του Δημήτρης Γκίκας
Στο πρώτο μέρος (αναρτήθηκε από το https://akromolio.gr/ στις 20 Αυγούστου ΕΔΩ), μιλήσαμε για τις απαρχές και τους βασικούς στόχους της ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης, ερήμην μάλιστα των επιθυμιών των εθνοτήτων.
Στο δεύτερο μέρος θα αναφερθούμε σε αρχές και απόψεις, στις οποίες οι υποστηρικτές της ομοσπονδιοποίησης εδράζονται για να υπογραμμίσουν την υποτιθέμενη αναγκαιότητά της. Συνάμα, θα αναφερθούμε σε παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η πρόταση περί Ομοσπονδιοποίησης είναι προβληματική και εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για τη χώρα μας.
Το ομοσπονδιακό μοντέλο που προτείνεται, βασίζεται σε συγκεκριμένες απόψεις. Μία εξ αυτών είναι πως η εξασφάλιση των εθνικών ιδιαιτεροτήτων καλύπτεται εντός μιας ομοσπονδιακής Ευρωπαϊκής Ένωσης που δομείται στη βάση της αρχής της αναλογικότητας και, κυρίως, της επικουρικότητας.
Η αρχή της επικουρικότητας εξασφαλίζει ότι οι αποφάσεις που λαμβάνονται εντός της ΕΕ δεν καταστρατηγούν αντίστοιχες αποφάσεις που λαμβάνονται σε επίπεδο εθνικού κράτους, δηλαδή οποιαδήποτε πολιτική δράση της ΕΕ λαμβάνει χώρα μόνον όταν κρίνεται αποτελεσματικότερη από κάποια αντίστοιχη του εθνικού κράτους (ποιος κρίνει τώρα και με ποια κριτήρια την αποτελεσματικότητα της δράσης ενός εθνικού κράτους, είναι άλλο θέμα).
Η αρχή της αναλογικότητας αναφέρεται στην ανάγκη να μην υπερβαίνουν οι αποφάσεις και οι δράσεις της ΕΕ τα αναγκαία που αφορούν στους στόχους των Συνθηκών.
Εντός μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης, παρά τις όποιες προσπάθειες θα κατέβαλε (μαζί με τις αντίστοιχες αρχές που αναφέρθηκαν) για διατήρηση των εθνικών ιδιαιτεροτήτων των επιμέρους συνόλων που την αποτελούν, οι πολιτικές πιέσεις των πλέον ισχυρών, συν τω χρόνω, θα διαμόρφωναν την τάση μιας εξομοίωσης τόσο στην πολιτική, όσο και στην ευρύτερα πολιτισμική κουλτούρα. Η μέχρι τώρα πορεία των κρατών – μελών της ΕΕ δείχνει ότι ένας διεθνής οργανισμός δεν μπορεί να συγκρατήσει την τάση να αναδεικνύει την πιο επικρατέστερη πολιτισμική άποψη βιοθεωρίας και κοσμοθεωρίας, ανάμεσα σ’ όλες τις υπόλοιπες. Από την άλλη, η ανυπαρξία ή η ατέλεια πολλών από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να λειτουργήσουν εντός ενός μοντέλου ομοσπονδιακής ένωσης, αντί να διαμορφώσει τα απαραίτητα εκείνα στοιχεία μιας ουσιαστικής πολιτικής ενότητας, θα δημιουργήσει πλείστα εσωτερικά προβλήματα.
Η ουσιαστική ενοποίηση, μέσω της προτεινόμενης ομοσπονδιοποίησης της Ευρώπης προσκρούει σε ζητήματα επιμέρους διαφορών και σε αμιγώς πολιτικό επίπεδο. Παραδείγματος χάριν, για τις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, η ύπαρξη στρατιωτικής θητείας δεν αποτελεί πλέον μια αναγκαιότητα, καθώς έχει αρθεί ο κίνδυνος εμπόλεμης σύρραξης εντός των Ευρωπαϊκών συνόρων. Η περιστολή, λοιπόν των στρατιωτικών δαπανών και η διοχέτευση των αντίστοιχων κονδυλίων σε τομείς όπως, για παράδειγμα, η παιδεία, θα μπορούσε να είναι μια λογική πολιτική απόφαση. Η Ελλάδα, όμως βρίσκεται σε μια μονίμως εύφλεκτη στρατιωτικά περιοχή και διαθέτει τουλάχιστον δύο γειτονικά κράτη με ιδιαίτερα επιθετική, στρατιωτικά και διπλωματικά, συμπεριφορά. Μια γενικότερη, λοιπόν απόφαση περιστολής των στρατιωτικών δαπανών εντός του πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα οδηγούσε σε πολλαπλούς κινδύνους όχι μόνο για την εδαφική κυριαρχία και πολιτική ανεξαρτησία ενός κράτους – μέλους, αλλά και για την ίδια την Ευρώπη, καθόσον η Ιστορία έχει αποδείξει πως τα Βαλκάνια είναι η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης και πως, ό, τι συμβαίνει σ’ αυτά, απασχολεί πάντα και την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ήπειρο. Αν προσθέσουμε σ’ αυτούς τους κινδύνους και τη λογική του πολιτικού ωφελιμισμού που διέπει πολλές ευρωπαϊκές χώρες και η οποία φτάνει μέχρις του σημείου εφαρμογής μιας πολιτικής απομόνωσης ορισμένων κρατών – μελών, τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο εκ του προχείρου και βεβιασμένα εξετάζονται κάποιες πολιτικές δράσεις εντός της ΕΕ.
