Ο Τσίπρας αφοπλίζει τον Μητσοτάκη. Η ευθύνη των αριστερόστροφων επικοινωνιολόγων της Νέας Δημοκρατίας

γράφει ο Πολύδωρος Ιππ. Δάκογλου

Η Νέα Δημοκρατία  διακηρύσσει πως είναι κόμμα Φιλελεύθερο και Εθνικό (με αυτές ακριβώς τις προτεραιότητες). Θα έπρεπε λοιπόν και το πολιτικό του μάρκετινγκ να στηρίζεται σε φιλελεύθερες εθνικές αρχές και για να αποδώσει να σχεδιάζεται από φιλελεύθερους και εθνικών αρχών τεχνοκράτες.

Για να μην ανατρέχω στα χρόνια του Σαμαρά και του Καραμανλή (του μικρού), περιορίζω την αναφορά μου στην περίοδο της προεδρίας Μητσοτάκη. Νομίζω πως θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι, ούτε φιλελεύθερο είναι ούτε εθνικό, το πολιτικό μάρκετινγκ της Νέας Δημοκρατίας. Όπως βεβαίως, ούτε φιλελεύθεροι αλλά και ούτε εθνικών αρχών είναι οι στενοί του συνεργάτες που σχεδιάζουν την πολιτική στρατηγική του κόμματος. Ενός κόμματος  που διακηρύσσει πως ανήκει στον «Κεντρώο» χώρο, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των ψηφοφόρων του που σκέπτονται με «δεξιά» λογική.

Αυτός είναι και ο λόγος που η ηγετική ομάδα αδυνατεί να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει τους οπαδούς της που περιορίζονται απλώς να παραμένουν εντυπωσιακά συσπειρωμένοι.

Ο Αλέξης Τσίπρας σε λίγη ώρα, μιλώντας στην Θεσσαλονίκη, θα πάρει όλα τα πολιτικά όπλα και συνθήματα του Κυριάκου Μητσοτάκη και θα τα προτάξει στην μάχη για την κατάκτηση ζωτικού χώρου στο εκλογικό σώμα.

Θα καταργήσει την ντροπή του μειωμένου υπερ-κατώτατου μισθού για τους νέους , θα εξαγγείλει την σταδιακή μείωση του ΕΝΦΙΑ, της φορολογίας των επαγγελματιών, την μείωση των εξοργιστικών εισφορών και άλλα πολλά. Ακολουθώντας δε την λογική Μητσοτάκη, θα κλιμακώσει τις μειώσεις σε βάθος τετραετίας, συνδέοντάς τις με την προσδοκώμενη ανάπτυξη και προσδίδοντας αξιοπιστία στις εξαγγελίες του.

Η διαφορά του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη είναι πως, ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κλιμακώνει τις δικές του παροχές σε βάθος τριετίας.

Οι επικοινωνιολόγοι του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν επικοινώνησαν τις θέσεις του κόμματος στην κομματική βάση κατά τα προηγούμενα χρόνια και η οργάνωση δεν τις επικοινώνησε προς το εκλογικό σώμα. Βλέπετε, ακολουθούσαν και οι δύο (επικοινωνιολόγοι και οργανωτές) το παρωχημένο κομμουνιστικό μοντέλο σκέψης που ζητά τις οργανώσεις υποταγμένες στις επιλογές του αρχηγού και όχι κυψέλες παραγωγής και διάδοσης πολιτικών θέσεων. Άρα, απλούς διεκπεραιωτές εκδηλώσεων υποδοχής κομματικών στελεχών και όχι μαχητές διάδοσης των κομματικών θέσεων.

Έτσι, η κοινωνία δεν συνειδητοποίησε πως ο Τσίπρας προχωρά, πλέον,  έχοντας ενσωματώσει την  πολιτική Μητσοτάκη. Και βεβαίως το (ορθό κατά τα άλλα) επιχείρημα για αναξιόπιστο Πρωθυπουργό, εξασθενεί σκοντάφτοντας επάνω  στο επιχείρημα «…μα και ο Μητσοτάκης τα ίδια υπόσχεται».

Οι αριστεροί επικοινωνιολόγοι του Μητσοτάκη, αρνούνται να μπολιάσουν τα ούτως ή άλλως ασθενικά κομματικά μηνύματα με Εθνικά συνθήματα που θα έδινα παλμό και διάθεση για δράση στον κόσμο γιατί απλά, δεν τα πιστεύουν. Αρνούνται να επενδύσουν στις παραδοσιακές αξίες της Ελληνικής Κοινωνίας, γιατί απλά αυτές δεν είναι οι δικές τους κομμουνιστικές αξίες. Και η Οργάνωση δεν έχει όπλα για να κατεβάσει τα όποια διαθέσιμα στελέχη, κάτω στην κοινωνία. Συγχρόνως είναι υποχρεωμένοι να ψελλίζουν συνθήματα όπως «η νέα μεγάλη ιδέα είναι η Ευρώπη» (των κατακτητών μας) ή πως αποτελεί ανθρωπιστική πράξη η παράδοση στους εκατοντάδες χιλιάδες λαθροεισβολείς που γονιμοποιούν την ράτσα των Ελλήνων (κατά Παυλόπουλο) και στηρίζουν την οικονομία μας (κατά τους αριστερούς).

Δεν είναι δουλειά μου να κάνω υποδείξεις στη Νέα Δημοκρατία. Είναι δουλειά μου όμως να παρατηρώ και να διατυπώνω βασικές σκέψεις. Και η πρωτεύουσα σκέψη που με βασανίζει είναι πως η διεφθαρμένη αριστερά του αριβίστα Τσίπρα εξακολουθεί να έχει επιθετικό πολιτικό μάρκετινγκ, έναντι του ξεπερασμένου και αναποτελεσματικού τρόπου λειτουργίας των, αριστερής ροπής, απολιθωμάτων Πολιτικής Επικοινωνίας που έχει περιμαζέψει (χρόνια τώρα) η ηγετική ομάδα του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας.

Ενός κόμματος που διεκδικεί να κυβερνήσει, όχι για να οδηγήσει τους Έλληνες σε μια διαφορετική πορεία αλλά  σύμφωνα με τη λογική «να γίνω Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη».