“Ελλεβόρoυ δείται” έλεγαν οι Έλληνες πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. “Τρελός για δέσιμο” λέμε σήμερα, μια και η τρέλα δεν πάει στα βουνά! Ξέρετε γιατί; Γιατί στα βουνά ευδοκιμεί ο Ελλέβορος, αντίδοτο κάθε μανίας, “ψυχής τε και νου”! Ελλέβορος ο κυκλόφυλλος ή Αγλέορας ή Σκάρφη όπως τον γνωρίζουν οι ορεσίβιοι.
Θα έχετε ακούσει την έκφραση “έφαγε τον Αγλέορα“, για όποιον τρώει τόσο που τελικά του βγαίνει το φαί απ’ την μύτη και νοιώθει δυσφορία και… πίνει σόδες για να επανέλθει. Κάπως έτσι αισθάνεται και όποιος καταναλώσει Αγλέορα, που παρεμπιπτόντως είναι μια γλωσσική εξέλιξη του αρχαίου Ελλέβορου…
Οι πρόγονοί μας, ασφαλώς σοφότεροι, γνωρίζοντας τις ιδιότητες του Ελλέβορου, χρησιμοποιούσαν μικρή ποσότητα για να γιατρέψουν την τρέλα, την μανία, εξ ου και το “Ελλεβόρoυ δείται” για όποιον ελλεβορίαζε και χρειαζόταν επομένως ελεβοριασμόν δλδ θεραπεία με Ελλέβορο! Ως ευφυείς και πολυμήχανοι επίσης, επινόησαν και τον Ελλεβορίτην οίνον που τον έπιναν σε μικρή ποσότητα, μετά τα συμπόσια και οι Ρωμαίοι αργότερα, μετά τα Λουκούλλεια γεύματα. Έτσι προκαλούνταν έμετος και ηρεμούσε το στομάχι από την υπερβολική κατανάλωση φαγητού ή ποτού. Ωραίοι οι αρχαίοι!
Η Άνοιξη είναι εποχή ανθοφορίας του Ελλέβορου.
Με το που λιώνουν τα χιόνια, εμφανίζεται στα ορεινά ξέφωτα των δασών, μέχρι και σε υψόμετρο 1500 μ., με τα σκληρά, λογχοειδή φύλλα του και τα πρασινοκίτρινα άνθη του. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μας συμβουλεύει αυστηρά, “μην κάθεστε κοντά στην Σκάρφη, κρύβονται οχιές στην ρίζα της και μην την μυρίζετε, θα σας κοιμίσει”. Αυτό ήταν αρκετό για να μας κάνει να την παρατηρούμε ακόμη περισσότερο. Στις τρεχούμενες πηγές, όταν θέλαμε να πιούμε νερό, φτιάχναμε ένα μικρό φυσικό λούκι με το μεγαλύτερο φύλλο Ελλέβορου. Παλιότερα μαθαίνω, πως με την δηλητηριώδη ρίζα του ανακούφιζαν τα λαίμαργα ζωντανά και ξέραιναν τα δέντρα! Πολτοποιούσαν μια μικρή ποσότητα, χάραζαν το …μελλοθάνατο δέντρο και έβαζαν τον πολτό κάτω απ’ τον φλοιό. Το δηλητήριο απλώνονταν στον κορμό και στις ρίζες και το δέντρο πέθαινε. Συνήθως …του γείτονα ή κάποιο στο δάσος, για να το κάνουν στην πορεία καυσόξυλα.
Όταν λοιπόν ακούμε πως κάποιος έφαγε ή ήπιε τον αγλέορα ή …παραφλερτάρει με την παράνοια, θα ξέρουμε ότι χρειάζεται ελεβοριασμόν 🙂
“Ελλεβόρoυ δείται” που έλεγαν και οι αρχαίοι…
(Αναδημοσίευση από το Facebook της Elena Namini )
