γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου
Η συνεκμετάλλευση των πόρων του Αιγαίου, του Κρητικού πελάγους και της Ανατολικής Μεσογείου ήταν το πρώτο αίτημα που διατυπώθηκε εκβιαστικά, από το Τουρκικό κράτος, την περίοδο που η Ελλάδα αξιοποίησε τα κοιτάσματα πετρελαίου στον Πρίνο της Θάσου.
Το αίτημα της συνεκμετάλλευσης, προς το οποίο η Γερμανία, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ έδειχναν να συμφωνούν (με παραινέσεις και πολιτικές), προωθήθηκε σαν κορυφαίο θέμα στην ατζέντα των Ελληνοτουρκικών διαφορών, πριν ακόμη καθιερωθεί η Οικονομική – Κυριαρχική έννοια της Α.Ο.Ζ. (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη). Έφτασε μάλιστα μέχρι το μειωτικό Casus Belli με απόφαση του Τουρκικού Κοινοβουλίου, σε περίπτωση που η Ελλάδα θα πραγμάτωνε το κυριαρχικό δικαίωμα επέκτασης της Αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια.
Έκτοτε, και υπό την απειλή πολέμου, ΟΛΕΣ οι Ελληνικές κυβερνήσεις έβαλαν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας και αναζήτησαν πολιτικό άλλοθι στην Ευρώπη εφαρμόζοντας “πολιτικές κατευνασμού” προς την γείτονα χώρα.
Η πρόσφατη συμφωνία με την Ιταλία, πέραν της αναγνώρισης καθεστώτος περιορισμένης επιρροής στα μικρά νησιά του Ιονίου πελάγους (κάτι που δημιουργεί πρόκριμα και για τα μικρά νησιά του συμπλέγματος της Δωδεκανήσου), αποδέχθηκε και κάτι ακόμη. Μια παραχώρηση που οι συστημικοί δημοσιογράφοι και αναλυτές απέκρυψαν ή το ξεπέρασαν αποφεύγοντας να το θέσουν υπό την βάσανο των νομικών επιπτώσεων που δημιουργούσε.
Η κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη, παραχώρησε στην Ιταλία δικαιώματα συνεκμετάλλευση στο Ιόνιο, εντός της Ελληνικής ΑΟΖ. Και ακόμα χειρότερα, εντός της Ελληνικής αιγιαλίτιδας ζώνης των 12 μιλίων, που δεν έχει μέχρι και σήμερα ανακηρυχτεί, ακριβώς γιατί αντιδρούσαν οι Ιταλοί. Ο λόγος για τον οποίο αντιδρούσαν οι Ιταλοί, ήταν ακριβώς ο ίδιος για τον οποίο αντιδρούν και οι Τούρκοι για το Αιγαίο. Δεν αναγνώριζαν τα δικαιώματά μας για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια, ούτε και τα δικαιώματά μας επί της Αποκλειστικής Οικονομικής μας Ζώνης. Για να άρουν τις αντιρρήσεις τους απαιτούσαν καθεστώς συνεκμετάλλευσης στο Ιόνιο πέλαγος, όπως ακριβώς και η Τουρκία.
Οι διαφορές των διεκδικήσεων των Ιταλών από τις διεκδικήσεις των Τούρκων ήταν τρεις.
ΠΡΩΤΟΝ: Οι Ιταλοί δεν μας απειλούσαν -ευθέως- με πόλεμο.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Οι Ιταλοί δεν ζητούσαν συνεκμετάλλευση όλων των κοιτασμάτων πετρελαίου αλλά κρατούσαν πισινή για τα υπάρχοντα κοιτάσματα στο τριεθνές με την Αλβανία
ΤΡΙΤΟΝ: Οι Ιταλοί ζητούσαν το δικαίωμα συνεκμετάλλευσης των πόρων του Ιονίου και συγκεκριμένα, το δικαίωμα να ψαρεύουν τα αλιευτικά τους ελεύθερα εντός της ελληνικής Αιγιαλίτιδας ζώνης.
Σήμερα, η προσδοκώμενη συμφωνία με την Αίγυπτο αναμένεται να επιβεβαιώσει την μειωμένη επιρροή, ως προς την ΑΟΖ του συμπλέγματος Μεγίστης-Καστελόριζου και να παραχωρήσει Ελληνικά δικαιώματα στην χρυσοφόρο λεκάνη του Ηροδότου.
Η αδράνεια των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων επέτρεψε στην Τουρκία να μελετήσει και να υλοποιήσει στρατηγικό σχέδιο που έφερε την Ελλάδα με την πλάτη στον τοίχο, ενώπιον του τραγικού διλήμματος. Η κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη μας παρουσιάζει ως επιτυχία την λύση «Δίνουμε σε όλους ότι ζητάνε και κρατάμε την ελπίδα εκμετάλλευσης για ότι μας μείνει». Αποκρύπτουν όμως ότι, όπως η αρχή της περιορισμένης επιρροής των μικρών νησιών που υπογράψαμε με την Ιταλία, καθιερώνεται και εφαρμόζεται και με την Αίγυπτο, έτσι και η αρχή της συνεκμετάλλευσης των θαλάσσιων πόρων της δικής μας ΑΟΖ στο Αιγαίο, θα απαιτηθεί και θα επιβληθεί, ως έχουσα νομικό προηγούμενο, από την Τουρκία ή το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης όπου και θα οδηγηθούμε.
Αυτό θα είναι μόνον η αρχή. Από πίσω έρχεται ο Τουρκικός σχεδιασμός με το κωδικό «Η μεγάλη Πατρίδα»
Ο εν υπνώσει, σήμερα, λαός μας έλεγε παλιά … «στον εκβιαστή δεν πρέπει να δώσεις ποτέ ούτε μια δραχμή. Δώσε του κατάμουτρα ένα όχι». Αλλά… τα ΟΧΙ θέλουν Μεταξάδες!
ΠΗΓΗ: https://koinosparanomastis.blogspot.com/2020/06/blog-post_17.html#more
