Υπάρχουν αυτά τα παιδιά με το καθαρό βλέμμα και την ανοιχτή καρδιά, που δηλώνουν παρόντες στην καθημερινότητα μας

Γράφει η Χριστίνα Σιδέρη

Ναι λατρεύω τους αστυνομικούς….. και τους στρατιωτικούς… και τους πυροσβέστες….. και τους λιμενικούς και όποιον φοράει στολή και βάζει ασπίδα τη ζωή του για τη δική μου ζωή.

Ναι έχω κόλλημα, δεν γουστάρω να τους βρίζει κανείς, ούτε να τους στοχοποιεί, ούτε να τους καίει, ούτε να τους τραυματίζει, ούτε να τους απαξιώνει, ούτε να τους δολοφονεί.

Ναι έχουν και τα στραβά τους, βλέπεις ακολουθούν εντολές που κάποιες φορές δεν τους αρέσουν αλλά πρέπει γιατί πρέπει και αυτοί να ζήσουν και όπως συμβαίνει πάντα αν τους διώξουν ή τους βάλλουν σε διαθεσιμότητα, εσύ δεν θα είσαι ποτέ εκεί για να τους υπερασπιστείς και να θρέψεις την οικογένεια τους.

Ναι γουστάρω να γίνομαι γι αυτούς, ότι η Κούρτοβικ και ο Ραγκούσης για τους αναρχο-άπλυτους. Θέλω να σταματήσουν να είναι βορά, λάφυρο ή σάκος του μποξ για τους πολιτικούς και του πολίτες.

Ναι κάνω κέφι το αμήχανο χαμόγελο τους όταν με την Εθνική Αλληλεγγύη, κάνουμε πράξη το ευχαριστώ μας. Όταν τους κοιτάω στα μάτια και βλέπω ότι αναγνωρίζουν σε εμάς τους συμμάχους τους. Όταν βλέπουν στο βλέμμα μας την ευγνωμοσύνη γιατί παρότι απαξιωμένοι και κακοπληρωμένοι, είναι ακόμα όρθιοι και δίπλα μας.

Ναι γεμίζω περηφάνια, όταν βλέπω στις στολές τους το Εθνόσημο και όταν αντικρίζω στα κράνη τους την Ελληνική Σημαία. Χαμογελώ με περηφάνια όταν μας αναγνωρίζουν στο δρόμο και μας λένε καλημέρα… όταν περνάνε με τις μηχανές και κορνάρουν, όταν μπαίνω στα αστυνομικά τμήματα, στους πυροσβεστικούς σταθμούς, στα λιμεναρχεία και με ξέρουν με το μικρό μου όνομα.

Ναι έχω φάει πολύ ξύλο στις διαδηλώσεις και θα φάω και άλλο τόσο στο μέλλον αλλά ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου, να τους απαξιώσω, να τους μειώσω, να τους βρίσω ή να τους κάψω.

Ναι εγώ θα είμαι στη Θεσσαλονίκη στη πρώτη γραμμή απέναντι στα ΜΑΤ και ξέρω πολύ καλά, ότι όταν θα τους κοιτάζω στα μάτια, θα βλέπω την Ελληνική Σημαία να κυματίζει.

Ναι υπάρχουν και άχρηστοι και λαμόγια και μλκς….. γιατί όχι; Είναι ο καθρέπτης της κοινωνίας μας. Υπάρχει όμως και εκείνος ο αστυνομικός που με άρπαξε από το χέρι στη γωνία Σόλωνος και Εμμ. Μπενάκη και με έκρυψε με το σώμα του για να μη με κάψουν με μολότοφ. Υπάρχει και ο Ματατζής που σήκωσε την ασπίδα του για να προστατέψει εμένα και άφησε ακάλυπτο τον εαυτό του, όταν εγώ φωτογράφιζα αναρχικούς και μου πετούσαν πέτρες. Υπάρχει και ο αστυνομικός της ΔΙΑΣ, που μου χάρισε ένα τριαντάφυλλο από μία τριανταφυλλιά στο δρόμο, όταν του έδωσα ένα μπουκάλι νερό. Υπάρχει και ο πυροσβέστης που κάθισε δίπλα μου για δύο ώρες και σκούπιζε το αίμα από το πρόσωπο μου, όση ώρα με απεγκλώβιζαν από το αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο. Υπάρχουν όλοι αυτοί που είναι τα δικά μας παιδιά, οι άνδρες, οι αγαπημένοι, οι αδερφοί, οι πατεράδες.

Υπάρχουν αυτά τα παιδιά με το καθαρό βλέμμα και την ανοιχτή καρδιά, όχι οι μεγαλόσχημοι αλλά οι Άνδρες που δηλώνουν παρόντες, στη καθημερινότητα μας.

Τους ευχαριστώ και για όσο ζω, θα τους ευγνωμονώ και θα είμαι δίπλα τους.

(Πηγή:  Facebook Χριστίνα Σιδέρη )