ΠΡΟΣ ΑΝΩΝΥΜΟ ΨΗΦΟΦΟΡΟ: «Μήπως όλο αυτό να μην οφείλεται στους ανθρώπους αλλά στο σύστημα διακυβέρνησης»;

γράφει ο Θέμος Γκουλιώνης

Και τώρα τι κάνουμε; (Πλησιάζουν οι εκλογές)

Αδιέξοδη ερώτηση. Ερώτηση που κομίζει απόγνωση, απελπισία και άρνηση ανάμειξης με τα «κοινά». Όλοι ομιλούν για ελεεινή ατμόσφαιρα στα δημοτικά συμβούλια, στις περιφερειακές διοικήσεις, στην βουλή.

Συναλλαγή, διαπλοκή, μίζες, φωτογραφικές διατάξεις, κρυφές συμφωνίες με το κλείσιμο τού ματιού, διαφθορά ενίοτε και μέχρις εξαχρείωσης, έργα βιτρίνας, διασπάθιση δημοσίου χρήματος, χοροί και πανηγύρια, τραπεζώματα, λαμπιόνια, ρωμαϊκές φιέστες, ασυνέπεια, προσποίηση, ατιμωρησία.

Όλα εν μέσω ερειπίων. Όλα όμως συνοδευόμενα από μόνιμα, σαγηνευτικά, ολόγλυκα, πλατιά χαμόγελα. Και από ύφος αθώου παιδιού (κυρίως αυτό!).

Η πορεία μονίμως κατηφορική, δεκαετίες τώρα. Οι νέοι μας χωρίς προοπτική σπουδάζουν σε σχολές που προσφέρουν μετά βεβαιότητας διά βίου ανεργία, οι γεωργικές καλλιέργειες απαξιωμένες, η κτηνοτροφία υπό εξαφάνιση, βιομηχανίες και βιοτεχνίες διαλυμένες. Οι γονείς σε πλήρη σύγχυση συμβουλεύουν τα παιδιά τους να φύγουν μακριά από τής μάνας τους την αγκαλιά, σε ξένους τόπους, σε άλλους πολιτισμούς, άλλα ήθη, άλλα έθιμα και παραδόσεις, άλλες θρησκείες.

Γάμοι ολοένα και σπανιότεροι, παιδιά ολοένα και λιγότερα, οι καυγάδες και τα διαζύγια να θυμίζουν πανδημία. Οι παππούδες αντί να δέχονται την αρωγή των παιδιών τους, να προσφέρουν ό,τι μπορούν από το υστέρημά τους προς ανακούφιση του ισχνού βαλάντιου των εγγονών τους.

Από την άλλη μεριά, όλοι θυμόμαστε τους ξαφνικούς διπλασιασμούς των μισθών και των συντάξεων που δημιούργησαν στο σύνολο των ανθρώπων επίπλαστη «ευδαιμονία», την χορήγηση αναπηρικών επιδομάτων σε απίστευτο αριθμό ανθρώπων υγειών, την επιδότηση των εξαιρετικά μοναδικών προϊόντων της Ελληνικής γης για να πεταχτούν, την ραγδαία και κατακλυσμιαία υπερχρέωση του κρατικού προϋπολογισμού, με το επιχείρημα ότι μας τα χρωστούν τα λεφτά οι κουτόφραγκοι, την ανείπωτη τραγωδία του χρηματιστηρίου, τον διεθνή διασυρμό, τα συνεχή τηλέφωνα από τις τράπεζες για να πάρουμε ένα δάνειο, οτιδήποτε δάνειο (στεγαστικό, καταναλωτικό, εορτοδάνειο, διακοποδάνειοκ.ο.κ.), την κοροϊδία των πολιτικών ηγετών με την ψήφιση του σχιζοφρενικού νόμου να δανειζόμαστε από τις τράπεζες για να παίξουμε στο χρηματιστήριο. Και όλοι πέσαμε στην παγίδα.

Το τραγικό είναι να ακούς από παντού την αλληλοκατηγορία: «Εμείς φταίμε! Εμείς τους ψηφίσαμε! Εμείς τους εμπιστευθήκαμε!».

Κατόπιν ήλθαν οι κατασχέσεις, η πτώχευση και οι αυτοκτονίες.

Παρακμή.

Υπάρχει διέξοδος; Μπορεί κάτι να αλλάξει;

Ας αλλάξουμε την ερώτηση:

Μήπως όλο αυτό να μην οφείλεται στους ανθρώπους αλλά στο σύστημα διακυβέρνησης;

Μήπως;

Γιατί δεν είναι δυνατόν όλος ο λαός να αποτελείται από ηλιθίους!

Και μάλιστα ηλιθίους αυτόχειρες…

Θέμος Γκουλιώνης

Οφθαλμίατρος

Ναύπλιον 19.3.19