροφής. Κραχ, πόλεμοι, τρομοκρατία, καταστροφή του περιβάλλοντος, εγκέλαδοι, τσουνάμια, κορονοϊοί και τα συναφή, όλα στην υπηρεσία τους. Σχέδια που καμιά σχέση δεν έχουν με τα όνειρα ζωής των απλών, πραγματικών ανθρώπων αυτού του πλανήτη.

Τι βολικός αυτός ο “αόρατος εχθρός”, ο κορονοϊός! Έδωσε μια χρυσή ευκαιρία στον Μεγάλο Αδελφό να εφαρμόσει άλλη μια φορά το Δόγμα του Καπιταλισμού της καταστροφής – το Δόγμα του “Σοκ και Δέος” – στον παγκόσμιο σχεδόν πληθυσμό του πλανήτη. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, είχε το πρόσχημα της τρομοκρατίας για να μας τρομοκρατεί. Τώρα απόκτησε και το πρόσχημα του COVID-19!

Για να κατανοήσουμε σε τι ακριβώς στοχεύει η εφαρμογή του “Σοκ και Δέος” πάνω σε έναν πληθυσμό, χρειάζεται πρώτα να αναφερθούμε σύντομα στις ψυχολογικές επιπτώσεις που έχει στο άτομο η εμπειρία του σοκ. Βιώνουμε σοκ όταν ο εγκέφαλός μας ερμηνεύει ότι ένα τρομακτικό γεγονός που μας συμβαίνει, απειλεί την ζωή μας, είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Προσοχή εδώ: δεν είναι απαραίτητο ο κίνδυνος να απειλεί πραγματικά τη ζωή μας, αρκεί ο εγκέφαλός μας να τον ερμηνεύσει ως τέτοιο. Ο μηχανισμός μας, όλων των ανθρώπων και των θηλαστικών, όταν βιώνουμε ένα σοκ, είναι να κατεβάζει τα ρολά ο λογικός μας εγκέφαλος, να αποκόβεται δηλαδή στην κυριολεξία, και την διαχείριση της κατάστασης να αναλαμβάνει το ερπετικό τμήμα του εγκεφάλου μας, όπου φωλιάζουν τα ένστικτά μας, με κυρίαρχο το ένστικτο της επιβίωσης. Όσο λοιπόν βρισκόμαστε σε κατάσταση σοκ, τα ένστικτά μας – και όχι ο λογικός μας εγκέφαλος – είναι αυτά που καθορίζουν την ψυχολογική, διανοητική και συμπεριφορική μας κατάσταση, επιλέγοντας ανάμεσα σε τρεις καταστάσεις. Την απόδραση (άρνηση), το πάγωμα (αδράνεια) ή την επίθεση (δράση). Πρόκειται για έναν αυτόματο μηχανισμό επιβίωσης τον οποίο δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Συνεπώς είναι σχεδόν αδύνατον όσο βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση να σκεφτούμε λογικά, να αναλύσουμε το γεγονός, να διαπιστώσουμε αν όντως αποτελεί πραγματικό κίνδυνο και ανάλογα να λάβουμε τα μέτρα μας και να σκεφτούμε τρόπους αντιμετώπισης. Εάν δε ο εγκέφαλός μας κρίνει ότι ο συγκεκριμένος κίνδυνος είναι υπεράνω ελέγχου μας και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε με την φυγή ούτε με την επίθεση, η πιο συνηθισμένη αντίδραση είναι το πάγωμα.

Όμως, αυτό που ισχύει σε ατομικό επίπεδο για το σοκ, ισχύει και σε συλλογικό. Μια κοινωνική ομάδα ή και ένα ολόκληρο έθνος που θα θεωρήσει ότι ένα γεγονός απειλεί την ύπαρξή του, θα περιέλθει σε κατάσταση σοκ και θα αντιδράσει όπως ακριβώς και το άτομο, με φυγή, επίθεση ή πάγωμα, χωρίς να προηγηθεί λογική επεξεργασία του γεγονότος. Αν δε η πηγή του κινδύνου είναι πέρα από τον έλεγχο της ομάδας ή του έθνους ή και του παγκόσμιου πληθυσμού, όπως μια φυσική καταστροφή, ένα κραχ, ένας πόλεμος, ή ένας επικίνδυνος ιός καλή ώρα, η αντίδραση θα είναι το πάγωμα.

