ΘΡΗΝΟΙ ΚΑΙ ΚΛΑΨΕΣ ΟΧΙ, ΣΤΗ ΘΑΝΗ ΣΟΥ
Θρῆνοι καὶ κλάψες ὄχι, στὴ θανή σου.
Νίκης πολεμικὰ μονάχα θούρια!
Μέσα μας παιᾶνες θ’ ἀντηχᾶ ἡ φωνή σου,
φτερούγισμα καινούριο, ὁρμὴ καινούρια.
Ὁ θάνατός σου ἐσφράγισε τὴ Νίκη
μὲ φωτεινὴ ἀκατάλυτη σφραγίδα.
Μεσημεριοῦ λαμπράδα ἡ ἀμφιλύκη!
Κ’ εἶν’ ἔργο πιὰ τὸ ποὺ ἦταν πρὶν ἐλπίδα.
Στὴ σκοτεινιὰ δὲν ἔσβυσε τὸ φῶς σου.
Ὅραμα φωτεινὸ μπροστά σου ἁπλώθη:
Θρίαμβος τῶν ὅπλων―νίκη!―ὁ στοχασμός σου,
φυλῆς ἀναστημένης αἰώνιος πόθος.
Ἀκόμα καὶ στὶς ὕστερες στιγμές σου,
στὴν ὕστατη ποὺ σὲ φωτοῦσε ἀχτίδα,
δὲ νοιάστηκες γιὰ σένα. Οἱ Ἕλληνές σου
στερνή σου ἀνάσα καὶ στερνή σου ἐλπίδα.
Ἔργο σου νικηφόρο νὰ κορώσεις
τὴν ἐθνικὴ ψυχή, πυρὴ λαμπάδα,
καὶ στὶς μελλούμενες γενιὲς νὰ δώσεις
ἀσύγκριτη μιὰ δοξασμένη Ἑλλάδα.
Θρῆνοι καὶ κλάψες γιὰ τὸ θάνατό σου
δὲ στέκουν, ὄχι, ἐσὲ δὲ σοῦ ταιριάζουν.
Θούρια μονάχα ὁ νικητὴς στρατός σου
καὶ τοῦ λαοῦ τὰ πλήθη ἂς ἀλαλάζουν!
ΑΙΜΙΛΙΟΣ ΒΕΑΚΗΣ
Πηγή: «Νέα Εστία» (Τεύχος αφιερωμένο στον Ιωάννη Μεταξά φίλο και προστάτη των γραμμάτων και τεχνών), Έτος ΙΕ΄–1941, Τόμος εικοστός ένατος, Αθήναι, 15 Φεβρουαρίου 1941, Τεύχος 340, σελίδα 139.
