της Σοφία Παπα
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προφανώς έδωσαν βήμα να εκφραστούμε όλοι.. Πότε με φωτογραφίες, πότε με σκέψεις δικές μας πότε κλεμμένες… Βάζω εγώ τη μούρη μου ή τα αρχικά μου, κολλάω κι ένα απόσπασμα του Χάιντεγκερ, τι δηλώνω αμέσως αμέσως; Ότι ο διανοητής συμφωνεί με το κραγιόν το λίγο έξω βυζί και τις ανταύγειες μου και με θαυμάζει και για τα δυο… Έτσι έχω ελπίδες να βρω και κάποιον να γεμίσει τα κενά μου…
Έχω επίσης την δυνατότητα να κάνω και μια σελίδα με σέξυ φωτογραφίες και υπονοούμενα που τα έχω ξανασυναντήσει τουλάχιστον 30 φορές αλλού ως τώρα και να αρχίσω να ψάχνω “χορηγό” … Γιατί όλο και κάποιο “ψάρι” στερημένο θα τσιμπήσει στα σέξυ υπονοούμενα της δήθεν απελευθερωμένης γκόμενας…
Μπορώ επίσης να κάνω μια πατριωτική ομάδα να βάλω μέσα όποιον θέλω χωρίς να έχω την ευγένεια να τον ρωτήσω αν θέλει και να μαζεύω λάικ χωρίς να του έχω πει ποτέ ούτε μια καλημέρα… Α… Έχω κι άλλες ευκαιρίες… Να την “λέω” όταν “στραβώνω” ή σε όποιον δεν γουστάρω μέσα από μια αφίσα στο προφίλ μου και τα βράδυα να στέλνω μηνύματα στο inbox ευελπιστώντας να μου κάτσει και μένα κάποιος (η κάποια αν πρόκειται για άντρα). Έχω επίσης τη δυνατότητα να παίζω με όλους ώστε να κάνω και τον γκόμενο να ζηλέψει…
Να δείχνω την πατούσα και τα κόκκινα νύχια μου με αιχμαλωτισμένο φως α λα Χόπερ… κι από κάτω ένα ρητό του Κοέλιο… Κι ανάμεσα σε βότσαλα, χταπόδια και μοχίτο να κι ο σπαραγμός για τα φλεγόμενα δάση της Σιβηρίας… Και χωρίς λίγη σκέψη, αμφισβήτηση, διασταύρωση μιας πληροφορίας (όπως συνήθως εδώ μέσα) να ανεβάζουμε την μονταρισμένη φωτογραφία με τα φλεγόμενα κέρατα του τάρανδου, που ουδεμία σχέση έχει με τη Σιβηρία και την τεράστια καταστροφή των δασών της σήμερα. Ουδεμία σχέση βεβαίως και με τη στοιχειώδη λογική που λέει ότι είναι μάλλον αδύνατον να καίγονται μόνο τα κέρατα και όχι το τρίχωμα ή το ξερό χορτάρι που πατά το ζώο…. Έχω πολλές δυνατότητες τελικά εδώ… Όσες θέλω… Ναι αμέ… Μπορώ να γράφω όπως να ’ναι, όλα κεφαλαία ή όλα πεζά, χωρίς σημεία στίξης, χωρίς ορθογραφία, αντί τρεις τελείες αποσιωπητικές, δεκατρείς κλπ κλπ
Κι όχι τιποτ’ άλλο… Έχω και τις σκοτούρες μου αυγουστιάτικα και δεν μ’ αφήνετε και κάποιοι να ησυχάσω.. Μου στέλνετε μηνύματα που υποψιάζομαι ότι κάτι θέλετε να μου πείτε αλλά, να, πώς να το κάνουμε, πρέπει να ξεκαθαρίσετε λίγο το νόημα, διότι άλλο “όμως”, άλλο “ώμος”, άλλο “οδύνη”, άλλο “ωδίνη” κλπ… Και μετά με διαγράφετε γιατί δεν απάντησα.. Δεν είναι όμως πως δεν ήθελα, είναι που δεν ήξερα αν με αγαπήσατε αν πονέσατε ή αν γεννήσατε…Όπως λέει κι ο Μάριο Χάκκα: “Γιατί παίζετε διαρκώς με τις λέξεις σαν αν είναι στερημένες νοήματος; Τις χλευάζετε, τις κάνετε διφορούμενες, λέτε “καριόλα” και δεν ξέρουμε αν πρόκειται για το κρεβάτι ή για το άλλο.. Προσέξτε, δεν περπατάτε καλά ή καθόλου καλά, ολισθαίνετε ακόμα και πάνω στις λέξεις… Πάψτε να κοροϊδεύετε. Θα στραφούν εναντίον σας κι οι ίδιες οι λέξεις“..
Πόσο σωστά το λέει ε; Βέβαια αν δεν υπήρχαν όλα αυτά πως θα σχολιάζαμε ή πως θα διασκεδάζαμε… Χμμ, σωστό κι αυτό… Πάντως, πιστεύω ότι μόνο αν ανοίξουμε τα σκονισμένα βιβλία μας κι οξύνουμε τη σκέψη μας υπάρχει ελπίδα να σώσουμε το τομάρι μας, τα ζώα, την πατρίδα και τον πλανήτη, για το μέλλον του οποίου μοιράζομαι μαζί σας την ίδια ανησυχία…
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ και να έχετε μια όμορφη ΕΒΔΟΜΑΔΑ !!!!!!!!!!!!!!