Η παγκόσμια ελίτ του κεφαλαίου γνωρίζει πολύ καλά πως να αξιοποιεί αυτόν τον μηχανισμό και εφαρμόζει το Δόγμα του Σοκ για να περνάει εκείνα τα μέτρα που της επιτρέπουν να συντηρεί ή να ισχυροποιεί την κυριαρχία της πάνω στις μάζες στο διάστημα του παγώματος. Δημιουργεί ή αξιοποιεί απειλητικά γεγονότα για την ζωή του ανθρώπου, τρομοκρατώντας τον στο έπακρο μέσα από τα ΜΜΕ, για να μας βάλει σε κατάσταση παγώματος. Και για να έχει τη δυνατότητα να μας κρατάει όσο το δυνατόν περισσότερο μέσα σε κατάσταση σοκ-πάγωμα, ώστε να μην βρίσκουμε χρόνο να συνέλθουμε και να σκεφτούμε λογικά να βρούμε λύσεις που θα εξυπηρετούν τα δικά μας κι όχι τα δικά της συμφέροντα, εφαρμόζει την μέθοδο των διαδοχικών σοκ (π.χ. 1ο, 2ο, 3ο Μνημόνιο)

Τα αυστηρά μέτρα που “αναγκάστηκε” να πάρει το σύστημα για να “αντιμετωπίσει” τον κορονοϊό, έχουν βάλει τον παγκόσμιο πληθυσμό σε κατάσταση σοκ και έχουν φέρει όλο τον πλανήτη σε μια χαοτική κατάσταση, παρόμοια σχεδόν μ’ αυτή που θα τον έφερνε κι ένας γενικευμένος πόλεμος, με κυρίαρχο τον φόβο του θανάτου σήμερα και το άγχος για το αύριο, για τις οικονομικές, κοινωνικές και ψυχολογικές επιπτώσεις αυτής της λαίλαπας. Τι μέλλει γενέσθαι αύριο; Κανείς δεν ξέρει ακριβώς. Όλοι υποπτευόμαστε ότι τίποτε δεν θα είναι το ίδιο μετά την οριστική εξάλειψη αυτού του “αόρατου εχθρού” και αυτό το άγνωστο μας γεμίζει ακόμα περισσότερο φόβο, βυθίζοντάς μας όλο και περισσότερο σε κατάσταση σοκ. Οι συνέπειες έχουν αρχίσει να διαφαίνονται και είναι δυσοίωνες: ημιαπασχόληση, ανεργία, νέα μέτρα λιτότητας, φτώχια, οικονομικό αδιέξοδο. Και η ψυχική μας ισορροπία πάει για άλλη μια φορά… περίπατο με το άγχος και την κατάθλιψη να κορυφώνονται. Το αύριο φαίνεται να μας επιφυλάσσει πολύ περισσότερα θύματα απ’ ότι ο κορονοϊός ο ίδιος.

Το ερώτημα για την επόμενη μέρα – γιατί όπως μας φροντίζουν να μας ενημερώνουν οι επικυρίαρχοι μέσω των ΜΜΕ, ο κίνδυνος δεν έχει εκλείψει ακόμα και μια νέα έξαρση του COVID-19 παραμονεύει για τον επόμενο χειμώνα – είναι: Θα παραμείνουμε στην κατάσταση του παγώματος, της αδράνειας, που έχουμε περιέλθει; Θα αφεθούμε άλλη μια φορά, να μας βράσουν κι εμάς σαν τον βάτραχο που αποκοιμήθηκε μέσα στη κατσαρόλα καθώς το νερό ζεσταινόταν σιγά σιγά, ή θα βρούμε το κουράγιο και τη δύναμη να πηδήξουμε εγκαίρως έξω από την κατσαρόλα και να αναλάβουμε δράση; Θα καταφέρουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα δικά μας χέρια και να οικοδομήσουμε έναν κόσμο χωρίς Μεγάλους Αδελφούς, με δίκαιη κατανομή του πλούτου, με ηθικές αξίες, με ακατάλυτα ανθρώπινα δικαιώματα, με αυτονομία, ανεξαρτησία και δημοκρατία στη χώρα μας, αλλά και σε όλες τις χώρες των λαών του πλανήτη;

Ουτοπία θα μου πείτε; Ναι, αλλά όπως λέει κι ο Δον Κιχώτης στον Σάντσο Πάντσο: “Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσο δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία, είναι δικαιοσύνη”