Οι Έλληνες Πομάκοι σπρώχνονται στο περιθώριο και τον εκτουρκισμό

γράφει ο Σέμπα Καραχότζα*

Το ξέρω πως ακούγεται παράλογο, απίστευτο αλλά στη Θράκη του 21ου αιώνα ισχύσει σε απόλυτο βαθμό. Αν είσαι μουσουλμάνος και δηλώνεις Τούρκος έχει τα πάντα, δρόμους, πλατείες κλπ αλλά αν δηλώνεις ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΜΑΚΟΣ σε έχουν για πέταμα. Δεν πρόκειται για μια απλή σκέψη μου αλλά για μια πραγματικότητα που την είδα με τα μάτια μου στον οικισμό Κοτάνη της Ξάνθης.

Βρέθηκα εκεί στο πλαίσιο μιας ξενάγησης, από αυτές που κάνω αρκετά συχνά όχι επαγγελματικά αλλά επειδή θέλω και προσπαθώ να αναδείξω τις ομορφιές του τόπου μου. Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με ορισμένους από τους κατοίκους του χωριού και πραγματικά δε θυμάμαι να έχω συναντήσει αλλού τόσο απογοητευμένους ανθρώπους.

Παρά την πολύ καλή δουλειά που έκανε ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ, ο δρόμος από τη Μέδουσα μέχρι την Κοτάνη εξακολουθεί να είναι σε άθλια κατάσταση κ όπως μας ενημέρωσαν οι ελάχιστοι πλέον κάτοικοι του χωριού, το χειμώνα με την παραμικρή βροχή ο δρόμος κόβεται στα δύο και οι ίδιοι μένουν για μέρες αποκλεισμένοι.

Ακόμα και τα όποια τεχνικά έχουν τοποθετηθεί δε βοηθάνε σχεδόν καθόλου αφού η τοποθέτηση τους έγινε πρόχειρα όχι από ειδικούς αλλά από τους ίδιους τους κατοίκους και μάλιστα με χρήματα που συγκέντρωσαν εκείνοι.

Μας επιβεβαίωσαν μάλιστα πως ο Δήμος Μύκης στον οποίο υπάγεται ο συγκεκριμένος οικισμός αρνήθηκε να βοηθήσει διότι οι άνθρωποι αυτοί έκαναν το τεράστιο λάθος σε μια ευχαριστήρια επιστολή τους προς τον ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ να γράψουν τη φράσει «ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΜΑΚΟΙ».

Από τη στιγμή λοιπόν που οι κάτοικοι της Κοτάνης δηλώνουν ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΜΑΚΟΙ είναι ξεχασμένοι απ’ όλους και ζουν εντελώς αποκομμένοι από τον υπόλοιπο νομό. Εδώ και σχεδόν τρεις μήνες στο χωριό δε λειτουργούν τα τηλέφωνα ενώ για σήμα κινητής τηλεφωνίας δε γίνεται ούτε λόγος. Με λίγα λόγια δεν έχουν τη δυνατότητα ούτε έναν γιατρό να ειδοποιήσουν σε περίπτωση που χρειαστεί.

Το πιο κοντινό Κέντρο Υγείας που μπορούν να επισκεφθούν βρίσκεται στον Εχίνο αλλά με τέτοιο δρόμο κάνουν πάνω από μια ώρα να φτάσουν εκεί. Με απλά λόγια στο ενδεχόμενο ενός εγκεφαλικού ή ενός εμφράγματος δεν υπάρχει καμία πιθανότητα αν σωθεί άνθρωπος εκεί πάνω.

Ως προς τον ΕΝΦΙΑ και τους υπόλοιπους φόρους όμως είναι ΕΛΛΗΝΕΣ πολίτες και καλούνται να τα πληρώνουν όλα κανονικά και στην ώρα τους. Όσο για τα δικαιώματα τους, αυτή η λέξη μάλλον τους είναι εντελώς άγνωστη.

Από το Δήμο Μύκης βέβαια δεν περιμένω να ασχοληθεί με ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΜΑΚΟΙ αλλά περίμενα να δω μια μεγαλύτερη ευαισθησία από τον Αντιπεριφερειάρχη Ξάνθης ο οποίος όπως μας ενημέρωσαν έχει επισκεφθεί την περιοχή.

«Κανένας δεν ασχολείται με δέκα ψήφους» μας είπαν χαρακτηριστικά οι κάτοικοι του χωριού και όντως είναι τόσοι οι ψήφοι αυτή τη στιγμή αφού ναι μεν η Κοτάνη είχε γεμίσει από σχεδόν 30 οικογένειες που είχαν επιστρέψει στον τόπο τους αλλά με τόσα προβλήματα οι περισσότεροι αναγκάστηκαν να φύγουν ξανά στην πόλη με αποτέλεσμα να έχουν απομείνει 10 οικογένειες κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και μόλις 4 τον χειμώνα όπου λόγω καιρικών συνθηκών η ζωή εκεί πάνω γίνεται ακόμα πιο δύσκολη.

Άρα για την ελληνική πολιτεία σημασία έχει ο αριθμός των ανθρώπων και όχι ο ίδιος ο άνθρωπος. Τι σημασία έχει αν είναι 5 ή 500 άτομα; Είναι ΕΛΛΗΝΕΣ φορολογούμενοι πολίτες και το ελάχιστο που δικαιούνται είναι τουλάχιστον ένας σωστός, ένας ανθρώπινος δρόμος. Δρόμο ζητάνε οι άνθρωποι κύριε Ζαγναφέρη και κύριε Μέτιο, όχι αεροδρόμιο. Ούτε αυτό δεν είστε ικανοί να τους προσφέρετε;

Γιατί; Μήπως επειδή εκεί επάνω υπάρχουν άνθρωποι όπως ο κύριος Τζεμήλ που μέσα από τη δουλειά του αναδεικνύουν τον καθαρά πομάκικο πολιτισμό της ευρύτερης περιοχής; Μήπως αν δήλωναν Τούρκοι θα είχαν όχι μόνο άσφαλτο αλλά και πλατεία; Αυτή τη στιγμή οι συγκεκριμένοι άνθρωποι πίνουν νερό στο όνομα του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ για την έστω ελάχιστη βελτίωση του δρόμου αλλά εσάς δε θέλουν να σας βλέπουν ούτε ζωγραφιστούς κύριε Περιφερειάρχα και κύριε Αντιπεριφερειάρχα Ξάνθης.

Δεν είναι 10 ψήφοι φίλε Κώστα, 10 ανθρώπινες ψυχές είναι και έχεις την υποχρέωση να κάνεις έστω κάτι ελάχιστο γι’ αυτές τις ψυχές. ΕΝΑΝ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΒΡΕΡ ΑΔΕΛΦΕ.

Τόσο δύσκολο είναι πια;

*Ο Σέμπα Καραχότζα

είναι δημοσιογράφος