Προς Πυργίους επιστολή: Διάλεξε το θάνατό σου

Αφιερωμένο στο φίλο Γιώργο (να το διαβάσει από εκεί που βρίσκεται και μας κοιτάει) και στο κοριτσάκι που λιποθύμησε από τη πείνα (ως πατέρας 3 παιδιών και εγώ) για να το διαβάσουν κάποιοι ανεύθυνοι σε καρέκλες μήπως επιτέλους και γίνουν υπεύθυνοι και κυρίως ΑΝΘΡΩΠΟΙ…

3 Φεβρουαρίου 2020 ώρα 21:00

Είναι γεγονός ότι η είδηση του θανάτου του παλιού μου φίλου, που μεγαλώσαμε στη γειτονιά, μου έδωσε ερέθισμα να γράψω αυτό το άρθρο, όχι μόνο ως στενάχωρο γεγονός, αλλά ακριβώς επειδή ήρθε ως κερασάκι στη τούρτα από ένα ορυμαγδό άσχημων συνεχόμενων ειδήσεων και επειδή επίσης αυτόματα στο μυαλό μου συνδυάστηκαν ειδήσεις-ενημερώσεις (πάνω στις ειδήσεις) -αίτια -αποτελέσματα και κυρίως αμείλικτα συμπεράσματα.

Ειδήσεις όπως

α) Το ΕΚΑΒ στη Δυτική Ελλάδα νοσεί (πρόσφατο πρωτοσέλιδο).

β) Κοριτσάκι λιποθύμησε από τη πείνα στο Πύργο Ηλείας (σημερινή είδηση).

γ) Ο πατέρας σε επιστολή εκλιπαρεί για κοινωνική δικαιοσύνη.  

δ) Ουρές μέσα στο κρύο χιλιάδων ανθρώπων για λίγα τρόφιμα από το κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου Πύργου (πρόσφατη είδηση).

ε) Ο άτυχος Γιώργος (που πρόλαβε να δει το εγγονάκι του) από τη στιγμή που έπαθε έμφραγμα μέχρι που κατέληξε στο Ρίο πέρασαν κοντά 20 ώρες.

στ) Συνεχόμενες ειδήσεις για ατυχήματα- δυστυχήματα στο δρόμο/φονιά Πύργου/Πάτρας (τώρα ήδη που αρθρογραφώ μου έστειλαν ατύχημα-μακάρι να μην γίνει δυστύχημα- με 5 συνανθρώπους μας στο ύψος του Αλισσού).

 ζ) Τα νοσοκομεία του Νομού είναι υποστελεχωμένα και με ελλείψεις υλικών (συνεχιζόμενα ρεπορτάζ και καταγγελίες εργαζομένων και συλλόγων)

η) Τη συνεχιζόμενη κοροϊδία 50 ετών ΟΛΩΝ των αιρετών και το Πόντιο Πιλάτο που μπροστά τους μοιάζει τελικά «γατάκι» (κατόπιν ενεργειών τους).

……θα μπορούσα να γράφω μέχρι να εξαντληθούν όλα τα γράμματα του Ελληνικού αλφάβητου και πιστέψτε με δεν φτάνουν….

Αναρωτιέμαι ποιο είναι το κυρίαρχο θέμα άραγε και ο τόπος μας έχει κυριολεκτικά πιάσει πάτο σε υπηρεσίες και προσφορά στον συν-άνθρωπο;

Είναι άραγε η συνεχόμενη οικονομική κρίση, ενώ σε άλλους -τους πιο πολλούς- δήμους, περιοχές, νομούς δεν τους άγγιξε;

Είναι η ανικανότητα διαχρονικά όσων ήταν σε θέση εξουσίας;

Είναι η ικανότητα των ίδιων «πονηρών» να κερδοσκοπούν μόνο για αυτούς και τις οικογένειές τους και του κλειστούς περίγυρους;

Είναι η «τύφλωση» μιας φτωχοποιημένης τοπικής κοινωνίας με αρνητική ανάπτυξη και αβέβαιο μέλλον, να καταλάβει ότι κάποιοι τους κοροϊδεύουν διαχρονικά και επιμένει (η κοινωνία) να στηρίζει/ετε στους ίδιους «πονηρούς» οι οποίοι απλά εναλλάσσονται σε άλλες θέσεις;

Είναι η «τύφλωση» μιας κοινωνίας που επιτυγχάνεται από τη γενικότερη σήψη της Παιδείας και των λανθασμένων προτύπων -ιδανικών;

Είναι η γενικότερη «τύφλωση» μιας κοινωνίας που έρχεται μετά από μια ιδιότυπη «φίμωση» των ΜΜΕ;

Είναι η δυσκολία του να αλλάξουμε πρόσωπα που θα εμπιστευτούμε το μέλλον μας, επειδή έχουμε προδοθεί πολλές φορές;

Μπορεί η αιτία του θανάτου του παλιού μου γείτονα Γιώργου να ήταν οι ελλείψεις στο Σύστημα Υγείας ή απλά η κακιά στιγμή. Μπορεί το κοριτσάκι να υποσιτιζόταν επειδή οι γονείς ως υπεύθυνοι και καλοί πολίτες (έτσι τους «δίδαξαν» τα ΜΜΕ) προσπαθούσαν να είναι κύριοι σε ένα σύστημα Κρατικό που αυτό όμως είναι παντελώς ψυχρό και μη-ανταποδοτικό. Μπορεί η Κρατική μηχανή, η ηγεσία της Εκκλησίας, οι διάφορες ΜΚΟ, άλλοι οργανισμοί να μην έχουν ως προτεραιότητα τον Έλληνα, αλλά το κέρδος από όπου και εάν προέρχεται. Μπορεί -μπορεί -μπορεί…….

Ένα είναι σίγουρο. Εάν όλοι εμείς που βλέπουμε όλα αυτά δε μιλάμε, δεν έχουμε θάρρος να αντισταθούμε, δε καταφέρουμε να δικτυωθούμε ενάντια σε ένα σύστημα ανάλγητο και απρόσωπο τότε δεν έχουμε καμία τύχη….

Απλά θα περιμένουμε το θάνατο μας είτε στο δρόμο/φονιά Πύργου-Πάτρας, είτε από κακές έως ανύπαρκτες υγειονομικές υπηρεσίες, είτε από πείνα….

Διάλεξε το θάνατο σου λοιπόν συν-δημότη μου ή εναλλακτικά διάλεξε τον τρόπο να αγωνιστείς για να ζήσεις εσύ -τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου, με ποιότητα ζωής που σου αξίζει και όχι με τα ψίχουλα που σου πετούν και έμαθες να ζεις και να λες κιόλας ¨ευχαριστώ αφέντη¨ με βαθιά υπόκλιση…..

«Καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός». (Εμιλιάνο Ζαπάτα)