γράφει ο Νίκος Λυγερός
Με την απόρριψη από τη Γερουσία του Καναδά της πρότασης για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, πρέπει να σκεφτούμε πιο ορθολογικά τις δυσκολίες που υπάρχουν. Σίγουρα υπάρχει η επιρροή της Τουρκίας αλλά τώρα και των Σκοπίων. Σίγουρα δεν υπάρχει πρακτική υποστήριξη εκ μέρους της επίσημης Ελλάδας αφού αυτή αναρωτιέται ακόμα ως κυβέρνηση αν πρέπει να μιλούμε για γενοκτονία.
Το πρόβλημα όμως είναι να λειτουργήσουμε πιο δομικά και πιο στρατηγικά. Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αξιοποιήσουμε στο έπακρον τα αρχεία του Raphael Lemkin που επινόησε τον όρο γενοκτονία, ο οποίος αναγνωρίστηκε επίσημα από τα Ηνωμένα Έθνη στις 9 Δεκεμβρίου 1948, διότι αυτά αποδεικνύουν ότι χρησιμοποίησε ως παράδειγμα τα γεγονότα του Πόντου για να εξηγήσει τι εννοεί με τον όρο γενοκτονία. Επίσης οι Έλληνες του Πόντου είναι αυτόχθονας λαός και έχουν τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων λαών που ψηφίστηκαν στα Ηνωμένα Έθνη το 2007.
Και πρέπει να βλέπουμε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου σε ένα ενιαίο πλαίσιο που αποτελείται από την Τριάδα Γενοκτονιών που αφορά στους Αρμένιους, Ασσύριους και Έλληνες. Διότι με αυτόν τον τρόπο πετύχαμε την αναγνώριση στη Σουηδία το 2010 αλλά και σε πολιτείες της Αυστραλίας και της Αμερικής.
Αντί να λέμε μόνο για τα εμπόδια ας γίνουμε εμείς πιο ανθεκτικοί για να υπερασπιστούμε πιο αποτελεσματικά τους αθώους που έπεσαν θύματα.
