Ήρθα να μου κάνετε το τραπέζι…

Είχε τηλεφωνήσει από τη Μ. Πέμπτη για να ρωτήσει τι ώρα θα φάνε οι γέροντες την Κυριακή της Ανάστασης.. Τον ρώτησαν από πιο πολιτικό γραφείο ή από πιο σωματείο είναι. Τους απάντησε πως δεν εκπροσωπεί κανένα, ευχήθηκε τα δέοντα και έκλεισε το τηλέφωνο.
Την Κυριακή οι ηλικιωμένοι του Γηροκομείου είδαν να μπαίνει στην τραπεζαρία ένας άγνωστος νεαρός.
«Χρηστός Ανέστη, εύχομαι Υγεία» τους είπε. Του ευχήθηκαν κάποιοι από τους γέροντες και μια κυρία τον ρώτησε: «Ποιον ψάχνεις παιδί μου, ποιανού είσαι εγγόνι, πως σε λένε;».
«Δεν ψάχνω κανένα. Ήρθα να σας ευχηθώ και να σας ρωτήσω αν μπορώ να φάω μαζί σας. Με λένε Κωνσταντίνο» της απάντησε.
Ζορίστηκε η τραπεζοκόμος καθώς ο κανονισμός δεν προέβλεπε κάτι τέτοιο. Οι ηλικιωμένοι όμως έδωσαν τη λύση. «Κάτσε κοντά μας αγόρι μου» του είπαν και τον σέρβιραν.
Έτρωγαν μιλούσαν για διάφορα πράγματα, δεν έλεγε κανείς να ξεκολλήσει από το τραπέζι. Κάποια στιγμή, μία ώρα αργότερα, σηκώθηκε ο νεαρός να φύγει. «Σας ζητώ συγνώμη αλλά πρέπει να φύγω τώρα» τους είπε.
Κανένας δεν παραπονέθηκε που θα ‘φευγε. «Να πας παιδί μου, να πας» του είπαν όλοι. Μόνο η κυρία που τον είχε υποδεχτεί τον ερώτησε «Θα μας ξανάρθεις Κωνσταντίνε»; 
«Φεύγω την άλλη εβδομάδα για τη μονάδα μου. Θα σας σκέφτομαι και να είσαστε καλά».
Έφυγε αθόρυβα, όπως είχε έρθει. «Χριστός Ανέστη» τους είπε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.
Οι γέροντες, που θα περίμενε κανείς πως θα ήσαν κουρασμένοι δεν έφυγαν να πάνε στα δωμάτιά τους. Έμειναν εκεί, κουβεντιάζοντας για το νεαρό για όσα τους είπε, για το πόσο όμορφα πέρασαν. Είχαν σπάσει τη ρουτίνα τους. Ένοιωθαν πιο ζωντανοί!
«Χριστός Ανέστη, Κωνσταντίνε» ψιθύρισε και η τραπεζοκόμος που μέχρι εκείνη την ώρα δεν μιλούσε καθόλου και καθώς μάζευε τα πιάτα είδε με έκπληξη πως ο νεαρός δεν είχε ακουμπήσει τίποτε από το πιάτο του.
Ήρθε τους ζωντάνεψε, δεν τους έκανε να νοιώσουν πως το κάνει από φιλανθρωπία και έφυγε, αφήνοντάς τους ένα θέμα για συζήτηση, στις απέραντες ώρες της μοναξιάς που βιώνουν.
Ήταν μια διαφορετική Ανάσταση! Μια Ανάσταση συνανθρώπων μας που ένοιωσαν να βγαίνουν από το νεκροταφείο του περιθωρίου και έζησαν μια Ανάσταση Αγάπης.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Το Γηροκομείο είναι υπαρκτό. Οι γέροντες είναι εκεί. Και η μοναξιά επίσης.
Μόνο ο Κωνσταντίνος ήταν φανταστικό πρόσωπο.
Βασίλης Διαμαντάκος

(από το facebook του Βασίλης Διαμαντάκος )