Η προχειρότητα της προσφυγής στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση

γράφει ο Δημήτρης Γκίκας

Έχοντας ασχοληθεί επί μακρόν με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση και ως μέλος της παγκόσμιας πλατφόρμας 100mentors που εστιάζει σ’ αυτό το μοντέλο, θα ήθελα να κάνω κάποιες παρατηρήσεις σχετικά με την προσπάθεια του Υπουργείου Παιδείας να προβεί σε τέτοιες ενέργειες, εν μέσω ιατρικής κρίσης που έχει ξεσπάσει στη χώρα μας και η οποία ανάγκασε την κυβέρνηση να προβεί σε κλείσιμο όλων των σχολικών μονάδων.
Η εξ αποστάσεως εκπαίδευση απαιτεί εκτός από κατάλληλες υλικοτεχνικές υποδομές και εκπαιδευτικούς ικανούς στο να την επιτελέσουν, καθώς και μαθητές /σπουδαστές /φοιτητές που θα γνωρίζουν ή θα έχουν τη διάθεση να προσαρμοστούν, και μάλιστα τάχιστα, σ’ αυτή τη μορφή εκπαίδευσης.

Προφανώς πολύ καλές οι προθέσεις της κ. Κεραμέως, έχω όμως την εντύπωση ότι δεν την έχουν ενημερώσει σωστά για το εγχείρημα.
Α. Είναι όλοι οι εκπαιδευτικοί γνώστες μιας τέτοιας μορφής εκπαιδευτικής διαδικασίας; Αλλιώς διδάσκεις εντός τάξης, αλλιώς εξ αποστάσεως, με χρήση υπολογιστή. Εκτός αυτού, απαιτείται και υλικοτεχνικός εξοπλισμός που ο κάθε εκπαιδευτικός θα πρέπει να διαθέτει ο ίδιος, για να μην αναγκάζεται να μεταβαίνει στο σχολείο, εν μέσω ιατρικής κρίσης. Διαθέτουν τέτοιον εξοπλισμό όλοι οι εκπαιδευτικοί; Πολύ αμφιβάλλω.
Β. Οι εντελώς άλλες διαδικασίες μάθησης και η διαφορετική φύση της διδασκαλίας στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση, αλλάζει και τον τρόπο δράσης των μαθητών /σπουδαστών /φοιτητών. Δεν μιλάμε για απλά σεμινάρια εδώ. Μιλάμε για συνολική εκπαιδευτική διαδικασία. Δεν ξέρω κατά πόσο οι αποδέκτες αυτής της μορφής είναι έτοιμοι να αλλάξουν τον τρόπο που βιώνουν τη μάθηση. Απαιτείται εκπαίδευση ή, έστω, διάθεση να μάθεις ορισμένα στοιχεία της διαδικασίας – ρωτήστε αυτούς που σπουδάζουν ή έχουν σπουδάσει στο ΕΑΠ πόσο καιρό τους πήρε να κατανοήσουν τη φύση αυτής της μορφής εκπαίδευσης.
Γ. Ακόμα και η μορφή αξιολόγησης αλλάζει. Ακόμα κι αν τεθεί σε ισχύ ως προσωρινό μέτρο (το βλέπω ιδιαίτερα δύσκολο να γίνει για το σύνολο των μαθητών /σπουδαστών /φοιτητών ακόμα και για λίγες εβδομάδες), θα πρέπει να υπάρξει μια κάποια μορφή αξιολόγησης των μαθητών. Πώς θα γίνει αυτό; Δεν εξετάζεις πλέον το μάθημα σηκώνοντας τα παιδιά στον πίνακα ή βάζοντας τεστ για διόρθωση.
Δ. Πόσοι μαθητές έχουν τον εξοπλισμό να μπουν σ’ αυτή τη διαδικασία μάθησης; Διότι και γι’ αυτούς απαιτείται να διαθέτει η οικογένειά τους υπολογιστή, κάμερα, μικρόφωνο, διαδίκτυο, ηλ. Ταχυδρομείο σε χρήση (θα ξαφνιαστείτε από το πόσοι δεν διαθέτουν καν τέτοιο). Ακόμα κι ένα μικρό ποσοστό μαθητών να μη διαθέτει αυτές τις δυνατότητες, θα μιλάμε για μαθητές ευνοημένους και μη – στοιχείο που καταστρατηγεί την όλη προσπάθεια, καθώς αναφερόμαστε στη «δωρεάν εκπαίδευση».
Τέτοιες πρωτοβουλίες χρειάζονται χρόνια για να τεθούν σε ισχύ. Δύσκολο έως ακατόρθωτο το βλέπω να γίνει πραγματικότητα, έστω και ως προσωρινό μέτρο. Να επαναλάβω ότι είναι εξαιρετική σκέψη, αλλά μάλλον υπεραισιόδοξη.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο έχει αντιγραφεί από ανάρτηση του συγγραφέως στο προσωπικό του fb. Ο τίτλος είναι δικός μας.