Δύο -ακόμη- “Αφανείς” Ηλείοι: Πεντζεχρή Διονυσοπούλου και Χρήστος Γιαννακόπουλος

του Γιώργη ΤάΚη Δόξα

Η ΠΕΝΤΖΕΧΡΗ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ γεννήθηκε στο Φλόκα της Αρχαίας Ολυμπίας και ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ στο Λατζόϊ (κοντά στην Αρχαία Ολυμπία).

Η ΠΕΝΤΖΕΧΡΗ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ μετά τα παιδικά της χρόνια ήρθε (και εγκαταστάθηκε μόνιμα) στην Αθήνα, σπούδασε Παιδαγωγικά και μέχρι σήμερα προσφέρει  τις γνώσεις της στο χώρο της Εκπαίδευσης.

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς και από το 1986 εργάστηκε στο Υπουργείο Οικονομικών (Διεύθυνση Προϋπολογισμού στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους) μέχρι το τραγικά πρόωρο τέλος της ζωής του (30 Σεπτεμβρίου 2018).

Με την απόλυτη (πια) βεβαιότητα ότι ο Ευλογημένος (και γενεθλιός Μας) ΤΟΠΟΣ (Η ΗΛΕΙΑ), πάντοτε «γεννά» σημαντικούς Πολίτες που στην πορεία της ζωής τους προσφέρουν πολλά και σημαντικά στο Ελληνικό γίγνεσθαι, αξίζει (και πρέπει) «τα σημάδια» της σημαντικής (αλλά «αφανούς») συμμετοχής τους στο Αύριο της Ελλάδας  ΝΑ «ΕΚΤΙΘΕΝΤΑΙ» ΔΗΜΟΣΙΑ. Σκοπός (και στόχος) είναι να γνωρίζουμε ότι «κοντά και γύρω μας» ζουν – λειτουργούν και προσφέρουν ΕΡΓΟ σημαντικό με σεμνότητα και ταπεινότητα και δη ότι είναι ΗΛΕΙΟΙ.

Η «αιτία» για να Σας γνωρίσω την ΠΕΝΤΖΕΧΡΗ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ είναι το μυθιστόρημα της υπό τον τίτλο «ΛΟΥΤΙΝΗ». Με μια λέξη: συγκλονιστικό και ξεχωριστό  ως και η πολύμορφη πορεία της στην Τέχνη. Από μικρή ασχολείται με την Ποίηση, Πεζογραφία, Ζωγραφική και το Θέατρο. Το πρώτο θεατρικό της έργο, το έγραψε όταν ήταν μαθήτρια του Δημοτικού Σχολείου και το παρουσίασε με την Ομάδα του Σχολείου, για δε την πολύμορφη πνευματική της δραστηριότητα έχει τιμηθεί στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Η ΠΕΝΤΖΕΧΡΗ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ είναι μια σημαντική Ηλειακή προσωπικότητα, που παραμένει Δημιουργική – Ταπεινή και «Αφανής».

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ «έφυγε» νωρίς (ο καρκίνος ήταν μη αναστρέψιμος), με την πολύτιμη δημόσια επιβράβευση: «Ο αφανής ήρωας του Γενικού Λογιστηρίου». Πριν λίγες ημέρες στην Εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» ο π. Υπουργός Οικονομικών κ. Φίλιππος Σαχινίδης έγραψε για τον συμπατριώτη μας ένα σημαντικό άρθρο. Μεταφέρω (ελπίζω με την έγκρισή του) τα εξής:

Η περίπτωση του Χρήστου Γιαννακόπουλου, η αξία του οποίου αναγνωριζόταν από προϊσταμένους και υφισταμένους, φέρνει στην επιφάνεια μια πολύ σοβαρή παθογένεια της δημόσιας διοίκησης. Δεν υπάρχει συστηματική, μετρήσιμη στοχοθεσία οργανικών μονάδων, ούτε ουσιαστική αξιολόγηση δημοσίων υπαλλήλων. Και εφόσον τα δύο προηγούμενα λείπουν, η επιλογή των προϊσταμένων στο Δημόσιο γίνεται με βάση μια τυφλή μοριοδότηση τυπικών προσόντων, με ισοπεδωτικά χαρακτηριστικά, καταδικασμένη να αποτυγχάνει παταγωδώς.

Ο Χρήστος υπήρξε στήριγμα για όλες τις πολιτικές ηγεσίες που πέρασαν από το ΓΛΚ. Κατάφερνε να διαχωρίζει τη προσωπική του άποψη από το υπηρεσιακό του καθήκον. Υπηρέτησε περισσότερες από τρεις δεκαετίες σε μία από τις κατεξοχήν πολιτικά ευαίσθητες υπηρεσίες του κράτους, εκτός από αναγνώριση των γνώσεων, του επαγγελματισμού και των ικανοτήτων του, αποτελεί και απόδειξη του ήθους του.

Σαν την ΠΕΝΤΖΕΧΡΗ ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΥ και τον (αείμνηστο) ΧΡΗΣΤΟ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟ ζουν (και Δρουν) στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό εκατοντάδες «Αφανείς Ηλείοι».

Μπας και ήρθε η ώρα και να τους γνωρίσουμε• και -πιθανώς- να τους Τιμήσουμε;

Γιώργης ΤάΚη Δόξας

Αθήνα, 5 Νοεμβρίου 2018