Γράφει η Θέκλα Μεταξά ερευνήτρια-αστρολόγος…
Οι εορτές του ΄Ερωτα για τους Έλληνες, δεν γίνονταν μέσα στο καταχείμωνο, αλλά στην αρχή της Άνοιξης, τότε που η Φύση γονιμοποιείται, και οι καρδιές γεμίζουν από τη ζεστασιά του Ήλιου.
Ο ένατος μήνας του Αττικού ημερολογίου και δεύτερος μήνας της άνοιξης, που ξεκινούσε περίπου από τα μισά του σημερινού Μαρτίου, ονομαζόταν ΕΛΑΦΗΒΟΛΙΩΝ. Η λέξη μας παραπέμπει στο «ελάφι» και πράγματι ο μήνας αυτός ονομάστηκε έτσι από «των ελάφων, αίτινες τω μηνί τούτο εθύοντο τη ελαφηβόλω Αρτέμιδι», με λίγα λόγια, από τα ελάφια που προσφέρονταν θυσία στη θεά Αρτέμιδα. Η θεά αγαπούσε ιδιαίτερα να κυνηγάει αγριογούρουνα και γοργοπόδαρα ελάφια.
Από την 8η μέχρι τη 13η μέρα του μήνα, στην Αθήνα ετελούντο οι γιορτές των Μεγάλων Διονυσίων, με την παρουσία και την ηγεσία του Επώνυμου άρχοντα. Κατά τη διάρκεια των Μεγάλων Διονυσίων, γιορτάζονταν και τα Πάνδια, προς τιμήν του πατέρα θεών και ανθρώπων, του Δία. Όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας και της ευρύτερης Ελληνικής επικράτειας, ο κόσμος γιόρταζε τον ερχομό της Άνοιξης και το τέλος του Χειμώνα. Στην Κρήτη και τη Μικρά Ασία, την ίδια εποχή γιορτάζονταν τα Ιλάρια, που σχετίζονταν με την Εαρινή Ισημερία. Οι εορτάζοντες πανηγύριζαν τον ερχομό της Άνοιξης, φορώντας στεφάνια και κωμικά προσωπεία.
Στην Αθήνα, τις ίδιες μέρες γιόρταζαν τα Αδώνια, αφιερωμένα στον έρωτα του Άδωνη και της Αφροδίτης. Η ίδια ιστορία του θνητού εραστή της αθάνατης θεάς, υπάρχει και στο Σουμεριακό μύθο του Ντουμουζί και της θεάς Ιναννά, αλλά και στο Βαβυλωνιακό μύθο του Ταμούζ και της θεάς Ιστάρ. Για τους Έλληνες ο Άδωνης αντιπροσώπευε τη βλάστηση, και ο θάνατός του σχετιζόταν με την εξαφάνιση αυτής της βλάστησης κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Η ανάστασή του συμβόλιζε την αναγέννηση της φύσης, με τον ερχομό της άνοιξης, που επίσημα ξεκινούσε την εαρινή ισημερία.
Η εαρινή ισημερία ήταν μια από τις σημαντικότερες στιγμές της χρονιάς. Ήταν η αρχή του χρόνου, η αναγέννηση, η ανάσταση. Πολλές θρησκείες δανείστηκαν, τις μελετημένες και φιλοσοφημένες γιορτές των Ελλήνων, και τις καθιέρωσαν διεκδικώντας τα πρωτεία, αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να μεταφέρουν στις γιορτές τους το αθάνατο, κρυστάλλινο και διαυγές Ελληνικό πνεύμα.
Η εαρινή ισημερία σχετίζεται με τον Κριό, το πρώτο ζώδιο του ζωδιακού κύκλου. Η παράδοση λέει πως ο Κριός ήταν που μετέφερε το Φρίξο και την Έλλη στην Κολχίδα, στην προσπάθεια των παιδιών να αποφύγουν τη μητριά τους Ινώ, που ήθελε να τους σκοτώσει. Φτάνοντας στη στενή λωρίδα θάλασσας που χωρίζει τώρα την Ελλάδα από την Τουρκία, η Έλλη κοίταξε κάτω, ζαλίστηκε, έπεσε και πνίγηκε. Από τότε η θάλασσα αυτή πήρε το όνομά της και ονομάστηκε Ελλήσποντος (πόντος = θάλασσα, της Έλλης). Ο Φρίξος έφτασε μόνος και πονεμένος στην Κολχίδα, θυσίασε το κριάρι, και το δέρμα του το αφιέρωσε στο ιερό άλσος του Άρη. Αυτό το δέρμα, το δέρας, μετατράπηκε σε χρυσό, και αποτέλεσε αργότερα το κίνητρο για την Αργοναυτική εκστρατεία.
Σχετικά δε με όσους επιθυμούν να γιορτάσουν φέτος τον Έρωτα του ανέραστου Ρωμαίου στρατιώτη Βαλεντίνου, καλό θα ήταν να γνωρίζουν ότι στο ξημέρωμα της 14ης Φεβρουαρίου, κοντά στον ωροσκόπο, θα ανατέλλει και ο στερητικός Κρόνος.
