Μη μας εξοργίζετε

Κάποιοι – άθλιοι «πολιτικώς ορθοί» – κουνάνε το δάχτυλο στην συντριπτική πλειονότητα του Ελληνικού λαού και ρωτάνε;

–Ξεχάσατε πως και οι Έλληνες υπήρξαν κάποτε και πρόσφυγες και μετανάστες;

Δηλαδή εξομοιώνουν την τραγωδία του Ελληνισμού τον 20ο Αιώνα με την …«μπίζνα» της λαθρομετανάστευσης σήμερα!

Ε λοιπόν, επειδή συμβαίνει να είμαι γόνος ΚΑΙ προσφύγων (από τη Μικρά Ασία) ΚΑΙ μεταναστών, κι επειδή μεγάλωσα με ιστορίες ΚΑΙ από την προσφυγιά του 1922 ΚΑΙ από τη μετανάστευση (όλα τα επόμενα χρόνια, και αλλεπάλληλες φορές μάλιστα), ΔΕΝ δέχομαι καμία «εξομοίωση», με αυτό που βιώνει η Ελλάδα σήμερα. Καμία απολύτως!

Κι όσοι επιχειρούν τέτοιους «παραλληλισμούς», προσβάλλουν βάναυσα της μνήμη των γονέων και των παππούδων μας.

• Πρώτον, οι παππούδες μας, όταν ήλθαν με την ψυχή στο στόμα στην Ελλάδα, από τον Πόντο και τη Σμύρνη και την Καππαδοκία, από την Έφεσο, την Αλικαρνασσό, το Τσανάκαλε, την Ινέπολη, την Προύσα, τα Μουδανιά και την Ανατολική Θράκη, ήλθαν για να σωθούν από τους Τούρκους που τους κυνηγούσαν γιατί ήταν Έλληνες!

Η ήττα του Ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία τους υποχρέωσε να ξεριζωθούν. Τότε η χώρα που τους υποδεχόταν – η Ελλάδα – είχε ευθύνες για τον ξεριζωμό τους.

Τώρα η Ελλάδα δεν έχει καμία ευθύνη για όσους της έρχονται.

Οι περισσότεροι των οποίων δεν τρέχουν να σωθούν από κανένα – ούτε από το Μαρόκο, ούτε από την Τυνησία, ούτε από την Αλγερία, ούτε από το Πακιστάν!

• Δεύτερον, όταν οι πρόγονοί μας έρχονταν στην Ελλάδα δεν άλλαζαν την κοινωνική και πληθυσμιακή σύνθεση της χώρας! Ήταν Έλληνες και την έκαναν πιο Ελλάδα!
• Τρίτον, όταν έρχονταν εδώ δεν τους έφερναν «διακινητές» με το αζημίωτο. Δεν υπήρχε κανείς να τους περιμένει και να τους τακτοποιεί και να εισπράττει και «πριμ» για κάθε κεφάλι. Έτρεχαν να σωθούν. Από δολοφονίες, αιχμαλωσία, βασανιστήρια και βιασμούς.

Η προσφυγιά τους ήταν αγώνας επιβίωσης. Δεν ήταν μπίζνα διακίνησης!

[Ούτε Διεθνής Σύμβαση προσφύγων υπήρχε το 1922 – έγινε πολύ αργότερα, το 1951…]

• Τέταρτον, όλοι οι πρόγονοι μας είχαν μαζί τους επίσημα χαρτιά που πιστοποιούσαν την ταυτότητά τους. Κι αν κάποιοι δεν είχαν, αναγνωρίστηκαν από συγγενείς τους που έφεραν στοιχεία ταυτότητας και είχαν πλήρως ταυτοποιηθεί.

Και το Ελληνικό κράτος της εποχής τους κατέγραψε όλους μέσα σε δύο-τρία χρόνια (κι ας έφταναν τελικά το 1,5 εκατομμύριο τότε!)

Δεν δήλωναν όλοι, όπως συμβαίνει σήμερα, ότι έχουν «χάσει τα χαρτιά» τους (ενώ κανείς δεν έχασε το κινητό του!).

Ούτε δήλωναν ψευδή στοιχεία, όπως κάνουν οι τωρινοί.

Ούτε δήλωναν ψεύτικες «οικογένειες» και ψεύτικα «παιδιά» (που μιλάνε διαφορετική γλώσσα από τους υποτιθέμενους «πατεράδες» τους)…

Ούτε βούλιαζαν μόνοι τους τις βάρκες τους για να το παίξουν μετά asylum seekers.

Καμία σχέση οι άνθρωποι που έφταναν τότε στην Ελλάδα για να σωθούν, με τους «λάθρο» που μας έρχονται τώρα.

