Όταν το Έθνος είναι πάνω απ’ όλα…

του Ηλίας Ηλιακόπουλος

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές ο υπέροχος τελικός βόλεϋ ανδρών στο ευρωπαϊκό σήμερα μεταξύ Σερβίας και Σλοβενίας, σε ένα κατάμεστο παριζιάνικο γήπεδο ,μια γιορτή του αθλήματος, με τα εφέ των διοργανωτών στα φώτα, στις συνθέσεις, ένα σωρό ωραία πράγματα, με επίπεδο παιχνιδιού -και οι δυο ομάδες ήσαν υπέροχες- που έλκουν τους φιλάθλους να απολαύσουν και να χαρούν μαζί με τις οικογένειες τους, το όμορφο αυτό αθλητικό πανηγύρι. Αναπόφευκτη η σύγκριση, με την δική μας ερημιά, όπου πολλοί αγώνες στη χώρα μας, -στην χώρα των παλαίφατων και ευκλεών αγώνων για το δάφνινο στεφάνι(!)- και σε αυτό το κατά τα άλλα εγκεφαλικό σπορ, μετατρέπονται σε αρένες πυγμαχίας και κατς, γιατί οι ανεγκέφαλοι χούλιγκανς δεν εννοούν συμμόρφωση με τους κανόνες του “ευ αγωνίζεσθαι.”

Ο αγώνας τελείωσε, η Σερβία κέρδισε επάξια και εστέφθη τον τίτλο του πρωταθλητή. Ξέρουμε όλοι τα επινίκια που ακολουθούν αυτές τις στιγμές. Έτσι και σε αυτόν τον τελικό. Μέχρι που ήλθε η στιγμή της ανάκρουσης του Εθνικού ύμνου του νικητή. Στο άκουσμα του οι Σέρβοι παίχτες, παρατεταγμένοι αθλητικά και περήφανα στο πάνελ των νικητών, άρχισαν να τον τραγουδούν όλοι με ένα στόμα, μια μιλιά και με το χέρι στην καρδιά. Τα πρόσωπα τους λαμπερά, μετέδιδαν την χαρά γι αυτό που πέτυχαν αλλά και την περηφάνια για το Έθνος τους. Αυτό που λάμπρυναν με την παρουσία και τον αγώνα τους. Τον αγώνα για την δική τους Νίκη. Γιατί η ευτυχία και το κλέος τους ήταν, ότι λάμπρυναν μέσα από τη νίκη, το Έθνος τους.
Αντίστοιχα, απεμπολώ τέτοιες στιγμές σε παρόμοιες εκδηλώσεις, όταν οι δικές μας Εθνικές, είτε συμμετέχουν είτε ακόμη και κερδίζουν κάποια τιμητική θέση.. Χωρίς υπερβολή, βλέπεις τα περισσότερα πρόσωπα βουβά, δεν πάλλονται, δεν δονούνται, από περηφάνια και άφατη συγκίνηση. Γιατί θα έπρεπε, αφού εκπροσωπούν το Έθνος μας, αφού εκπροσωπούν τα σύμβολά μας. Οι πιο πολλοί όμως ανέκφραστοι, αγέλαστοι… λες και πηγαίνουν αγγαρεία..! Θα σκεφτείτε υπερβάλλω. Ε λοιπόν δεν υπερβάλλω. Μόνο αν έβλεπε κανείς το αστείρευτο ποτάμι ευτυχίας να αναβλύζει από τα μάτια των Σέρβων παιχτών, θα καταλάβαινε ,πόσο ταυτισμένοι είναι όλοι αυτοί οι Ολύμπιοι με την φλόγα του Έθνους των. Κι ας έχουν περάσει τόσα και ας τους έχουν ρημάξει κατά καιρούς οι πολιτισμένοι δυτικοί, προεχόντως η Γερμανία! Αντέχουν οι Σέρβοι και θα αντέχουν για πάντα. Γιατί το Έθνος τους είναι πάνω απ όλα .Δεν είναι τυχαίο, ότι ο σχολιαστής μας στην διαδικτυακή ΕΡΤ χτες κατά την διάρκεια του αγώνα, είπε πως οι Σέρβοι θυμίζουν Έλληνες της δεκαετίας του 70! Τότε ακόμη και εμείς πιστεύαμε στο Έθνος. Λυσσομανούσαν όμως από τότε οι “έχιδνες του διεθνισμού” Οι πορείες μας από τότε διαφορετικές. Εκείνοι κράτησαν, εμείς όχι! Γιατί; Μήπως για αυτό φταίει η ισοπεδωτική αγκάλη της Ευρώπης;!
Έτσι λοιπόν τα ισοπεδώσαμε όλα. Ντρεπόμαστε να μιλήσουμε για Έθνος , οι δάσκαλοί μας λοιδορούν το Έθνος, οι νέοι αδιαφορούν…οι εκπρόσωποί μας, χωρίς φλόγα και πάθος… Κι ας μιλάει ο αξέχαστος Καζαντζάκης στην Ασκητική του, στο κεφάλαιο για την ράτσα, πόσο σημαντικό είναι να κουβαλάς τους προγόνους μέσα σου και να δίνεις το ερέθισμα στο γιο σου μέσα από την παράδοση του Έθνους, να σε ξεπεράσει!
Λαοί που γύρισαν την πλάτη στο Έθνος τους είναι καράβια χωρίς πυξίδα μέσα στο άφιλο και τρικυμισμένο πέλαγος της παγκοσμιοποίησης … Εμείς άραγε θα το καταλάβουμε ποτέ;

Ζήτω στους Σέρβους παίχτες που μας το θύμισαν για λίγο!