Οι κατοικίες της Σελήνης. Ένα γοητευτικό κομμάτι της Παραδοσιακής Αστρολογίας

της Θέκλας Μεταξά – ερευνήτριας αστρολογίας

«Να δίνετε ιδιαίτερη σημασία στη Σελήνη σε όλες τις εργασίες σας, σαν να ήταν ο σημαντικότερος από όλους τους πλανήτες , γιατί φέρνει στο φως σημαντικές αποκαλύψεις και κρίσεις για όλα τα πράγματα στον κόσμο, και αναφέρεται στη δύναμη της γέννησης και της φθοράς.» (Από το βιβλίο Picatrix, αγνώστου συγγραφέως).

Η Παραδοσιακή Αστρολογία δίνει τη δυνατότητα σε κάθε ερευνητή, να εμβαθύνει στα μυστήρια του σύμπαντος και να γνωρίσει τις αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στα ουράνια σώματα και στη ζωή πάνω στη γη.

Μέχρι τώρα μιλήσαμε για τους πλανήτες και τα ζώδια, αλλά τα θέματα που σχετίζονται με την Παραδοσιακή Αστρολογία είναι ανεξάντλητα και θα πρέπει να ασχοληθούμε με μερικά από αυτά.

Πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, θα δώσουμε ιδιαίτερη σημασία στη Σελήνη και τις ιδιότητές της. Η Σελήνη είναι καθοριστικός παράγοντας για κάθε επιλογή ώρας που θα κάνουμε, και τόσο οι αρχαίοι όσο και οι σύγχρονοι αστρολόγοι μελετούν με προσοχή τις κινήσεις της.

Οι Κατοικίες της Σελήνης  αποτελούν ένα πολύ γοητευτικό κομμάτι της Παραδοσιακής Αστρολογίας. Το μυστήριο του ασημένιου λαμπερού δίσκου της Σελήνης που κυριαρχεί τη νύχτα στο ουράνιο στερέωμα, ενέπνευσε και εμπνέει επιστήμονες, καλλιτέχνες και συγγραφείς, από όλα τα έθνη και όλους τους πολιτισμούς πάνω στη γη.

Όταν μιλάμε για κατοικίες, δεν πρέπει να έχουμε στο νου μας τις γνωστές «φάσεις» της Σελήνης, δηλαδή τη γέμιση (νέα Σελήνη έως Πανσέληνο), και τη χάση (πρώτη μέρα μετά την Πανσέληνο έως μία μέρα πριν τη νέα Σελήνη). Όταν μιλάμε για «κατοικίες» εννοούμε τη μηνιαία διαδρομή της Σελήνης ανάμεσα από τους απλανείς αστέρες, τα ζώδια και τους αστερισμούς, έτσι όπως ο Ήλιος διανύει τη δική του ετήσια διαδρομή ανάμεσα από τα ίδια ουράνια σώματα.

Τόσο τα ζώδια, όσο και οι Κατοικίες, αντανακλούν και αποκαλύπτουν τη θεϊκή τάξη και αρμονία του Σύμπαντος. Η αλυσίδα της ύπαρξης αποτελείται από κρίκους που συνδέονται μεταξύ τους χωρίς κανένα κενό, και που ο πρώτος κρίκος ακουμπά στο θρόνο του Δημιουργού, ενώ ο τελευταίος ακουμπά στην ταπεινότερη μορφή ύπαρξης της γης. Όσο κατεβαίνουμε από πάνω προς τα κάτω, από το μακρόκοσμο στο μικρόκοσμο, και περνάμε από τον αρχέτυπο κόσμο στον ουράνιο και κατόπιν στον υλικό, τόσο παρατηρούμε ότι οι μορφές ύπαρξης γίνονται πιο ατελείς. Οι αστρολόγοι του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, γνώριζαν πολύ καλά πώς να συνδυάζουν τις ιδιότητες των βοτάνων με την εικόνα, το λόγο και την ευεργετική ενέργεια των αγγέλων, έτσι ώστε να κάνουν τη γνώση παραγωγική και ωφέλιμη, και να τη χρησιμοποιούν την κατάλληλη στιγμή για να πετύχουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, που δεν ήταν άλλο από την εσωτερική ανύψωση του ανθρώπου από το γήινο στο ουράνιο πεδίο.

Φυσικά, οι γνώσεις αυτές προέρχονται από την Ελληνική Κοσμοθέαση, και οι πρώτοι που διατύπωσαν απόψεις περί της Σελήνης ήταν οι Έλληνες. Η Σελάνα ή Σελήνη, όπως την ονόμαζαν, ήταν κόρη του Υπερίωνα και της Θείας, και αδελφή της Ηούς και του Ηλίου, όπως αναφέρει στη Θεογονία ο Ησίοδος.  Η Θεά Σελήνη αποτελεί τη θηλυκή αρχή της δημιουργίας του Κόσμου, καθώς και την πόρτα προς την απόκρυφη φύση της ανθρωπότητος και του Σύμπαντος. Είναι η μικρογραφία της ροής του παντός.