• Πέμπτον, οι πρόγονοί μας ήλθαν εδώ για να ριζώσουν! Όχι για να περάσουν transit και να πάνε μετά σε άλλη χώρα της αρεσκείας τους, όπως κάνουν οι σημερινοί «λάθρο». Γιατί αυτό τους υποσχέθηκαν όταν ξεκίνησαν από τις χώρες τους.

Όσοι μας έρχονται σήμερα – τουλάχιστον οι ενήλικες – ΔΕΝ πρόκειται να «ενσωματωθούν», γιατί:

1. Πρώτον είναι πολιτιστικά εντελώς διαφορετικοί από μας (δεν μπορείς να ενσωματώσεις σε δυτική κοινωνία, ομάδες νεοφερμένων που κάνουν κλειτοριδεκτομή στα κορίτσια τους!) και
2. Δεύτερον, ΔΕΝ θέλουν να μείνουν εδώ! «Περαστικοί» νιώθουν…

Αλλού θέλουν να καταλήξουν. Γι’ αυτό ΔΕΝ είναι «ενσωματώσιμοι».

• Έκτον, όσοι από τους προγόνους μας μετά το 1922 αναγκάστηκαν να φύγουν από την Ελλάδα και να ξενιτευθούν στις ΗΠΑ, στον Καναδά – ή στην Αυστραλία αργότερα, δεν πήγαν παράνομα εκεί.

Πήγαν μέσα από επίσημα προγράμματα, ή μετά από «προσκλήσεις» συγγενών τους, και πάντα υπό τον έλεγχο των αμερικανικών ή καναδικών ή αυστραλιανών αρχών.

Στις ΗΠΑ μάλιστα υπήρχε το Ellis Island, όπου έμεναν οι νεοφερμένοι για κάποιο διάστημα απομονωμένοι, τους έκαναν εξονυχιστική έρευνα προσωπικών στοιχείων και έλεγχο υγειονομικής κατάστασης – κι αν κάτι δεν πήγαινε καλά τους έβαζαν στο επόμενο πλοίο να επιστρέψουν πίσω από εκεί που ήλθαν.

Κι αν κάποιοι έπαιρναν προσωρινή άδεια παραμονής κι ύστερα παραβίαζαν τους όρους της, τους επέστρεφαν πίσω άρον-άρον, χωρίς πολλά-πολλά…

Τι συγκρίνετε με τη σημερινή λαθρο-εισβολή;

• Έβδομον, καμία χώρα υποδοχής μεταναστών δεν έχασε τον έλεγχο των αφίξεων. Ποτέ!

Σε καμία δεν πέρασε ο έλεγχος των καταυλισμών τους σε… αγνώστων λοιπών στοιχείων εξωχώριες ΜΚΟ!

Ποτέ δεν βγήκε τοπικός υπουργός να πει δημόσια: δεν μπορώ να μπω στον καταυλισμό, γιατί… δεν με άφησε η ΜΚΟ που τον ελέγχει!

Αυτό είναι ομολογία failed state – διαλυμένου κράτους!

Δεν το «φορτώνουμε» στην τωρινή κυβέρνηση!

Το ξέρουμε: Η προηγούμενη το έκανε…

Αλλά η τωρινή οφείλει να το διορθώσει – αυτό τουλάχιστον κατά προτεραιότητα. Άμεσα!

Διότι αν δεν ελεγχθούν οι ΜΚΟ των διακινητών, δεν μπορεί να ελεγχθεί τίποτε…

• Όγδοον, οι παππούδες μας ήταν είτε πρόσφυγες, είτε μετανάστες.

Κάποιοι ήταν ΚΑΙ πρόσφυγες ΚΑΙ μετανάστες…

Οι σημερινοί δεν είναι ΟΥΤΕ πρόσφυγες, ΟΥΤΕ μετανάστες!

• Οι παππούδες μας, όσοι ήταν πρόσφυγες, αν μπορούσαν να επιστρέψουν στις πατρογονικές εστίες τους, θα επέστρεφαν!

Τα «άγια χώματα» όπου γεννήθηκαν θυμούνταν πάντα και δάκρυζαν.

Οι σημερινοί «λαθρο» – στην συντριπτική τους πλειονότητα – μπορούν να επιστρέψουν πίσω στις πατρίδες τους και ούτε που το σκέπτονται!

Κάποιοι ήλθαν πράγματι, να εργαστούν – παράνομα…

Άλλοι ήλθαν να στήσουν κυκλώματα παράνομης διακίνησης– πάσης φύσεως.

Γι’ αυτό και πληρώνουν χιλιάδες δολάρια στους διακινητές, να τους φέρουν από τα βάθη της Ασίας ή από το άλλο άκρο της Αφρικής, στην Ευρώπη.

Που τα βρήκαν τόσα χρήματα στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν ή στο Μαρόκο;

Προφανώς δεν τα είχαν εκεί! Πώς τα ξεπληρώνουν;

Μόνο από λαθρεμπόριο ή άλλες εγκληματικές δραστηριότητες.

Μ’ αυτές τις συμμορίες της λαθροδιακίνησης εξομοιώνετε τους προγόνους μας;

• Οι παππούδες μας και οι γονείς μας που πήγαν μετανάστες, πήγαν και δούλεψαν σκληρά. Δεν πήγαν για να παίρνουν επιδόματα– με το «καλώς ήλθατε»!

Οι σημερινοί «λάθρο» παίρνουν περισσότερα απ’ όσο οι Έλληνες άνεργοι!

Κι έχουν προτεραιότητα στα δημόσια νοσοκομεία!

• Ένατο, οι πρόγονοί μας που ήλθαν πρόσφυγες στην Ελλάδα δούλεψαν στην Ελλάδα, της έδωσαν ζωή, κίνησαν την οικονομία της, έφτιαξαν επιχειρήσεις, κτήματα, ανέστησαν οικογένειες, έδωσαν στη χώρα δύναμη ανάπτυξης και ώθηση προκοπής.

Τι απ’ όλα αυτά θα δώσουν οι… αλαου-αχμπάρ, που έρχονται σήμερα περαστικοί για να φύγουν;

Οι προγονοί μας έζησαν εδώ ως Έλληνες και έβγαλαν Έλληνες.

Κι όσοι μετά πήγαν μετανάστες δούλευαν και έστελναν λεφτά πίσω στην Ελλάδα.

Πόσοι από τους τωρινούς μετανάστες ήλθαν για να ζήσουν ως Έλληνες και να δουλέψουν για την προκοπή της χώρας;

• Δέκατο, Η μείζων οικογένεια του παππού μου που έφτασε εδώ το 1922 – δηλαδή τα παιδιά τους, κυρίως – έβγαλαν έξη μεγαλόσταυρους ανδρείας, στους Πολέμους που ακολούθησαν:

Έναν χρυσό μεγαλόσταυρο μετά ξιφών, δύο αργυρούς μετά ξιφών, και τρεις σκέτους.

Χώρια τα 12 θύματα για το Έθνος, τρεις στα πεδία των μαχών, και εννιά εκτελεσμένους επί Κατοχής λόγω συμμετοχής στην Αντίσταση, εκ των οποίων 4 νέες γυναίκες!

Ο άλλος παππούς μου ήταν ήδη στην Αμερική πριν το 1905. Το 1912-13 ήλθε εθελοντής μαζί με άλλους ομογενείς, με τον «Ιερό Λόχο» της Νέας Υόρκης!

Πολέμησαν ως χειροβομβιστές! Αποδεκατίστηκαν κατά 85%!

Οι περισσότεροι μίλαγαν ελάχιστα Ελληνικά (είχαν ξενιτευθεί από τη Μικρά Ασία σε πολύ μικρή ηλικία).

Ο παππούς μου ήταν από τους ελάχιστους που επιβίωσαν, αν και βαριά τραυματισμένος. Έζησε μετά μια πλήρη και έντονη ζωή – πότε στην Ελλάδα πότε στις ΗΠΑ. Πέθανε το 1978. Στην κηδεία του μάθαμε για τα παράσημα που είχε πάρει «επ’ ανδραγαθία» κι αυτός (στη Μάχη του Σκρα). Ποτέ δεν μίλαγε γι’ αυτά.

Ο ξάδελφός του, (που τον βλέπαμε σπάνια, γιατί έλειπε κι αυτός στη Διασπορά) μας εξήγησε τότε:

• Δεν μίλαγε ποτέ για τα παράσημά του. Τι να πει; Το καθήκον του έκανε, όπως το ένιωθε…

Αυτούς τους ανθρώπους εξομοιώνουν τώρα με τις ροές την «λάθρο»;

Δεν ντρέπονται!

ΥΓ. Τα τρία τέταρτα των σημερινών Ελλήνων (πολλοί υπολογίζουν τα τέσσερα πέμπτα) έχουν καταγωγή είτε από πρόσφυγες είτε από μετανάστες. Είτε και τα δύο.

Γνωρίζουμε πολύ καλά τι θα πει προσφυγιά και τι θα πει μετανάστευση.

Μεγαλώσαμε μέσα σε συγκλονιστικές αφηγήσεις, από ανθρώπους που τα έζησαν από πρώτο χέρι.

Από ανθρώπους που θυμούνταν με λεπτομέρειες, δεκαετίες μετά, τα σπίτια και τα αρχοντικά τους, τα υποστατικά και τα παραθεριστικά τους, τους συγγενείς που τους είδαν να σφάζονται μπροστά στα μάτια τους, τα κειμήλια που άφησαν πίσω τους.

 

Όλα αυτά που έχασαν αλλά ποτέ δεν ξέχασαν!

Δεν υπήρχε οικογενειακή μάζωξη – Χριστούγεννα, Πάσχα, Καθαρά Δευτέρα, Δεκαπενταύγουστο ή ονομαστική εορτή – να μην παρακαλέσουμε, τα εγγόνια, κάποιον παππού – ή κάποια γιαγιά – να μας διηγηθεί κάτι από τα «άγια χώματα».

Στην αρχή άρχιζε πρόσχαρα. Μετά συνέχιζε συνεπαρμένα. Στο τέλος βούρκωνε.

Και κάθε φορά οι ίδιες διηγήσεις, διανθισμένες, όμως, με νέες λεπτομέρειες. Καμία φορά και εντελώς καινούργιες.

Λες κάτι σαν ψυχοθεραπεία για εκείνους. Ή σαν μάθημα Πατριδογνωσίας για «τα μικρά», για μας…

Αμέσως μετά έπιαναν το τραγούδι, για να εκτονωθούν. Με βιολί ο παππούς και μαντολίνο η γιαγιά.

Και μας έφτιαχναν με ερωτικά Σμυρνέϊκα, ευρωπαϊκούς ήχους του Μικρασιατικού Ελληνισμού, κλείνοντας πάντα με το οργιαστικό εκείνο:

«τικ-τικ-τίκιτικι τακ κάνει η καρδιά μου, σαν σε βλέπω να διαβαίνεις…»

Και εκπληκτικές φωνές όλοι τους, ιδίως οι γυναίκες! (Στους φάλτσους είχε απαγορευτεί να τραγουδάνε…)

Μια μυσταγωγία χαρμολύπης, με φωτεινά κατακόκκινα πρόσωπα ολόγυρά μας.

Δεν καταλαβαίναμε τότε γιατί ήταν τόσο ξαναμμένα. Μετά μεγαλώσαμε και καταλάβαμε…

Δεν ήταν απλώς η νοσταλγία. Ήταν ότι ξανάσμιγαν νοερά με ότι είχαν πάντα μέσα τους. Δεν βίωναν την απώλεια. Ξαναζούσαν το «χαμένο». Δεν αιμορραγούσε το τραύμα του ξεριζωμού.

Είχαν βγάλει καινούργιες ρίζες. Μπολιάζοντας τις μνήμες τους πάνω στις ψυχές των εγγονιών τους!

Μ’ αυτά μεγαλώσαμε.

Και θα μας πείτε τώρα, ότι έχουν καμία σχέση αυτά, τα συγκλονιστικά προσωπικά βιώματα, με την τωρινή μπίζνα της λαθρο-εισβολής;

Κάποιοι από μας έχουμε ξενιτευθεί οι ίδιοι. Έχουμε κάνει μετανάστες για κάμποσα χρόνια της ζωής μας. Όχι μόνο για σπουδές. Αλλά και για εργασία.

Έχουμε ζήσει μέσα σε υπερπόντιες μεταναστευτικές κοινότητες. Ελλήνων και όχι μόνο – και Ιταλών και Ιρλανδών και Εβραίων.

Έχουμε χορέψει ταραντέλα σε Ιταλικούς γάμους.

Έχουμε παραβρεθεί στο μυσταγωγία του river side dance, σε ιρλανδέζικα γλέντια.

Έχουμε χορέψει και Klezmer, σε ξεφαντώματα της εβραϊκής Διασποράς.

Ξέρουμε πολύ καλά και τι θα πει μετανάστευση!

Το έχουμε βιώσει στο πετσί μας…

Θα μας πείτε τώρα, ότι έχει καμία σχέση η μετανάστευση με την λαθρό-εισβολή που βιώνει σήμερα η χώρα μας;

Αφήστε παιδιά. Είπαμε να συζητήσουμε ψύχραιμα.

Μη μας εκνευρίζετε.

Μη προσβάλλετε τη νοημοσύνη μας! Κυρίως, μη προσβάλλετε τις μνήμες των γονιών και τον προγόνων μας.

Μη μας εξοργίζετε! Να χαρείτε.

Γιατί και η υπομονή έχει όρια…

Πηγή: ΕΔΩ