(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΣΤΟΧΟΣ της 14ης Αυγούστου 2019)
Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 73 ετών ο Εθνικιστής Γρηγόρης Κράβαρης. Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσαν 30 περίπου συναγωνιστές του και όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του χωριού Ναρθάκιο Φαρσάλων, απ’ όπου και κατήγετο.
Αγωνιστής χαμηλής προσωπικής προβολής αλλά μεγάλης έντασης και αποτελεσματικότητας, ο Γρηγόρης Κράβαρης σημάδεψε την ιστορία του Εθνικιστικού Κινήματος την δεκαπενταετία 1978 – 1993. Η συμμετοχή του στην ΕΝΕΠ και στο ΕΝΕΚ συνέβαλε αποφασιστικά στην μαζικοποίηση της Νεολαίας της Εθνικής Παρατάξεως (περίοδος 1977-1979) και του Ενιαίου Εθνικιστικού Κινήματος –ΕΝΕΚ (περίοδος 1979-1992), στην περιοχή της Θεσσαλίας.
Υπήρξε αιρετό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΝΕΚ και δίδαξε σε νέα μέλη την ουσία του Ελληνικού Εθνικισμού μέσα από τις ιδέες του Περικλή Γιαννόπουλου του Ίωνα Δραγούμη και του Ιωάννη Μεταξά. Κυρίως όμως δίδαξε, ως τρόπο ζωής, την αφοσίωση στις αξίες του Ελληνισμού, με τον τρόπο της ζωής του και την δημιουργική συμμετοχή του σε κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία του ΕΝΕΚ.
Είναι χαρακτηριστικό ότι υπήρξε, πανελλαδικά, το πρώτο θύμα πολιτικής δίωξης από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στελέχη του οποίου εισηγήθηκαν και πέτυχαν την μετάθεσή του από την ΑΤΕ Φαρσάλων στην ΑΤΕ Άμφισσας, με αιτιολογικό «με την επαγγελματική του συμπεριφορά, την κοινωνική του αναγνώριση και τον αγώνα του, δεν μας επιτρέπει να κερδίσουμε τους αγρότες της περιοχής».
Οι αγρότες της επαρχίας Φαρσάλων του έδειξαν την αγάπη τους αποσύροντας καταθέσεις από την ΑΤΕ, συμμετέχοντας σε συλλαλητήρια για ακύρωση της μετάθεσής του και υποδεικνύοντάς τον ως κοινής αποδοχής υποψήφιο Δήμαρχο Φαρσάλων, πρωτοβουλία που ακυρώθηκε μετά από επίμονη παρέμβαση του Γιώργου Σουφλιά.
Συνέβαλε καθοριστικά στην συγγραφή του βιβλίου «Αποδίδοντας Δικαιοσύνη» (εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ), όπου περιγράφεται η δράση των ανταρτικών ομάδων του καπετάν Γρηγόρη Σούρλα, ο οποίος και τον είχε βαπτίσει, χάρις στις οποίες η κομμουνιστική τρομοκρατία δεν απλώθηκε στην Θεσσαλία.
Μετά τον τερματισμό του κύκλου δράσης του ΕΝΕΚ, στο οποίο είχε αφιερώσει την ζωή του, αποσύρθηκε στην Αταλάντη όπου και δημιούργησε οικογένεια. Στήριξε τις δύο κόρες του με κάθε τρόπο και βοήθησε κάθε Πατριωτική πολιτική προσπάθεια που εμφανίσθηκε, μέχρι τον θάνατό του.
Το παράπονό του, το οποίο εξέφραζε συνεχώς, και με το οποίο έφυγε από την ζωή ήταν: «Πότε θα έρθει πάλι η ώρα να ξεκινήσουμε, πάλι, ένα δικό μας πολιτικό αγώνα για τον Ελληνικό Εθνικισμό».
