γράφει ο Θέμος Γκουλιώνης
Λίγα χρόνια μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2007, είχα πάει μια εκδρομή με τη γυναίκα μου στη Βυτίνα, και μετά στη Στεμνίτσα.
Κάτι λιγότερο από μια ώρα διαδρομή μέσα από ένα πανέμορφο παρθένο δάσος από αιωνόβια έλατα, ανάμεσα από πυκνή φτέρη και άλλη ποικιλώνυμη χαμηλή βλάστηση που άφηνε τα αμέτρητα μικρά και μεγάλα ζωάκια, μακριά από τα βλέμματα των περαστικών.
Είχε να βρέξει πάνω από ένα μήνα και η χαμηλή βλάστηση ήταν κατάξερη.
Επηρεασμένος από την πυρκαγιά του Μενάλου που κόστισε πολλές ανθρώπινες ζωές και σε φυσική καταστροφή γιγαντιαίων διαστάσεων, και που οι πάντες έλεγαν ότι οφείλονταν σε εμπρησμό, άθελα έκανα μια σκέψη: Εάν στο πόρτ-μπαγκάζ μου υπήρχε ένας ή περισσότεροι πυροκροτητές, και ο σκοπός μου ήταν να βάλω στο δάσος φωτιά, ποιος και με ποιο τρόπο θα μπορούσε να με εμποδίσει; Το δάσος γύρω μου ξερό και απροστάτευτο, και εμένα κανείς δέν με ρώτησε ποιος είμαι και που πάω μέσα σε μια εύφλεκτη περιοχή.
Εάν ψάξετε στο διαδίκτυο, αλλά και αλλού, θα διαπιστώσετε ότι πυροκροτητές υπάρχουν πάσης φύσεως και μάλιστα κάποιοι από αυτούς είναι συνδεδεμένοι και με τηλέφωνα κινητά! Θα δείτε μάλιστα και τις φωτογραφίες τους!
Αυτό σημαίνει ότι αφού ο επίδοξος εμπρηστής πετάξει ανενόχλητος τους πυροκροτητές του μέσα στην πυκνή βλάστηση και απομακρυνθεί από εκεί, παίρνοντας κατόπιν ένα τηλέφωνο από απόσταση ασφαλείας, βάζει στο δάσος φωτιά. Μέχρι και από το εξωτερικό μπορεί να πάρει τηλέφωνο.
Τι θα έβλαπτε, εάν κατά τούς καλοκαιρινούς μήνες, ήταν διεσπαρμένοι στις εισόδους των δασών χιλιάδες υπάλληλοι του κράτους (πες τους πολιτοφύλακες) που με ευγένεια ρωτούσαν τούς οδηγούς τών αυτοκινήτων: -«Παρακαλώ ανοίγετε για λίγο το πόρτ-μπαγκάζ σας; Μού δείχνετε και την ταυτότητά σας»; Σας ερωτώ, θα τολμούσε κανείς να κάνει παρόμοια σκέψη; Το ίδιο ακριβώς και σε κάποιους ¨ρομαντικούς¨ περιπατητές σε επικίνδυνες μέρες: -«Παρακαλώ ανοίγετε το τσαντάκι σας, μου δίνετε και τα στοιχεία σας»;
Μα θα μου πείτε: Όλα αυτά συνιστούν παραβίαση και καταστρατήγηση της ιδιωτικότητας. ΝΑΙ, ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ. Αλλά όταν ρίξεις μια ματιά στις εκατόμβες των θυμάτων, και κυρίως όταν διαπιστώσεις ότι πολλά από τα καμένα σώματα ανήκουν σε μικρά παιδάκια, που κάηκαν αγκαλιασμένα, ανήμπορα και αθώα όσο και μια ανθοδέσμη από λουλούδια, τότε αλλάζουν όλα. Η εξαφάνιση τόσων αιωνόβιων δασών, η καταστροφή χιλιάδων οικιών και αυτοκινήτων, αλλά και η θυσία τόσων ανυπεράσπιστων ζώων, έρχονται αμέσως σε δεύτερη μοίρα. Και τότε η υπεράσπιση των δικαιωμάτων της ιδιωτικότητας, θυμίζει κακόγουστη κωμωδία, που αγγίζει τα όρια της αδιαντροπιάς, και της αναισχυντίας.
ΘΕΜΟΣ ΓΚΟΥΛΙΩΝΗΣ
ΟΦΘΑΛΜΙΑΤΟΣ
ΝΑΥΠΛΙΟΝ 31.7.18
