Η εξουσία του λαού εκφυλίστηκε σε εξουσία των δημαγωγών

Έγραψε ο Θέμος Γκουλιώνης

 Προσφάτως έμαθα ότι ο Ουίνστον Τσόρτσιλ σε μια ασυνήθιστη κρίση ειλικρίνειας είχε πεί: «Κοινοβουλευτισμός, είναι η μέθοδος να διαλέγεις για τα επόμενα 4 χρόνια τόν δικτάτορα που θα σε εξουσιάζει και θα σε κυβερνά»!!

Και πώς θα τόν διαλέγεις; Μα θα τόν διαλέγεις συνειδητά! αβίαστα! εθελοντικά! αφού πρώτα θα σε έχει απόλυτα πείσει με τα παραπλανητικά του λόγια και τα (αίολα) επιχειρήματά του, χρησιμοποιώντας τήν αλάνθαστη και ολόγλυκια μέθοδο τής Πειθούς!
Ο μέγας δάσκαλος τής παρακμής, ο Σοφιστής Γοργίας είχε δώσει, ανατρέποντας όλους τούς κανόνες τής ανθρώπινης λογικής, τόν εξής ορισμό τής αρετής: «Αρετή είναι η ικανότητα να διοικείς τούς ανθρώπους»! (Πλάτωνος : ¨Μένων¨ 73 d). Μια φράση που αποτελεί από μόνη της, τήν απόλυτη πανωλεθρία τής ανθρώπινης σκέψης.
Βάσει αυτού τού ορισμού, εναπόκειται στην πανουργία, και ασφαλώς στην ικανότητα τού ρήτορα (διάβαζε: τού δημαγωγού), να πείσει αυτούς που τόν ακούν, για οτιδήποτε θελήσει.
Ο Μέγας Αριστοτέλης στέκοντας κριτικά απέναντι στη θεά Πειθώ είπε τα εξής συνταρακτικά λόγια: Πειθώ άνευ γνώσεως = ρητορεία. Πειθώ μετά γνώσεως = επιστήμη! («Ρητορική εις Αλέξανδρον» ¨Ζήτρος¨ 2012).
Θλιβερό γεγονός πάντως είναι, ότι ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, έζησαν και δίδαξαν μέσα σε ένα όργιο Σοφιστικής: Αλλοπαρμένα τα νεαρά βλαστάρια τών Αθηναίων κατά χιλιάδες, ακολουθούσαν τούς Σοφιστές, αυτούς τούς Άγγελους τής παρακμής, που είχαν τήν δύναμη με τούς επαμφοτερίζοντες λόγους τους (τούς περιβόητους «δισσούς λόγους»), να  παραπλανούν τούς πάντες. Μέσω αυτής τής τεχνικής, μπορούσαν αυτά τα παιδιά, με το ίδιο σθένος και τήν ίδια πειθώ, διαστρέφοντας τα πάντα και αδιαφορώντας για τήν ηθική, τήν εντιμότητα και τήν ειλικρίνεια, να αγορεύουν με άνεση, για απολύτως αντιφατικές καταστάσεις, και να μαγεύουν τούς πάντες, στρέφοντάς τους επί τού ιδίου θέματος και με τήν ίδια βεβαιότητα, πότε στη μία και πότε στην άλλη κατεύθυνση, και τελικά οδηγώντας τους σε ό,τι και αν είχαν προ-σχεδιάσει. Το καταστροφικό ήταν ότι μεγαλώνοντας αυτά τα παιδιά, εντάσσονταν αυτοδικαίως (=δικαιωματικά=αυτονοήτως) στην χορεία τών πολιτών στην Πνύκα.
Είχε φτάσει το τέλος τής Αθηναϊκής Δημοκρατίας, το οποίο περιέγραψε ο Αριστοτέλης με τα παρακάτω πένθιμα λόγια: «Η εξουσία τού λαού εκφυλίστηκε σε εξουσία τών δημαγωγών» (¨Πολιτικά¨ 1292 a 4 κ. εξ.).
Από τότε, σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα!